Lulu @ Royal Opera House

Εκμεταλλευόμενοι το £10 Student Standby του Royal Opera House πήγαμε με το bebe να δούμε το Lulu του Alban Berg, μια όπερα την οποία ούτε καν είχα ξαναακούσει, αλλά σκέφτηκα ότι θα άξιζε τον κόπο να δοκιμάσω.




Ενδιαφέρον έργο, ενδιαφέρουσα μουσική. Μου φάνηκε αρκετά διαφορετική ώς σύνολο, και ίσως έχει να κάνει με το ότι γράφτηκε μέσα στον 20 αιώνα, και το στυλ ήταν πολύ διαφορετικό από τις πιο κλασικές όπερες που έχω δει και ακούσει (Mahler, βοηθησε με πλιζ!). Δεν είχε πολλά ιντερλούδια ούτε το λιμπρέτο περιελάμβανε τους τεράστιους μονολόγους που συναντάς σε άλλες όπερες. Τη βρήκα αρκετά πιο θεατρική, με γρήγρους διαλόγους και πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Το μόνο μειονέκτημα ήταν η διάρκεια, καθώς, μαζί με δύο 25λεπτα διαλείμματα είμασταν εκει μέσα 4 ωρες.



Ο χαρακτήρας της Lulu με προβλημάτισε. Γυναίκα-θύμα ή Femme-fatale; Κυνηγός ή θήραμα; Σε όλη της τη ζωή δείχνει να γίνεται αυτό που θέλουν οι άντρες γύρω της, να αλλάζει ονόματα και ρόλους όπως εκείνοι θέλουν, αλλά στο τέλος τους καταστρέφει, θριαμβεύει η ίδια, μένοντας πάντα ψυχρή και ανέκφραστη στα όσα συμβαίνουν γύρω της. Μέχρι το φινάλε της ζωής της, όπου αλληγορικά οι νεκροί σύζυγοί της επιστρέφουν για να την εκδικηθούν, εν είδη νέμεσης.



Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπηρετούσαν ιδανικά το σκοτεινό αυτό έργο. Η σκηνή ήταν ένα μαύρο κουτί ουσιαστικά, με ένα γυάλινο παραβαν στη μέση, ενώ τα κουστούμια ήταν μαύρα, γκρι και μερικά μόνο άσπρα. Όμορφες ερμηνείες από τους Agneta Eichenholz (Lulu), Michael Volle (Dr Schon), Klaus Florian Vogt (Alwa) και Will Hartmann (Painter), αλλά κατά τη γνώμη μυ αυτή που έκλεψε την παράσταση ήταν η Jennifer Larmore (Countess Geschwitz).

Δείτε κι ένα βίντεο με τον μαέστρο (Antonio Pappano) να μιλάει για τη Lulu.




Η βραδιά όμως δεν τέλειωσε εκεί...