Πολύ πρόσφατα ήμουν στο κέντρο για να μαζέψω κάτι εικόνες του Λονδίνου για την πτυχιακή μου εργασία, όταν αποφάσισα (με την φίλη που είχα μαζί μου) να περπατήσω για λίγο. Από Southbank πήγαμε Trafalgar. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου ανακαλύψαμε πόσο κακάσχημοι ήταν οι άνθρωποι το 1600, το περπάτημα συνεχίστηκε.
Ακολουθώντας τον μεγάλο δρόμο που φτάνει στο παλάτι, αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στα σοκάκια της γύρω περιοχής προσπαθώντας να κατανοήσουμε το πόσο πλούσιοι είναι οι άνθρωποι που μένουν εκεί... χωρίς επιτυχία δυστυχώς. Ειδικά από μέρους μου, που φορούσα ένα σακίδιο από το primark με το ένα λουρί να κρέμεται σκισμένο.
Μπορώ να πω πώς είδα ένα ψιλικατζίδικο σε όλη την πορεία, που δεν το λέγαν ούτε Bupinder's Off Licence ούτε Krishna's Arms, αλλά Charles of Belgravia!
Έτσι συνεχίστηκε η πορεία μας μέχρι που φτάσαμε Chelsea... Και αμήν περάσαμε τις ράγες των τρένων και όλα άλλαξαν. Council flats του Wandsworth, μη-λευκοί-μεσοαστοί και σκοτάδι. Κυρίως γιατί ήταν πλέον 11 το βράδυ.
Ο σταθμός των τρένων στην Clapham Junction έμοιαζε πλέον με όαση. Μετά από περίπου 5 ώρες συνεχές περπάτημα, ήμουν στον δρόμο του γυρισμού. Έτσι τελείωσε η μέρα μου με αυτό εδώ το άρθρο στην εφημερίδα, και εμένα να προσπαθώ να μη μου βγει η pop tart από την μύτη από τα γέλια.
-Άνι
