Το Λονδίνο υποδέχεται την άνοιξη

Πριν δυο βδομάδες είχε μια όμορφη μέρα και βγήκα να την εκμεταλλευτώ. Η επόμενη ήταν και αυτή όμορφη. Και η μεθεπόμενη. Και αυτό συνεχίζεται εδώ και δυο βδομάδες περίπου. Κάθε μέρα προσπαθεί κανείς να αρπάξει όσο πιο πολύ ήλιο μπορεί. Γιατί εδώ πέρα στην αγαπημένη μας Γηραιά Αλβιώνα ποτέ δεν ξέρεις πως θα ξημερώσει η επόμενη μέρα. Είσαι πάντα on your toes γιατί ξέρεις ότι μπορεί σε λιγότερο από μισή ώρα ο καιρός να αλλάξει εντελώς.

Γι'αυτό μου αρέσουν οι ηλιόλουστες μέρες στην Αγγλία περισσότερο από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα τις έχουμε σίγουρες. Αν δεν αρχίσει το καλοκαίρι τον Ιούνιο θα αρχίσει τον Ιούλιο. Κάποια στιγμή θα έρθει. Δύο από όλα αυτά τα χρονια που είμαι εδώ δεν είχαν καλοκαίρι. Είχαμε 2 βδομάδες λιακάδας συνολικά και αυτές οι 14 μέρες δεν ήταν συνεχόμενες. Στην Αγγλία το καλοκαίρι και η λιακάδα δεν είναι ποτέ σίγουρα.

Όταν λοιπόν αυτά συμβαίνουν ξαφνικά αλλάζει η πόλη. Βγαίνουν όλοι έξω από τις κρυψώνες τους για να απορροφήσουν όσο πιο πολύ ήλιο μπορούν και αυτοί. Βλέπεις χαμόγελα, ακούς γέλια. Όταν βγαίνει ήλιος, εδώ όλοι κάνουν σαν μικρά παιδιά.

Κάνουν κανό ή παίρνουν τα πλοία τα οποία αρχίσαν να ξαναδουλευουν

βγάζουν τα παιδιά και τα σκυλιά τους έξω (αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος σκύλος που έχω δει ποτέ στην ζωή μου παρεπιπτόντως)

Πηγαίνουν να φάνε το φαγητό τους δίπλα στο ποτάμι

Αράζουν στα πάρκα μετά την δουλειά

Βγάζουν την φαντασία τους στην άμμο

Η γράφουν μηνύματα αγάπης (?) στο τσιμέντο

Όπως τα λουλούδια ανθίζουν και γυρίζουν να κοιτάξουν τον ήλιο

έτσι και οι άνθρωποι

To post δημοσιεύεται και στο λιωμένο χαμόγελο.