Sophie Ellis-Bextor @ G-A-Y Heaven

Αντιλαμβάνομαι ότι είμαστε ίσως οι μόνοι άνθρωποι επί γης που μετά από την όπερα ρίχνουμε κι ένα κλαμπάκι να στανιάρουμε (και αυτή ήταν η δεύτερη φορά), αλλά είδικα εχτές εμανιζόταν στο αγαπημένο G-A-Y η ακόμα πιο αγαπημένη Sophie Ellis-Bextor, και δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω αυτό.




Ένα έχω να πω: I'm in love! Μια από τις πιο όμορφες και πιο σέξυ γυναίκες στον πλανήτη μας μάγεψε με το στυλ της και τη φωνή της. Παρόλο που τα τραγούδια ήταν playback, το Σοφάκι έκανε voiceover στα περισσότερα από αυτά. Και μας είπε όλες τις επιτυχίες της. Δείτε και το παρακάτω βιντεάκι από τη χτεσινή βραδιά. Heartbreak make me a dancer και Murder on the dancefloor, από το πιο άξιο προϊόν της Βρετανικής pop σκηνής.

Lulu @ Royal Opera House

Εκμεταλλευόμενοι το £10 Student Standby του Royal Opera House πήγαμε με το bebe να δούμε το Lulu του Alban Berg, μια όπερα την οποία ούτε καν είχα ξαναακούσει, αλλά σκέφτηκα ότι θα άξιζε τον κόπο να δοκιμάσω.




Ενδιαφέρον έργο, ενδιαφέρουσα μουσική. Μου φάνηκε αρκετά διαφορετική ώς σύνολο, και ίσως έχει να κάνει με το ότι γράφτηκε μέσα στον 20 αιώνα, και το στυλ ήταν πολύ διαφορετικό από τις πιο κλασικές όπερες που έχω δει και ακούσει (Mahler, βοηθησε με πλιζ!). Δεν είχε πολλά ιντερλούδια ούτε το λιμπρέτο περιελάμβανε τους τεράστιους μονολόγους που συναντάς σε άλλες όπερες. Τη βρήκα αρκετά πιο θεατρική, με γρήγρους διαλόγους και πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η διάρκεια, καθώς, μαζί με δύο 25λεπτα διαλείμματα είμασταν εκει μέσα 4 ωρες.



Ο χαρακτήρας της Lulu με προβλημάτισε. Γυναίκα-θύμα ή Femme-fatale; Κυνηγός ή θήραμα; Σε όλη της τη ζωή δείχνει να γίνεται αυτό που θέλουν οι άντρες γύρω της, να αλλάζει ονόματα και ρόλους όπως εκείνοι θέλουν, αλλά στο τέλος τους καταστρέφει, θριαμβεύει η ίδια, μένοντας πάντα ψυχρή και ανέκφραστη στα όσα συμβαίνουν γύρω της. Μέχρι το φινάλε της ζωής της, όπου αλληγορικά οι νεκροί σύζυγοί της επιστρέφουν για να την εκδικηθούν, εν είδη νέμεσης.



Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπηρετούσαν ιδανικά το σκοτεινό αυτό έργο. Η σκηνή ήταν ένα μαύρο κουτί ουσιαστικά, με ένα γυάλινο παραβαν στη μέση, ενώ τα κουστούμια ήταν μαύρα, γκρι και μερικά μόνο άσπρα. Όμορφες ερμηνείες από τους Agneta Eichenholz (Lulu), Michael Volle (Dr Schon), Klaus Florian Vogt (Alwa) και Will Hartmann (Painter), αλλά κατά τη γνώμη μυ αυτή που έκλεψε την παράσταση ήταν η Jennifer Larmore (Countess Geschwitz).

Δείτε κι ένα βίντεο με τον μαέστρο (Antonio Pappano) να μιλάει για τη Lulu.




Η βραδιά όμως δεν τέλειωσε εκεί...

Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Σήμερα εγκαινιάζεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα. Οι Άγγλοι το τελευταίο διάστημα έδειξαν με διάφορους τρόπους ότι κρατούν σαφείς αποστάσεις από το όλο αυτό ζήτημα.

Όλες οι σοβαρές εφημερίδες του πολιτισμένου κόσμου δημοσιεύουν σήμερα εκτενή ρεπορτάζ και φωτογραφίες. Οι Times του Λονδίνου έγραψαν ελάχιστες γραμμές και τις "έκρυψαν", μαζί με μια μικρή και όχι πρωτότυπη φωτογραφία, στη σελίδα 48 !!!

Το Λονδίνο στα video clips-παρτ βου

Σας είχα πει οτι θα ανέβαζα και δεύτερο μέρος! Ευχαστώ όσους συνέδραμαν στο πρώτο ποστ στο να βρω καινούργια κλιπάκια για αυτό το ποστ. Για να δουμε τι θα δουμε...




Νέας εσοδείας τούτο εδώ, γυρισμένο εξ'όλοκλήρου στο Little Venice με τις γνωστές βάρκς-σπίτια, και στις περιοχές που συνορεύουν, από Paddington μέχρι Warwick Avenue.



H Texas το σκάει από το Λονδίνο μέσω της Southwark Bridge παίρνοντας μαζί της τον Alan Rickman για σουβενιρ...



Μπλαστ φρομ δε παστ Νο1: Tower Bridge, Albert Memorial και τουμπαλιν, από την ανατολή στη δύση. Κι μια είσοδος Underground γιατί πουλάει, South Kensington αν διακρίνω καλά. Εγκαταστάσεις γκαζιού αγνώστου προελεύσεως, κάποια council estates στο βάθος και επιτέλους ο εν λόγω Tower of London κάνει την εμφάνιση του, χωρίς όλες τις αηδίες που δυστυχώς υπάρχουν γύρω του σήμερα.

Katrina & The Waves - Walking On Sunshine

Μπλαστ φρομ δε παστ Νο2: Μια από τα ίδια με το αποπάνω, Tower Bridge, διάφορα νεκροταφεία αγνώστων λοιπών στοιχείων, ερειπωμένες αποθήκες στο South Bank υποψιάζομαι, και όλο το γκρουπ μές στον Τάμεση, είχε άμπωτη εκείνη τη μέρα μάλλον. Και ένα Sunshine που το ακούμε και δεν το βλέπουμε (μα τι ειρωνεία αυτό το βιντεο!)




Μπλαστ φρομ δε παστ Νο3: Όχι πολλά πράγματα εδώ. Εξαίρεση το γνωστότατο σινεμά Screen on the Green στο Angel στο 0:20, το οποίο παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο 30 χρόνια μετά.



Οι Stavento ζήλεψαν τη χάρη της Καιτούλας και αριβάραν στο Λονδίνο να γυρίσουν βίντεο κλιπ. Πλάνα από τον σκεπασμένο δρόμο στο Barbican και από το όλο ομώνυμο κτιριακό συγκρότημα."Ψαγμένοι" και έτσι στίχοι με "urban" φόντο διαμερίσματα που κοστίζουν όσο το ΟΑΚΑ... (ναι, ειρωνεύομαι)



Βιντεοκλιπ-διαφήμιση του Canary Wharf, από το οποίο παρελαύνουν οι ουρανοξύστες, τα παρκινγκ, ο σταθμος του μετρο, και κάτι άσχετοι γερανοι (ακόμα χτίζουν, μη νομίζεις). Το DLR δεν βλέπω κ ανησυχώ...



Ο μαλλιάς τραγουδάει έξω απο την Αμερικανκή πρεσβεία στη Grosvenor Square, έτσι για να μου θυμίζει την ουρά και τη βροχή που έφαγα για να βγάλω βίζα...



Ένα υπέροχο τραγουδάκι απο τους PSB, γυρισμένο στους δρόμους του Λονδίνου. Τα μεταναστάκια μας καταφτάνουν στο Heathrow και κατεβαίνουν στο κέντρο με το λεωφορείο, φαίνεται η Piccadilly line θα είχε απεργιά πάλι.Οι τραγουδιστάδες μας σε μια υπόγεια διάβαση που θυμίζει έντονα Elephant & Castle, αλλά μάλλον δεν είναι. Τα μεταναστοπουλα αποκτούν την πρώτη τους εμπειρία με τη βρετανική κουζίνα σε ενα καφε στο Goldhawk Road, άρα δεν έχουν μπει στο κέντρο ακόμα. Οι PSB αντιθέτως είναι κατα-κέντρο, στη Millenium Bridge. Βόλτα στο Douuble Decker προς Piccadilly Circus, πολλά παλιά λεωφορεία βλέπω, τα έχει τα χρονάκια του το βίντεο. Τα μεταναστόπουλα πάνε να βρουν δουλειά στον τοπικό ΟΑΕΔ, και μετά ξεχύνονται να γνωρίσουν την πόλη. Το απαραίτητο Soho από το 1:44, κ συγκεκριμένα το Somerfield στην Berwick street με τα γνωστά σκουπίδια μπροστα. Οι PSB τραγουδάνε στο πεζοδρόμιο σε μια γειτονιά που μοίαζει ανησυχητικά με το Peckham, ενώ τα αγόρια μας χαζεύουν τα sex shops του Soho, τα σουβενιρ και τις γριες με τα καροτσια (ασχετο). Και η περιπλάνηση συνεχίζεται (βρε μπας και είναι το Elephant & Castle τελικά;)

MEETING ON WEDNESDAY?

Αγαπητοί Greeks in London,

Ξεκίνησε από ένα σχόλιο στο blog του Marvin the Martian και είπαμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Η δεύτερη blogοσυνάντηση θα πραγματοποιηθεί στον εξωτικό Baker Steet Tube Station την Τετάρτη 17 Ιούνη. Το ραντεβού θα είναι εκεί δίπο στους κοκοφοίνικες και θα πάμε να την αράξουμε σε κάποιο από τα πολλά beach bars της περιοχής!

Σοβαρεύομαι...Ραντεβού στην γωνία Baker Street & Marylebone στις 18.45-19.00 την Τετάρτη και θα κατευθυνθούμε για μπύρες σε μία από τις pub στην Marylebone High Street (ή κάπου εκεί). Οσοι πιστοί προσέλεθετε!

Κι αν καποιος δεν τα καταφέρει, ε ξανακανονιζουμε...

La Cage aux Folles

Μετά την ανάρτηση που ανέβασα για το θεατρικό έργο “Plague Over England”, ήρθε η ώρα να γράψω και για ένα musical που παρακολούθησα σχετικά πρόσφατα.

La Cage aux Folles ή αλλιώς «Το κλουβί με τις τρελές» είναι ένα musical βασισμένο στο ομώνυμο Γαλλικό έργο του 1973. Η πρώτη φορά που ανέβηκε σε musical ήταν το 1983 στο Broadway και έκτοτε έχει ανέβεις σε πολλές χώρες ανάμεσα τους και η Ελλάδα. Για την ελληνική παράσταση με τον Φασουλή και τον Μπέζο, άκουσα πολύ καλές κριτικές από φίλους που την παρακολούθησαν. Εγώ πάλι το παρακολούθησα στο Playhouse Theatre στο Λονδίνο.

Το έργο αναφέρεται σε ένα ζευγάρι gay ανδρών. Ο Georges ιδιοκτήτης του nightclub La Cage aux Folles στο Saint-Tropez συζεί με τον σύντροφο του, την εκρηκτική Albin ή Zaza, η οποία είναι και η diva του club. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν ο γιος του George, Jean-Michel, αποτέλεσμα μίας νύχτας πάθους με την εξαφανισμένη έκτοτε Sybil, τους ανακοινώνει ότι σκοπεύει να παντρευτεί με Anne Dindon κόρη του Προέδρου του κόμματος της «Παράδοσης, Οικογένειας και Ηθικής». Φυσικά πριν το γάμο έρχεται η ώρα γνωριμίας των πεθερικών η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο εύκολη δεν είναι. Ο Jean-Michel παρακαλεί τον πατέρα του να εμφανιστεί από κοινού με την μητέρα του και επίσης την Zaza να μην είναι σπίτι εκείνη την ημέρα. Φυσικά η Zaza πληγώνεται και φεύγει από το σπίτι. Ωστόσο η Sybil δεν έρχεται στον αρραβώνα και η Zaza υποκρίνεται την μητέρα του Jean-Michel στο δείπνο που λαμβάνει χώρα στο εστιατόριο της Jacqueline φίλης του George και της Zaza. Δυστυχώς η ταυτότητα της Zaza αποκαλύπτεται, οι Dindons απαιτούν από την κόρη τους να αφήσει τον Jean-Michel, αλλά εκείνη αρνείται. Οι Dindons ετοιμάζονται να αναχωρήσουν, αλλά η δαιμόνια Jacqueline έχει προσκαλέσει δημοσιογράφους έξω από το σπίτι για να φωτογραφήσουν τον Πρόεδρο του κόμματος να εξέρχεται από το σπίτι της Zaza. Ενας τρόπος υπάρχει μόνο για να γλιτώσει ο Πρόεδρος της ταπείνωση. Να δώσει την ευχή του στην κόρη του και να φύγει από την πίσω πόρτα που ενώνει το σπίτι με το La Cage aux Folles.

Η ιστορία μου ήταν γνωστή καθότι έχω παρακολουθήσει και την ταινία του 1978, αλλά και μία μεταγενέστερη διασκευή της. Ωστόσο όταν πηγαίνεις να παρακολουθήσεις ένα musical δεν ενδιαφέρεσαι τόσο για την υπόθεση, όσο για τα τραγούδια, τις χορογραφίες, το σκηνικό και φυσικά την ηθοποιία. Νομίζω πως ήταν μία πολύ καλή παράσταση. Και οι δύο οι πρωταγωνιστές, ο Graham Norton ως Zaza και ο Steven Pacey ως George, ήταν πολλοί καλοί στις ερμηνείες τους. Ιδιαίτερα ο Norton, ο οποίος είναι και ο παρουσιαστής της Eurovision για το BBC ήταν καταπληκτικός.

Το La Cage aux Folles πήρε το βραβείο Olivier για το καλύτερο “musical revival”.Το πιο διάσημο τραγούδι του έργου είναι το “I Am What I Am” που γράφτηκε για το πρώτο musical του 1983.

Εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ μπορείτε να διαβάσετε κριτικές για το έργο. Όλες είναι θετικές κριτικές. Δυστυχώς δεν βρήκα καμία που να «έθαβε» το έργο και λέω «δυστυχώς» επειδή αυτές έχουν το πιο πολύ γέλιο.

Θα το ξαναπώ. Όποιος βρεθεί στο Λονδίνο και μιλάει ικανοποιητικά Αγγλικά, πιστεύω ότι θα πρέπει να παρακολουθήσει μία παράσταση musical ή θεάτρου.

Η ανάρτηση έχει ανέβει και εδώ.

tube strike

LondonTubeStrike_090610 from urbanTick on Vimeo.

The clip starts in Tufnell Park where little is to see from the strike impact, as the Northern Line is in good service. Only buses coming down towards Kentish Town are jammed. There are obviously a lot of commuters on the bus who usually take the tube. At each stop a number of people ask the driver for advice and information on where the bus goes and how to get to certain places. On a normal day on the bus, hardly anyone speaks to the driver.
Same at Mornington Crescent, tube station is open and not busy. Towards Euston it gets busier and a lot of people are walking down the street, as road is jammed with buses. Euston runs a taxi service with a special taxi marshal, and the queue reaches trough the big entrance hall.
Other tube stations are deserted and ticket offices closed.

Ψηφίζω!

Ευρωεκλογές στην Αγγλετέρα σήμερα, εν μέσω γενικότερης πολιτικής αναμπουμπούλας, υπουργικών παραιτήσεων και με μια κυβέρνηση που παραπαίει. Καλά να πάθουν, η αλαζονεία πληρώνεται στο τέλος.

Και ερωτώ: τι να ψηφίσω ωρε αδέρφια; Οι Εργατικοί με αηδιάζουν πλέον, οι Συντηρητικοί δε μου ταιριάζουν, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες δε με πείθουν για τις ευρωπαϊκές διαθέσεις τους. Τα εθνικιστικά κόμματα Σκωτίας και Ουαλίας και το Χριστιανικό Κόμμα με αφήνουν παγερά αδιάφορο, ενώ καποια άλλα μικρότερα δεν μπήκαν στον κόπο να με ενημερώσουν για το τι ψάχνουν. Τι μένει λοιπόν; Μάλλον το Πράσινο Κόμμα, που και συνεπέις είναι σε όσα λένε και με πείσαν με το μανιφέστο τους.

Λεπτομέρειες για τα κόμματα εδω

Παράλληλα, εμείς εδω στο Lambeth έχουμε και τοπικές εκλογές, για μια δημοτική έδρα που άδειασε προσφάτως. Εκεί μάλον θα τη ρίξω στον υποψήφιο των Φιλελεύθερων Δημοκρατικών...

Και σε περίπτωση που με ρωτήσει κάποιος, όχι, δεν γράφτηκα για να ψηφίσω στις ελληνικές Ευρωεκλογές, και γενικώς θεωρώ σφάλμα οι απόδημοι να ψηφίζουν για μια χώρα στην οποία δεν κατοικούν μόνιμα. Οι εκλογές αφορούν πάνω από όλα τον τόπο κατοικίας σου, τα προβλήματά του και το πώς αυτά αντιμετωπίζονται. Όλα τα υπόλοιπα (εκλογές στα προξενεία, ναυλωμένα αεροπλάνα κλπ) είναι τερτίπια με αποκλειστικούς κερδισμένους τα ελληνικά κόμματα που εισπράττουν μερικά ψηφαλάκια ακόμα, ενώ σε εμάς εδώ κανένα αντίκτυπο δεν θα έχει αυτό. Ας γίνουμε λοιπόν υπεύθυνοι πολίτες της χώρας η οποία μας φιλοξενεί, και ας αφήσουμε τα κοινά της Ελλάδας σε εκείνους που τους αφορούν άμεσα.
Ευρωεκλογές στην Αγγλετέρα σήμερα, εν μέσω γενικότερης πολιτικής αναμπουμπούλας, υπουργικών παραιτήσεων και με μια κυβέρνηση που παραπαίει. Καλά να πάθουν, η αλαζονεία πληρώνεται στο τέλος.

Και ερωτώ: τι να ψηφίσω ωρε αδέρφια; Οι Εργατικοί με αηδιάζουν πλέον, οι Συντηριτκοί δε μου ταιριάζουν, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες δε με πείθουν για τις ευρωπαϊκές διαθέσεις τους. Τα εθνικιστικά κόμματα Σκωτίας και Ουαλίας και το Χριστιανικό Κόμμα με αφήνουν παγερά αδιάφορο, ενώ καποια άλλα μικρότερα δεν μπήκαν στον κόπο να με ενημερώσουν για το τιψάχνουν. Τι μένει λοιπόν; Μάλλον το Πράσινο Κόμμα, που και συνεπέις είναι σε όσα λένε και με πείσαν με το μανιφέστο τους.

Λεπτομέρειες για τα κόμματα εδω

Παράλληλα, εμείς εδω στο Lambeth έχουμε και τοπικές εκλογές, για μια δημοτική έδρα που άδειασε προσφάτως. Εκεί μάλον θα τη ρίξω στον υποψήφιο των Φιλελεύθερων Δημοκρατικών...

Και σε περίπτωση που με ρωτήσει κάποιος, όχι, δεν γράφτηκα για να ψηφίσω στις ελληνικές Ευρωεκλογές, και γενικώς θεωρώ σφάλμα οι απόδημοι να ψηφίζουν για μια χώρα στην οποία δεν κατοικούν μόνιμα. Οι εκλογές αφορούν πάνω από όλα τον τόπο κατοικίας σου, τα προβλήματά του και το πώς αυτά αντιμετωπίζονται. Όλα τα υπόλοιπα (εκλογές στα προξενεία, ναυλωμένα αεροπλάνα κλπ) είναι τερτίπια με αποκλειστικούς κερδισμένους τα ελληνικά κόμματα που εισπράττουν μερικά ψηφαλάκια ακόμα, ενώ σε εμάς εδώ κανένα αντίκτυπο δεν θα έχει αυτό. Ας γίνουμε λοιπόν υπεύθυνοι πολίτες της χώρας η οποία μας φιλοξενεί, και ας αφήσουμε τα κοινά της Ελλάδας σε εκείνους που τους αφορούν άμεσα.

Με ενδιαφέρον θα ακούσω τις γνώμες σας για το θέμα αυτο. Εσείς γραφτήκατε για τις ελληνικές Ευρωεκλογές;

Πίσω απο τη βιτρίνα: Το άγνωστο ποδόσφαιρο του Λονδίνου

Αρχικά θέλω να ζητήσω συγγνώμη απο όλους για την έκταση του post και ειδικότερα απο όλες τις φίλες που μπορεί να το βρούν ιδιαίτερα βαρετό και πέρα παο τα ενδιαφέροντά τους. Το συγκεκριμένο θέμα πάντα μείντρίγκαρε (όποιος έχει ασχοληθεί αρκετά με το Football Manager θα με καταλάβει). Πως είναι άραγε το ποδόσφαιρο στη μητρόπολη της γενέτειρας του? Παραμένει εναλλακτικό σαν την πόλη που εκπροσωπεί ή έχει διαβρωθεί?
Πέρα απο τις ομορφίες του το Λονδίνο διαθέται και πολύ αξιόλογες ομάδες. Μπορεί η επαρχία να κατέχει τη μερίδα του λέοντος στους τίτλους και καμία Λονδρένιζικη ομάδα να μην έχει κατακτήσει το Holly Grail του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, όμως οι ομάδες της είναι πολύ πιο ανταγωνιστικές σε εσωτερικό επίπεδο απο οτι αυτές του Παρισιού και της Ρώμης. Δεν θα αναφερθώ στις κραταιές δυνάμεις: Arsenal, Tottenham Hotspur, West Ham FC και φυσικά την Chelsea FC. Όποιος έχει παίξει έστω και μια φορά ποδόσφαιρο με Άγγλους σε κάποιο πάρκο του Λονδίνου θα καταλάβει πως αντιμετωπίζουν το παιχνίδι- με πάθος, αλλά και πάντα με ήθος- με αγάπη και προσήλωση. Προς τιμήν της συγκεκριμένης διαφορετικότητας πιστεύω ότι αξίζει ένα αφιέρωμα στους αφανείς ήρωες του Λονδρέζικου Ποδοσφαίρου.

EGYPTIAN POWER
Η πέμπτη Λονδρέζικη ομάδα στην Premiership είναι η Fulham, που εδρεύει στην ομόνυμη περιοχή του Δυτ. Λονδίνου. Το γήπεδο της (Craven Cottage) βρίσκεται πολύ κοντά στο Stamford Bridge της Chelsea, σε μια καταπράσινη περιοχή δίπλα στο ποτάμι. Η ομάδα είναι συνυφασμένη με τον μεγιστάνα- ιδιοκτήτη των Harrods- Mohamed Al Fayed. Παλαιότερα μέχρι τον ερχομό του βολόδερνε στις μικρότερες κατηγορίες, αλλά την δεκαετία που διανύουμε έχει σταθεροποιηθεί στην Premiership. Οι τίτλοι που έχει να επιδείξει είναι στις μικρότερες κατηγορίες, ενώ σε ευρωπαικό επίπεδο κατέκτησε το Interttoto Cup το 2003 και τη δεύτερη θέση στο Aγγλο-Σκωτικό Κύπελλο (????) το 1975.

NO ONE LIKES US, WE DON'T CARE!!!
Αν κινηθούμε νοτιο-ανατολικότερα θα συναντήσουμε ίσως την πιο μισητή ομάδα της Αγγλίας. Όσοι έχουν δεί τις ταινίες Football Factory και Green Street Elite θα έχουν αντιληφθεί την έχθρα μεταξύ Chelsea και West Ham με τη Millwall. Τα "λιοντάρια" εδρεύουν στο Bermondsey στο ΝΑ Λονδίνο, παρ'οτι το Millwall βρίσκεται στην βόρεια όχθη νοτίως του Mile End. Η περιοχή παραδοσιακά ήταν προπύργιο των ναυτεργατών, λόγω των περίφημων dockyards του Millwall- εξάλλου το κλασσικό παρατσούκλι της ομάδας ήταν the dockers. Η καταβολή των οπαδών τους καθώς και ο σκληρός τρόπος ζωής στην περιοχή σίγουρα καθρεφτίζονταν στον τρόπο που έπαιζε πάντα η ομάδα, ξεπερνώντας τα όρια του αντιαθλητικού και φτάνοντας σε αυτά του δολοφονικού. Αυτή η περιφάνεια έπρεπε να προστατευτεί και αναδειχθεί και εκτός γηπέδου, γιαυτό και το firm των οπαδών τους είναι ακόμα απο τα πιο σκληρά. Βέβαια μέσα στο γήπεδο η κατάσταση έχει βελτιωθεί, όπως και στα υπόλοιπα βρετανικά γήπεδα. Χαρακτηριστικό του τρόμου προς αυτους είναι ένα συμβάν σε ένα πρόσφατο παιχνίδι με τη Huddersfield Town. Ένας αντίπαλος οπαδός πέταξε ένα κέρμα στον επόπτη, προτού οι της Millwall των πετάξουν έξω. Την επόμενη ημέρα ο τίτλος της News of the World ήταν : " Millwall thugs deck linesman with concrete". Η απάντηση των Bushwackers (sic) είναι διαχρονική: " No one likes us, we don't care". Πρόεδρος της όμαδας είναι ο Ελληνο-κύπριος Theo Paphitis.

ENA ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΡΑΜΑ
Δυτικότερα, πάντα ΄στη νότια πλευρά της πόλης υπάρχουν 3 ομάδες που έχουν συνδεθεί μεταξύ τους για διαφορετικούς λόγους. Οι παραδοσιακές ομάδες της περιοχής ήταν η Wimbledon FC και η Crystal Palace. Μάλιστα για πολλά χρόνια μοιράστηκαν το ίδιο γήπεδο- το Selhurst Park. Η Wimbledon FC ιδρύθηκε, στη σκιά πάντα του γνωστού ομόνυμου τουρνουά τέννις, το 1891 και έζησε την ακμή της στα τέλη των 80's αρχές 90's. Το 1988 κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας στο Wembley και δύο χρόνια μετά ανέβηκε στην Premiership. Το 2000 υποβιβάστηκε και η πτώση της άρχισε αφού τις δύο επόμενες χρονιές δεν κατάφερε οριακά να εξασφαλήσει την άνοδο. Ύστερα απο άκαρπες προσπάθειες να μεταφερθεί η έδρα είτε στο Δουβλίνο, το Μπέλφαστ το πείραμα επετεύχθει ένα χρόνο μετά και στέφθηκε απο μεγάλη αποτυχία. Η μετακόμιση έγινε στο Milton Kaynes και το νέο περιπαικτικό παρατσούκλι της Wimbledon ήταν "Franchise FC". Όπως είναι γνωστό οι Άγγλοι ειδικά στο ποδόσφαιρο σέβονται ιδιαίτερα τις παραδόσεις. Η κίνηση της διοίκης της Wimbledon σκότωσε τον ρομαντισμό που πάντα ΄θα αποπνεί το βρετανικό ποδόσφαιρο και γιαυτό αποδοκιμάστηκε.
Η ιστορία μας στην ουσία ξεκινάει απο εδώ. αφού απογοητευμένοι οπαδοί αποφασίζουν να ιδρύσουν την Wimbledon AFC και εγκαταλείπουν την παλιά ομάδα. Ο μέσος όρος εισητηρίων της τελευταίας πέφτει δραματικά στους 1.500 οπαδούς ανα αγώνα. Σε συνδυασμό με την κακοδιαχείρηση τα χρέη ξεπερνούν τα 20εκατ λίρες. Το τέλος έμοιαζε αναπόφευκτο και πράγματι ήρθε εκείνη τη χρονιά. Η ομάδα διαλύθηκε και στη θέση της ιδρύθηκε η MK Dons (Milton Kaynes Dons) με μόνο συνδετικό κρίκο το παλιό παρατσούκλι της ομάδας να υπάρχει στην επίσημη ονομασία της. Δεν θα αναφερθώ σε μεγάλους αστέρες του παρελθόντος αλλά μόνο στον cult ηρωικό αρχηγό της Vinnie Jones, ο οποίος παράτησε το ποδόσφαιρο για να κάνει καριέρα ηθοποιού όπου πάντα παίζει απατεώνα- bouncer- δάρτη (The Snatch, Lockstock and two smoking Barrels , Mean macine κ.α.).

Η ΜΚ Dons βρίσκεται στην 3η θέση της 3ης τη τάξει κατηγορίας. Αστέρι της είναι ο βετεράνος της Manchester UInited Luke Chadwick, ενώ προπονητής της ο "αρτίστας" Roberto DI Matteo.
Απο την αντίθετη πλευρά η Wimbledon AFC προβιβάστηκε στην National Conference (5η κατηγορία) και απο το 2003 έχει ανέβει 4 κατηγορίες. Η μεγάλη νίκη όμως επετεύχθει όταν ύστερα απο αφόρητες πιέσεις των οπαδών οι τίτλοι και τα κύπελλα παραδόθηκαν απο την ΜΚ Dons στο London Borough of Merton. Το ίδιο και τα δικαιώματα σε προιόντα και αναφορές στο internet της παλιάς Wimbledon. ΄Ισως μια μέρα να ξαναπάνε εκεί που ανήκουν. Στην λογική συνέχεια της Wimbledon.

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟ ΠΑΛΑΤΙ
Όταν πρωτοπαρακολούθησα αγγλικό ποδόσφαιρο στην τηλεόραση (θυμάμαι κάθε σάββατο πρωί στιγμιότυπα στην εκπομπή σούπερ σάββατο, αρχές 90s) είχα συνδέσει την Crystal Palace με την Wimbledon λόγω της κοινής τους έδρας. Προσωπικά προτιμούσα περισσότερο την Palace λόγω χρωμάτων. Πρόκειται για μια φιλότιμη ομάδα που πέρα απο τίτλους σε μικρότερες κατηγορίες έχει να επιδείξει μόνο τη συμμετοχή στον τελικό κυπέλλου Αγγλίας το 1990. Οι πιο γνωστοί παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της ήταν ο Andrew Johnson, o Αttilio Lombardo μρτά τη μεγάλη Sampdoria και πρίν κατακτήσει το νταμπλ με την Lazio και στα νιάτα του ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ σκόρερ της Arsenal- Ian Wright. Στην Palace αγωνίστηκε και ο Βασίλης Λάκης, ενώ ενδιαφέρον είχε δείξει κάποτε για τον Σάκη Αλμανίδη της Προοδευτικής.

ΑΤΑΣΘΑΛΕΙΕΣ, ΕΚΒΙΑΜΟΙ ΚΑΙ ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1
Άλλη μια φανταχτερή ιστορία αυτοκαταστροφής είναι αυτή της QPR (Queen's Park Rangers). Μπορεί να περιορίστηκε μόνο στα χρέη και όχι σε μετακινήσεις και αλλαγές ονομασίας , αλλά αν ρωτήσει κανείς τους οπαδούς αυτής της ιστορικής ομάδας του Δυτικού Λονδίνου για την ιστορία της τη δεκαετία του 90θα αρχίσουν οι λιποθυμίες. Το 1992 τερμάτισε 5η και γέννησε απίστευτα μεγάλες προσδοκίες. Όμως το 1995 υποβιβάστηκε στην 1st Division όπου παρέμεινε- με εξαίρεση έναν σύντομο προβιβασμό το '98- μέχρι το 2001. Ήδη είχαν εμφανιστεί τα πρώτα οικονομικά προβλήματα στην ομάδα που οδήγησαν και σε άλλον έναν υποβιβασμό. Το 2006 διαδραματίστηκαν σκηνές ροκ, ατασθαλείες, εκβιαμοί απειλές κατά της ζωής του προέδρου και δύο θάνατοι νεαρών παικτών της ομάδας που όμως δεν σχετίζονται με τις παραπάνω καταστάσεις. Ξαφνικά η ομάδα πέρασε στα χέρια των δύο γιγάντων της Φορμουλα 1 Bernie Ecclestone και Flavio Briattore Που συνένωσαν δυνάμεις με σκοπό να χτίσουν μια πολύ δυνατή ομάδα. Καταρτίστικε το 4ετές πλάνο ανόδου στην Premier League και ένας απο τους πολλούς προπονητές που κλήθηκαν να το φέρουν εις πέρας ήταν και ο γνωστός μας Paulo Sousa. Το γήπεδο της (Loftus Road) βρίσκεται στο Shepherd's Bush δίπλα στον σταθμό του White City. Προσωπικά η QPR αποτελεί μεγάλη μου συμπάθεια γιατι προσπαθούσε πάντα να τηρεί τις ποδοσφαιρικές παραδόσεις. Αυτό αντικατοπτριζόταν και μέσα στο γήπεδο αλλά και στην εμφάνιση της ομάδας. Παραμένει ριγέ, μπλέ-άσπρη όπως παλιά.

COLLAPSE
Πρόκειται για μια ακόμα περήφανη ομάδα του Νότιου Λονδίνου Η έδρα της- The Valley- βρίσκεται σχεδόν απέναντι απο το Isle of Dogs και το London City AIport. Έχει κατακτήσει και αυτή ένα κύπελλο Αγγλίας το 1947 και τα τελευταία χρόνια έπαιζε μεταξύ premiership και first division. Η καταστροφή ήρθε πρόσφατα όταν μέσα σε δύο χρονιές (2008, 2009) βρέθηκε απο την Premier στην Second Division. Aπο τους πιο αξιόλογους παίκτες που πέρασαν ο Lee Bowyer, o Richard Rufus, ο Paul Konchesky και ο Radostin Kishishev. Η πιό μεγάλη της στιγμή γράφτηκε το 1998 στο Wembley στον τελικό των play-off για την άνοδο στην Premiership, όπου μετά απο ένα φανταστικό παιχνίδι (4-4) πήρε την άνοδο στα πέναλτυ. Το Valley θα έβλεπε ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου μετά απο 41 χρόνια. Για την ιστορία σκόρερ σε εκείνο τον αγώνα ήταν ο Rufus και 3φορές ο Clive Mendoca. Ήρωας τερματοφύλακας ο Sasa Ilic.

THE HORNETS
Πως γίνεται μια ομάδα που είναι εταιρία λαικής βάσης, η έδρα της βρίσκεται στα μακρινά περίχωρα του Λονδίνου και η οποία πάντα αγωνίζεται σε μικρές κατηγορίες και δεν έχει ανέβει ποτέ στην Premiership να έχει για οπαδούς την Cameron Diaz, τον Jim Carrey? H έδρα της Brentford FC βρίσκεται στην ομόνυμη περιοχή των δυτικών περιχώρων του Λονδίνου, πολύ κοντά στο Gunnersbury Park και πολύ κοντά στο Kew Gardens του Richmond που βρίσκεται στην κάτω πλευρά του ποταμού. Οι αιώνιες κόντρες της είναι με την Fulham και την QPR, τις δύο μεγάλες ομάδες, του Δυτικού Λονδίνου. Διάσημοι παίκτες που έχουν περάσει απο την Brentford είναι ο Steve Sidwell, ο Marcus Bent, ο Ηarry Redknapp και ο Les Ferdinand. Το Griffin Park (12.000 θέσεις)- έδρα της ομάδας απο το 1904 επρόκειτο να αντικατασταθεί απο ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο, το Lionel Road, Που θα συμπεριλαμβανόταν σαν προπονητήριο στο φάκελο των έργων για τους London 2012 Olympics. Δυστυχώς τα μεγαλεπίβολα αυτά σχέδια έχουν άναβληθεί προς το παρόν. Στα μεγάφωνα σε κάθε αγώνα ακούγεται το τραγούδι των Beattles "Ηey Jude" . Μασκοτ της μια τεράστια μέλισσα η οποία βολτάρει στον αγωνιστικό χώρο σε κάθε αγώνα. Μια πραγματικά εναλλακτική ομάδα.

CANDLE IN THE WIND
Άλλη μια ομάδα του Λονδίνου που συνδέθηκε με ισχυρά πρόσωπα και πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα απο όση ίσως άξιζε ήταν η Wattford. Mε δύο μεγάλα περάσματα απο την Premier (τότε first division) το 1982-1988 και το 1992-1994 παρά ήταν φιλότιμη. Η φήμη της όμως στηρίχθηκε σε έναν απο τους πιο διάσημους Βρετανούς, τον Elton John ο οποίος πραγματοποίησε το παιδικό του όνειρο αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της ομάδας το 1976. Έμεινε στον προεδρικό θώκο μέχρο το 1987. Στα χρόνια του η ομάδα σταθεροποιήθηκε στην κορυφαία κατηγορία, έπαιξε σε έναν τελικό κυπέλλου και εκπροσώπησε τη χώρα στην Ευρώπη. Το γήπεδο της Vicarage Road βρίσκεται δίπλα στο τοπικό νοσοκομεί στην ευρύτερη περιοχή του Hertfordshire.
Απο τον πάγκο της έχουν περάσει ταλαντούχοι προπονητές όπως ο Graham Taylor και ο Gianluca Vialli. Ο Elton John έχει αποχωρήσει απο το ποδοσφαιρικό προσκήνιο αλλά πάντα στηρίζει την αγαπη΄μενη του.
Μεγάλοι αστέρες που φόρεσαν τη φανέλα της οι John Barnes, Tony Cotton και David James.

ETERNAL RIVALRY
Η μισητή αντίπαλος της Watford FC είναι η Luton Town. Σε μια περιοχή που έγινε διάσημη λόγω του αεροδρομίου που προτιμούν αρκετοί low- budget αερομεταφορείς, το τοπικό ποδόσφαιρο έζησε σκηνές δόξας και ντροπής. Τις πρώτες, όταν η Luton ανέβηκε στην Πρωτη Κατηγορία το '55, το '74 και το '82 και όταν κατέκτησε το League Cup to '88. Τις δεύτερες όταν πριν 6 χρόνια σε έναν αγώνα για την παραπάνω διοργάνωση οι οπαδοί της έκαναν γυαλιά-καρφιά το γήπεδο της Watford (Vicarage Road). Οι οπαδοί και των δύο αναζοπυρώνοντας την παραδοσιακή τους έχθρα συνεπλάκησαν σε απίστευτης έκτασης για Αγγλικο γήπεδο επεισόδια. Το firm των σκληροπηρυνικών οπαδών τους λέγεται The Luton Town MIGs. Μισητοί θεωρούνται για αυτούς και οι οπαδοί της QPR. Η Luton Town αγωνίζεται στην 3η κατηγορία (League Two).

WYCOMBE WANDERERS FC
Κάποτε περιπλανήθηκε σε ισχυρές ερασιτεχινκές λίγκες του Νότου με το όνομα Spartan League, Athens League και Isthmian League. Το 1931 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας Ερασιτεχνών. Δεν ανέβηκε ποτέ στην Premier League αλλά έκανε σπουδαίες εμφανίσεις στα Κύπελλα Αγγλίας τη δεκαετία που διανύουμε. Έφτασε στα ημιτελικά του FA το 2001 και του League Cup to 2007, αποκλείοντας μάλιστα Charlton και Fulham εκτός έδρας. Παράλληλα κατέκτησε δύο φορές το FA Cup ερασιτεχνών. Η έδρα της- Αdams Park βρίσκεται στο Wycombe, Buckinghamshire και φέτος προβιβάστηκε στην League One ισοβαθμώντας με την Bury, έχοντας καλύτερο συντελεστή τερμάτων για 1 γκολ.

ORIENT...MY LOVE
Τελευταία αφήνω τη μεγάλη μου Λονδρέζικη αγάπη. Ο 2ος αρχαιότερος σύλλογος της πόλης που η ονομασία της παραπέμπει σε εποχές αποικιοκρατίας και ταξιδεύει το μυαλό σου στην Ινδία και τα υπόλοιπα προτεκτοράτα της Ανατολής. H Leyton Orient.Όταν ακούσεις το όνομα του γηπέδου της σιγουρεύεσαι ακόμα περισσότερο: Brisbane Road, άλλο ένα ταξίδι στο άγνωστο της Αυστραλιανής γής. Είναι δυνατόν μια ομάδα να είναι τόσο εξωτική? Η ιστορία της είναι ταραχώδης αλλά και περήφανη. Τη δεκαετία του 30 χρησιμοποίησε σαν έδρα τον ΝΑΟ του Wembley και το ιστορικό Highbury αφού γίνονταν εργασίες στη φυσική της έδρα. Το καλύτερο έγινε πριν 15 περίπου χρόνια. Οι μετοχές πουλήθηκαν στον Barry Hearn έναντι 5(!!!) λιρών απο τον πρόεδρο Tony Wood, όταν η εταιρία παραγωγής καφέ που διατηρούσε στη Ρουάντα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Πρώην παίκτες και πιστοί οπαδοί παραμένουν οι αδελφοί γνωστοί μουσικοί Lloyd Webber. To Brisbane Road βρίσκεται στο Ανατολικό Λονδίνο στο Leyton, και έχει μετατραπεί σε ένα υπερσύγχρονο γήπεδο.

Παρά το γεγονός ότι η πορεία της ομάδας παραμένει σταθερή οικονομικά και αγωνιστικά, υπάρχουν σκέψεις για την μετακόμιση της έδρας στο νεο Ολυμπιακό Σταδιο του Λονδίνου μετά το 2012. Οι οπαδοί εναντιώνονται στην κίνηση αυτή λόγω πιθανής οικονομικής ζημιάς που θα προκύψει αλλά και λόγω του γεγονότος ότι μεταξύ των εξεδρών του σταδίου και του αγωνιστικού χώρου παρεμαβάλεται κουλουάρ στίβου. Συντάσσομαι φανατικά μαζί τους....

As Greek As It Gets

Έχει και το Λονδίνο τον εύζωνά του. Για την ακρίβεια το ελληνικό εστιατόριο με σήμα τον εύζωνα.

Βρίσκεται στην περιοχή Kensington (233 Earl’s Court Road, London SW5 9AH), απέναντι σχεδόν από τον σταθμό του υπογείου Earls Court.

Το ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο σημαίνει ότι αποτελεί μια εξαιρετική διαφήμιση για την Ελλάδα, τον πολιτισμό μας και την κουζίνα μας.

Όσες φορές δε έχω βρεθεί εκεί, το εστιατόριο είναι πάντα γεμάτο και οι περισσότεροι πελάτες είναι ξένοι. Που σημαίνει ότι πραγματικά έχει απήχηση.

Είναι ένα καθαρά ελληνικό εστιατόριο, με την έννοια ότι οι γεύσεις που μπορεί να δοκιμάσει κανείς εκεί είναι εκείνες οι γνωστές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Για παράδειγμα, δεν υπάρχει άλλο ελληνικό εστιατόριο σε ολόκληρο το Λονδίνο (ή τουλάχιστον δεν γνωρίζω εγώ) που να προσφέρει γύρο σε πίτα, αλλά και άλλες ελληνικές λιχουδιές.

Ο ιδιοκτήτης, με καταγωγή από τη Μεγαλόπολη, έχει ένα ευγενέστατο ύφος και ήθος, που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ όμορφα στον χώρο αυτό.

Έχει δε φέρει από την Πατρίδα κι έχει τοποθετήσει σε ειδικό κάδρο τη φουστανέλλα του παππού του, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί έχει πεθάνει από το 1930. Ιστορικό κειμήλειο δηλαδή, μεγάλης οικογενειακής και εθνικής σημασίας. Δεν θα μπορoύσα να μην τη φωτογραφίσω.

Για το ωραίο αυτό εστιατόριο γράφτηκαν τα παρακάτω: «This young Earls Court diner is Greek, but not as Shirley Valentine knew it. With a modern design, clean lines & incongruous chandelier, it resists the obvious taverna aesthetic in favour of the look & feel of a chain restaurant – which it definitely isn’t. Good, fresh street food at low prices is the draw, & you can eat-in or take away. Souvlakia come tightly served in flatbread & foil, in as many multiples as you can manage, with chips on the side (not inside, as some prefer). A couple of these & a cold Mythos beer or coffee frappé, & you could be back in Mykonos town. There’s more to the menu than rotating meats, however, with pies, bakes, grills & salads alongside a well-rounded list of wines (including a few Greeks), beers, shakes & liqueurs».