Αν η μισή μου καρδιά...

Έχω την εντύπωση ότι δεν πρόκειται ποτέ να το αποβάλω αυτό το, πως να το πω τώρα... αυτό το αίσθημα της έκπληξης και αμηχανίας των πρώτων λεπτών μετά από επιστροφή σε ελληνικό έδαφος. Κάθε φορά είναι λες και δε το έχω ξανακάνει. Τώρα όμως έγινε τόσο απότομα, που μου ήρθε σαν ένα μικρό σοκ.

Δεν είναι τόσο η αλλαγή της γλώσσας - αν και ήταν αστείο εγώ να λέω hello στην αεροσυνοδό των ουγγρικών αερογραμμών κι εκείνη να απαντάει, γεια σας. Είναι τα τόσα πολλά, μικρά και μεγάλα, που κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Από τα καθημερινά σχέδια των παιδιών στο check in που περιλάμβαναν καφέ, τάβι, βόλτα, κουβέντα με τον παππού, μέχρι το συνεχές "κλείσε τα μάτια σου, τίποτα δεν είναι" του ζευγαριού από το πίσω κάθισμα, είναι η τρομακτική οικειότητα όλων αυτών που κάθε φορά με πιάνει αδιάβαστο. Θα μου πεις, δεν πας για καφέ στο Λονδίνο; Πάμε για καφέ στο Λονδίνο, αν και τώρα τελευταία πάλι το κόψαμε το άθλημα, αλλά η όλη φιλοσοφία είναι διαφορετική νομίζω. Όχι γιατί αντί για το Θησείο, πίνεις καφέ στο Soho, αλλά γιατί εσύ έχεις αρχίσει να προσαρμόζεσαι στο 'Soho' και ότι αυτό αντιπροσωπεύει. Και όπου "προσαρμόζεσαι", μπορείς να βάλεις σκέφτεσαι, ζεις, αντιλαμβάνεσαι, συμπεριφέρεσαι...

Δεν το λέω απαραίτητα για καλό, προς Θεού. Έχει κι αυτό το τίμημά του. Είναι η απώλεια αυτής της οικειότητας, το κλείσιμο - λιγότερο ή περισσότερο - σε 'σένα, το πως αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι αλλαγές που γίνονται αργά αλλά σταθερά, χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι, ώσπου μια μέρα βγάζουν ανακοίνωση στο μετρό οτι θα καθυστερήσει γιατί κάποιος έπεσε στις ράγες, κι εσύ κοιτάς εκνευρισμένος το ρολόι, σκεφτόμενος, γαμώτο θα αργήσω στη δουλειά.

Έχω την εντύπωση ότι δεν πρόκειται ποτέ να το αποβάλω αυτό το αίσθημα του που είμαι και του που (νιώθω να) ανήκω. Αυτό που έχεις δυο σπίτια, δυο χώρες, δυο time zones! Κι όσο περίεργη κι αν είναι κάθε φορά η επιστροφή άλλο τόσο δύσκολη είναι η συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις. Θέμα δύσκολο και κουβέντα δίχως τέλος. Άσε που δεν προλαβαίνω να γράψω κάτι άλλο. Έχει ανάψει η φωτεινή επιγραφή προσδεθείτε.

Oxford Street

Είναι ο πιο γνωστός εμπορικός δρόμος της Αγγλίας και όχι μόνο. Αυτές τις ημέρες δεν μπορεί κανείς ούτε να περπατήσει εκεί, παρότι χιονίζει ακατάπαυστα και κάνει τσουχτερό κρύο.

Μυριάδες καταλανωτών, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ευρισκόμενοι μέσα στον πυρετό της αγοράς, δημιουργούν εκεί μια σύγχρονη Βαβυλωνία.

Σήμερα και τις επόμενες δύο ημέρες αναμένεται ότι θα ξοδευτούν στην φημισμένη αυτή Οδό £100 εκατομμύρια, λόγω και των πρόωρων εκπτώσεων.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ένα εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν εκεί για τα ψώνια - δώρα της τελευταίας στιγμής.

Οι εμπορικοί αναλυτές λένε πως τα έσοδα των τελευταίων ημερών για τις επιχειρήσεις της περιοχής αυτής ήταν αυξημένα κατά 10%-12% από την ανάλογη περίοδο της περασμένης χρονιάς.

Αυτό βέβαια δίνει ένα θετικό μήνυμα για την ανάκαμψη της οικονομίας, μετά από μια περίοδο κρίσης. Δυστυχώς όμως δεν λύνει κανένα απολύτως υπαρξιακό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτά θα αντιμετωπισθούν από την στάση που θα κρατήσουμε απέναντι στον Ερχόμενο σε λίγες ημέρες...

Περισσότερο χιόνι σήμερα

Από χθες το βράδυ χιόνιζε. Τελικά το έστρωσε.

Μην φαντασθείτε ότι είναι πολύ παχύ.

Πάντως έχουμε σαφέστερα σήμερα την αίσθηση του χιονιού.

Τα παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο.

Όμως επειδή δεν είναι πολύ παχύ δεν είδα πουθενά χιονάνθρωπο.

Το πρώτο χιόνι στο Λονδίνο

Χθες χιόνισε. Δυστυχώς όμως δεν το έστρωσε.

Πάντως η πρόγνωση είναι ότι σήμερα και αύριο θα το στρώσει και θα φθάσει μέχρι 10 πόντους.

Για να δούμε θα φτιάξουμε χιονάνθρωπο φέτος!

Οψώμεθα!

Άσπρες ανταύγειες

Η μέρα άσπρισε
.....σήμερα
για κάτι
.....σίγουρα
σημαντικό.
..........................
Τελικά
εκείνο που θα μείνει
είναι μια κατακόκκινη
κηλίδα αγάπης
πάνω στο κάτασπρο πέπλο
.....και την τρυφερή διάθεση
της χιονισμένης νύχτας.

Ας μην πάει χαμένη!

.....5-2-1983

The Monument

Το ονομαζόμενο «The Monument» είναι ένα σημαντικό μνημείο για την ιστορία του Λονδίνου. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης.

Σχεδιάστηκε από τον σπουδαίο Άγγλο αρχιτέκτονα Sir Christopher Wren και κτίσθηκε στα χρόνια 1671-1677, για να υπενθυμίζει τη μεγάλη φωτιά του 1666 που έκαψε περισσότερα από 13.000 σπίτια στο Λονδίνο.

Η φωτιά ξεκίνησε από ένα σημείο 61 μέτρα μακριά από εκεί που βρίσκεται το εν λόγω μνημείο.

Στο πάνω μέρος του μνημείου υπάρχει μπαλκόνι, απ’ όπου μπορεί κανείς να δει πανοραμικά ολόκληρο το Λονδίνο. Για να φτάσει κανείς εκεί θα πρέπει να ανέβει 311 σκαλοπάτια.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι και ο κοντινότερος σταθμός του μετρό του Λονδίνου ονομάζεται «Monument».

OLIVER!

Ολα αυτά τα χρόνια στην Αγγλία έχω δει αρκετά musicals. Μέχρι πρόσφατα το καλύτερο που είχα δει ήταν το Cats το οποίο πολλοί από εσάς ίσως είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν στην Ελλάδα. Την προηγούμενη εβδομάδα είδα το Oliver!, το musical που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Charles Dickens. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι ήτανε καταπληκτικό. Αν κάποιος επισκεφτεί το Λονδίνο όσο καιρό το έργο θα παίζεται, αξίζει να κλείσει εισητήρια για να το δει.

Το Oliver! έχει γραφτεί ως musical (μουσική και στίχοι-διάλογοι) από τον Lionel Bart και έκανε πρεμιέρα στο West End το 1960. Η τωρινή παράσταση ξεκίνησε στις αρχές του 2009 με πρωταγωνιστή στον ρόλο του Fagin τον Atkinson γνωστό σε όλους μας ως Mr. Bean. Σήμερα τον ρόλο του του Fagin έχει ο Omid Djalili (Πιρατές της Καραιβικής), ο οποίος την προσεχή Δευτέρα δώσει τη θέση του στον Griff Rhys Jones. Η Jodie Prenger είναι στον ρόλο της Νάνσυ και ο Burn Gorman ως Bill Sikes. Στην παράσταση συμμετέχουν πάνω από 100 άτομα, συμπεριλαμβανομένης και της ορχήστρας. Μία υπερπαραγωγή.

Η ιστορία του Oliver Twist είναι λίγο πολύ γνωστή. Ενα παιδί που μεγαλώνει σε ένα ορφανοτροφείο αλλά πωλείται στον ιδιοκτήτη ενός γραφείου τελετών επειδή τόλμησε να ζητήσει για περισσότερο φαγητό. Προορίζεται να ακολουθεί τις κηδείες ώστε με το νεαρό της ηλικίας του και το λυπημένο βλέμμα του να προκαλεί συμπάθεια. Καταφέρει και το σκάει και μετά από μία εβδομάδα περιπλάνηση στους δρόμους συναντά ένα παιδί που δουλειά του είναι να κλέβει και αποφασίζει να τον ακολουθήσει και να ζήσει όπως και αυτός. Γνωριζει τον αρχηγό της συμμορίας τον Fagin και εκεί εκπαιδεύεται να ξαφρίζει περαστικούς ή όπως λέει το τραγούδι "You've got to Pick a Pocket or Two". Εκεί γνωρίζει και την Νάνσυ, κοπέλα του σκληρού κλέφτη Bill Sikes, που τον φροντίζει ως μητέρα του. Ο Oliver που πιστεύει ότι θα του μάθουν να φτιάχνει χαρτομάντηλα, τους ακολουθεί την επόμενη μέρα στη «δουλειά» και καθότι άπειρος συλλαμβάνεται την ώρα που η παρέα το ληστεύει ένα πλούσιο ηλικιωμένο κύριο, τον Mr. Brownlow. Ο κύριος Brownlow λυπάται το αγόρι και αποφασίζει να τον πάρει υπό την κηδεμονία του. Ετσι ο Oliver αρχίζει μια νέα ζωή στο σπίτι του Mr. Brownlow που ωστόσο δεν θα διαρκέσει πολύ καθότι ο Fagin και ο Bill τον απαγάγουν υπό τον φόβο να μιλήσει στην αστυνομία γι αυτούς. Την ίδια ώρα οι ιδιοκτήτες του ορφανοτροφείο, οι οποίοι είχαν πουλήσει τον Oliver συναντούν μία ετοιμοθάνατη κυρία η οποία τους λέει ότι η μητέρα του Oliver, η οποία πέθανε στη γέννα, είχε αφήσει ένα χρυσό μενταγιόν το οποίο υπδηλώνει ότι ο Oliver ανήκει σε πλούσια οικογένεια. Ψάχνοντας, καταλήγουν στο ότι ο Oliver είναι εγγονός του Mr. Brownlow τον οποίο επισκέπτονται και του το ανακοινωνουν έχοντας στα χέρια τους το μενταγιόν που έχει μέσα τη φωτογραφία της κόρης του. Την ίδια ώρα η Νάνσυ επισκέπτεται και αυτή τον Brownlow και του υπόσχεται ότι θα του φέρει πίσω του Oliver δίνοντας ραντεβού μαζί του τα μεσάνυχτα στην London Bridge. Ο Bill όμως ακολουθεί τη Νάνσυ, την οποία ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου και απαγάγει εκ νέου τον Oliver. Τελικά ο Bill πέφτει νεκρός από τα πυρά αστυνομικών και ο Oliver παραδίδεται στα χέρια του Mr. Brownlow.

Παρακάτω υπάρχουν βιντεάκια από το youtube με την Jodie Prenger να τραγουδάει το “As Long As He Needs Me” καθώς και ένα ηχητικό απόσπασμα από την παράσταση με το τραγούδι "You've got to Pick a Pocket or Two". Τέλος και ένα βιντεάκι promotion του musical.







Εδώ, εδώ, εδώ και εδώ θα βρείτε και κριτικές για το έργο.

Αντε να μπαίνουμε σε Christmas Mood!

Ελληνικό Γυμνάσιο - Λύκειο Λονδίνου

Η Ελληνική Ομογένεια του Λονδίνου έχει ευλογηθεί με την λειτουργία του Ελληνικού Γυμνασίου - Λυκείου, που είναι το μόνο αμιγώς Ελληνικό Σχολείο στη Μεγ. Βρετανία. Φορέας του και ιδρυτής του είναι η Ελληνική Πρεσβεία μας.

Το Γυμνάσιο - Λύκειο στεγάζεται σε ενοικιαζόμενο κτίριο στο Βόρειο Λονδίνο, το οποίο ανήκει σε Ελληνο-Κύπριο της περιοχής. Προφανώς δεν είναι το καταλληλότερο κτίριο για την σημαντική αυτή χρήση. Όμως παιδιά της Ομογένειας (περίπου 80) το παρακολουθούν και είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένα με τη φοίτησή τους σ’ αυτό.

Οι μαθητές που ολοκληρώνουν τη σπουδή τους στο Ελληνικό Λύκειο Λονδίνο έχουν άμεση πρόσβαση στην Βρετανική Ανώτατη Εκπαίδευση, με μόνο το Απολυτήριό τους, το οποίο θεωρείται ικανό ακαδημαϊκό εφόδιο για εγγραφή στα Βρετανικά Πανεπιστήμια. Επίσης δε, μπορούν να δώσουν στην Ελλάδα αν το επιθυμούν τις ειδικές εξετάσεις των Ομογενών, με σκοπό την εισαγωγή τους σε Ελληνικά Πανεπιστήμια.

Στην ιστοσελίδα του Γραφείου Εκπαίδευσης της Ελληνικής Πρεσβείας Λονδίνου διαβάζουμε -μεταξύ άλλων- και τα εξής: «Το Ελληνικό Σχολείο Λονδίνου ιδρύθηκε το 1983 από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας και το Γενικό Προξενείο Λονδίνου. Είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως Ανεξάρτητο Σχολείο από το Βρετανικό Υπουργείο Παιδείας και Εργασίας. Ο σκοπός ίδρυσης του σχολείου είναι η παροχή δωρεάν προσχολικής, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην ελληνική παροικία του Λονδίνου.

Το σχολείο ακολουθεί το Ελληνικό Εθνικό Αναλυτικό Πρόγραμμα με την προσθήκη ενός εντατικού προγράμματος εκμάθησης της Αγγλικής Γλώσσας. Το Σχολείο είναι ισότιμο των άλλων δημόσιων σχολείων της Ελλάδας. Οι εκπαιδευτικοί είναι αποσπασμένοι από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας εκτός από εκείνους που διδάσκουν την Αγγλική και Γαλλική Γλώσσα, για τους οποίους οι δύο αυτές γλώσσες είναι οι μητρικές τους».