Ελληνικοί χοροί και τραγούδια

Αξιόπιστες πηγές με πληροφορούν ότι σήμερα ξεκινούν τα μαθήματα του Λύκειου των Ελληνίδων Λονδίνου. Υπάρχουν τμήματα για παιδιά και ενήλικες (αρχάριους και προχωρημένους). Τα μαθήματα γίνονται στην κρύπτη του ναού της Αγίας Σοφίας στο Bayswater (είσοδος από την οδό Ilchester Gardens) κάθε Σάββατο απόγευμα. Ο κοντινότερος σταθμός του υπογείου είναι το Bayswater, αλλά εξυπηρετούν επίσης οι σταθμοί Queensway και Notting Hill Gate. Τα δίδακτρα για το τμήμα των ενηλίκων αρχαρίων είναι 50 λίρες το τρίμηνο, 35 λίρες για φοιτητές. Το μάθημα γίνεται στα αγγλικά από Ελληνίδα δασκάλα.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στην ιστοσελίδα Lykion Ton Ellinidon London.

Kilburn Station Graffiti

Όταν σκεφτόμαστε το graffiti το μυαλό μας πάει ίσως σε κάτι μάλλον παράνομο, που γίνεται από επαναστατημένους νέους, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, και αποτελεί μιας μορφής διαμαρτυρία απέναντι στη γενικώτερη σήψη της εποχής.

Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Σε κάποιους χώρους το graffiti χρησιμοποιείται για να δώσει χρώμα, για να στείλει ένα μήνυμα ελπίδας κι αισιοδοξίας.

Ιδιαίτερα αυτή η τέχνη αξιοποιείται σε κάποιες υποβαθμισμένες κοινωνικά περιοχές της Αγγλίας, για να προσφέρει χαμόγελο και μια γλυκειά σκέψη στους περαστικούς με τα πολλά και ποικίλα προβλήματα της καθημερινότητας.

Πρόσφατα πέρασα με το αυτοκίνητο από την περιοχή του ΒΔ Λονδίνου Kilburn. Έξω από τον σταθμό του «υπογείου» παρατήρησα πως υπήρχε ενδιαφέρον graffiti.

Περνώντας πάλι από το ίδιο σημείο κάποια επόμενη ημέρα είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω και βιντεοσκοπήσω τις παραστάσεις.

Δυστυχώς ο φωτισμός δεν ήταν ο καλύτερος. Όμως μπορεί κανείς να διακρίνει τις παραστάσεις και τα θέματα.

Το εν λόγω graffiti το έχει δημιουργήσει η ομάδα signal project, η οποία ειδικεύεται στον τομέα αυτό.

Απολαύστε το!

Φίλοι των Friends, μια εκπληξη για σας!

Το θρυλικό καφέ των Friends, το Central Perk, ξέφυγε από την μυθοπλασία και άνοιξε τις πόρτες του σε πραγματικούς θαμώνες. Oχι όμως στη Νέα Υόρκη, αλλά στο κέντρο του Λονδίνου, κοντά στην Carnaby Street! Σπεύσατε!



Η βιτρίνα του Central Perk. Οι δημιουργοί διατυμπανίζουν ότι είναι ακριβές αντίγραφο του αυθενικού. Μένει να το διαπιστώσουμε ιδιοίς όμμασι!

Περισσότερα (+ κουπόνι για δωρεάν καφέ) εδώ

Η εμπειρία του Σινεμά: Αγγλία vs Eλλάδα

Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ο κινηματογράφος κι εγώ γίναμε κολλητοί. Τώρα που γύρισα στο παλιό μου δωμάτιο και άρχισα να συγυρίζω τα παλιά μου πράγματα, βρήκα ένα ολόκληρο κουτί που έλεγε σινεμά το οποίο περιήχε τις ταινίες που είδα - και δεν είδα - την σχολική χρονιά 1996-1997. Μιλάμε για φοβερή οργάνωση! Μέχρι και τα αποκόμματα έχω. Ίσως έφταιγε το ότι τότε - Τρίτη Γυμνασίου δηλαδή - οι φίλες μου κι εγώ τρέχαμε κάθε σάββατο στο Village στο Μαρούσι. Πόρωση φοβερή. Μην σου πω ότι συνήθως τις βλέπαμε δύο δύο τις ταινίες. Φυσικά επειδή είμαι από τα άτομα τα οποία μεν τελειώνουν κάτι αλλά βαριούνται εύκολα, τέτοιο αρχείο έχω μόνο από εκείνη την χρονιά. Όχι ότι δεν συνέχιζα να πηγαίνω σινεμά, απλά δεν ήμουν τόόόσο οργανωμένη. Έτσι κι αλλιώς ήταν φοβερά σπασικλίστικο εκείνο που είχα κάνει εκείνη τη χρονιά.

Και κάποια στιγμή πήγα στην Αγγλία. Πρέπει να πω ότι αν η Αγγλία μειονεκτεί σε ένα πράγμα σε σχέση με την Ελλάδα, αυτό είναι το σινεμά. Για να μην παρεξηγούμαστε και οι δύο χώρες μειονεκτούν σε σχέση με την Γαλλία. Στην Αγγλία το σινεμά δεν είναι καθόλου μέσα στην κουλτούρα των μέσων ανθρώπων, κατά την γνώμη μου για τρεις λόγους.

Πρώτον, το σινεμά είναι πανάκριβο! Μιλάμε για 8-14 λίρες (ανάλογα το σινεμά) που σημαίνει 10-20 ευρώ (ανάλογα με την ισοτιμία λίρας-ευρώ). Επίσης ακόμα ακριβότερα είναι αυτά που μπορείς να φας και να πιεις στο σινεμά. Με λίγα λόγια δεν μπορείς να πας στο σινεμά χωρίς να ξοδέψεις μίνιμουμ 10 λίρες, δηλαδή 12 ευρώ.

Αυτό το point μου επιτρέπει να περάσω στον δεύτερο λόγο που δεν είναι τόσο διαδεδομένο το σινεμά στην Αγγλία. Με τα ίδια χρήματα μπορείς να πάρεις 3 pints (αν βάλεις και άλλα 50p) ή 2 μεγάλα ποτήρια κρασί. Με αυτά τα ποτά μπορείς να περάσεις άνετα 3-4 ώρες με τους φίλους σου, τις ώρες δηλαδή σχεδόν που μπορείς να κάτσεις στην pub αν πας μετά την δουλειά. Άρα, το σκεπτικό τους είναι "Δουλεύω από 9-7 (έτσι έχει καταντήσει για τους περισσότερους το ωράριο) και μου μένουν 5 ώρες μέχρι να κλείσουν οι pub. Βάλε μια ώρα να φάω κάτι, βάλε άλλη μισή ώρα μέχρι να πάω εκεί που πρέπει να πάω, μου μένουν 3,5 ώρες, οι οποίες θα είναι οι ώρες που επιτέλους θα μπορώ να διασκεδάσω με τους φίλους μου. Γιατί να θέλω να κλειστώ για τις 2,5 από αυτές να δω μια ταινία χωρίς να μπορώ να τους μιλήσω; Έτσι κι αλλιώς μπροστά σε μια οθόνη ήμουν όλη μέρα." Αυτό είναι το σκεπτικό τους και τους καταλαβαίνω απόλυτα!!!!!

Τρίτος λόγος, και τελευταίος, οι ταινίες που παίζονται είναι κατά την πλειοψηφία τους blockbuster και παντού οι ίδιες. Ακόμα και αν αγνοήσεις το γεγονός ότι είναι σπάνιο να παίξουν ταινίες που δεν είναι στα αγγλικά. Στην Ελλάδα πάλι καλά υπάρχουν πολλά ανεξάρτητα σινεμά. Δεν ξερώ δηλαδή πόσο ανέξαρτητα είναι στην ουσία αλλά τουλάχιστον δεν είναι village. Στην Αγγλία είναι σπάνιο να βρεις ανεξάρτητα σινεμά. Στην Οξφόρδη είχαμε 2 αλλά νομίζω ότι ήταν εξαίρεση. Στο Λονδίνο νομίζω υπάρχουν 8 (Empire, 2 σινεμά Curzon, δύο στο Notting Hill, ένα στο greenwich, ένα στο Brixton, cine lumiere) - μπορεί να υπάρχουν κι άλλα δηλαδή αλλά μάλλον ένα δυο. Υπάρχει και μια ανεξάρτητη αλυσίδα που λέγεται "Screen on the ταδε" (π.χ. Baker street, Green etc). Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε ODEON, είτε VUE, είτε UGC. Και παίζουν τις ίδιες ταινίες οι οποίες είναι και κατά το 95% blockbuster! Αν θες να δεις καμιά ταινία της προκοπής πρέπει να πας είτε σε αυτά τα ανεξάρτητα είτε στο National Film Theatre στο South Bank το οποίο εγώ λατρεύω. Αλλά για πολλούς αυτά είναι out of their way. Αν θες να πας κάπου κοντά στο σπίτι σου, πρέπει να πας στις μεγάλες πανάκριβες αλυσίδες να δεις ταινίες για τις μάζες.

Παρόλ' αυτά όσο ήμουν φοιτήτρια συνέχιζα να πηγαίνω πολύ συχνά σινεμά. Στην Οξφόρδη ήταν τέλεια γιατί τα δύο σινεμά που προανέφερα - το Phoenix και το Ultimate Picture Palace (UPP) - όχι μόνο ήταν φτηνά, όχι μόνο παίζαν φοβερής ποικιλίας ταινίες (έχω δει κάτι ταινίες απίστευτες!!!!) αλλά ήταν και πανέμορφα τα σινεμά τα ίδια. Άβολα τα καθίσματα, ο ήχος όχι ο καλύτερος για την εποχή τους, αλλά είχαν την μυρωδιά κινηματογράφου. Ήταν πραγματικά φανταστικά.

Στο Λονδίνο τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Τα σινεμά που παίζαν λίγο διαφορετικές ταινίες ήταν ελάχιστα και πολύ μακριά από εκεί που έμενα εγώ, οι τιμές μεγαλύτερες (πάλι καλά με την φοιτητική έκπτωση υποφερτές), ο κόσμος πήγαινε λιγότερο σινεμά. Σιγά σιγά άρχισα να πηγαίνω όλο και λιγότερο. Όταν έπαψα να είμαι φοιτήτρια δε, μια φορά το μήνα και αν! Ήταν my treat να πάω στο σινεμά! Ίσως τώρα που το σκέφτομαι έτσι πρέπει να είναι, αλλά ας την αγνοήσουμε αυτή τη σκέψη για την ώρα.

Και φτάνω στο σημείο που μπορώ να μιλήσω για το London Film Festival. Αχ το London Film Festival. Ήθελα τόσο να παω σε τόσες ταινίες. Σχεδόν σε όλες τις προβολές ήταν κάποιος (συνήθως κάποιοι) από την ταινία εκεί που έκανε την εμπείρια ακόμα πιο φανταστική. Ήταν και η ατμόσφαιρα απίστευτη. Αλλά πως να πάω που ήταν τόσο ακριβά; Ήταν που ήταν ακριβό να πας κανονικά σινεμά, ανεβάζαν τις τιμές κατά την διάρκεια του φεστιβάλ. Και ούτε η έκπτωση του membership στο National Film Theatre που είχα με έσωζε, ούτε η φοιτητική έκπτωση. Πολύ απλά δεν είχα να δώσω 200 λίρες (240 ευρώ) σε 2 βδομάδες για να δω 20 ταινίες.

Γιατί αναφέρω τις 2 βδομάδες και τις 20 ταινίες; Γιατί τόσο κρατάνε οι Νύχτες Πρεμιέρας και η κάρτα που πήρα είναι για 25 προβολές. 25 προβολές, συν η πρεμιέρα, και όλα αυτά για 75 ευρώ. Βέβαια δεν νομίζω να πάω σε 25. Κοίταξα το πρόγραμμα αναλυτικά (έψαξα να βρω τα trailers των ταινιών στο youtube, τις ζύγισα γιατί φυσικά δεν πρόκειται να τρέχω από το Δαναό στο Αττικόν και πίσω) και βρήκα ότι μπορώ να πάω σε 21. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά και πάλι, και σε 10 να πήγαινα πάλι πιο φτηνά θα μου ερχόταν από το Λονδίνο.

To cut the story shortish, περίμενα 9 χρόνια για να μπορέσω να ξαναπάω στις Νύχτες Πρεμιέρας. Κάθε σεπτέμβριο με έπιανε το μαράζι που δεν μπορούσα να πάω. Αλήθεια σου λέω. Ίσως έφταιγε ότι δεν μπορούσα να πάω στο φεστιβάλ του Λονδίνου όσο θα ήθελα. Μπορεί να ακουστεί τρελό αλλά ένας από τους λόγους που χάρηκα που θα γυρνούσα Ελλάδα ήταν αυτό το φεστιβάλ.

Σε πρώτη εντύπωση, πρέπει να πω ότι τότε που πήγα εγώ για τελευταία φορά, το 1999, δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο. Όσοι διάβαζαν το περιοδικό Σινεμά το ξέραν και δεν ήταν ποτέ γεμάτες οι αίθουσες. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Από ότι είδα σήμερα δηλαδή γιατί δεν ξέρω πως θα είναι οι υπόλοιπες μέρες. Ίσως φταίει ότι δεν είχα πάει τότε στην πρεμιέρα. Φτάνω στο Aττικόν και γίνεται χαμός. Δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, άτομα ντυμένα φοβερά κυριλέ. Χαμός. Αλλά και όταν πήρα μερικά από τα εισητήριά μου γινόταν χαμός στην ουρά. Άσε που τα εισητήρια για μερικές ταινίες είχαν εξαντληθεί.

Αλλά νομίζω ότι I killed the punchline γιατί για άλλο άρχισα να μιλάω και άλλα μπήκαν στην μέση. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι η εμπειρία του να πηγαίνεις σινεμά στην Ελλάδα γίνεται διαφορετική από εκείνη της Αγγλίας λόγω του κοινού. Οι Ελληνες όχι μόνο μιλανε στους τεχνικούς ανθρώπους που βάζουν την ταινία, όχι μόνο μιλάνε στην ίδια την ταινία αλλά μιλάνε και μεταξύ τους. Πως να το εξηγήσω... Υπάρχει interaction. Όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Και συνήθως έχει να κάνει με χιούμορ. Κάποιος θα φωνάξει κάτι αστείο, και κάποιος άλλος θα απαντήσει με ένα άλλο αστείο, όλα αυτά μέσα στο σκοτάδι, και οι υπόλοιποι γελάνε. Είναι φοβερό αυτό το συναίσθημα. Ξαφνικά λιγάκι ενώνεσαι με όσους βλέπουν την ταινία. Συνειδητοπιείς ότι δεν βλέπεις μόνος σου την ταινία ή με τους φίλους σου αλλά και με άλλα δεν ξέρω κι εγώ πόσα άτομα.

Σήμερα του δώσαν και κατάλαβαν με τα αστεία. Όλα άρχισαν κατά την διάρκεια των ομιλιών που έγιναν πριν αρχίσει η ταινία (εμείς επειδή ήμασταν στο Απόλλων τις βλέπαμε στην οθόνη - live μεν αλλά όχι μπροστά μας) και τέλειωσαν στις διαφημίσεις. Οι ομιλίες ήταν πάρτον έναν χτύπα τον άλλο. Και αυτό το κατάλαβα ακόμα κι εγώ που όταν κάποιος μιλάει ελληνικά δεν πιάνω συνήθως τι κρύβεται πίσω, ιδιαιτερως όταν αυτός δίνει ομιλίες. Ήταν λίγες οι ομιλίες δεν λέω: μια κοπέλα εν ονόματι Σοφία, η οποία δεν έχω ιδέα ποια είναι, και το μόνο που παρατήρησα ήταν ότι κοιτούσε με έναν τρόπο που θα έλεγες ότι είχε πάρει LSD, ο πρόεδρος του φεστιβάλ, ο πρόεδρος του περιοδικού Σινεμά και μια κυρία (αντιδήμαρχος νομίζω) από το δήμο.

Το τι δούλεμα έπεσε στην κυρία από τον Δήμο δεν λέγεται. Και με το δίκιο τους. Πρέπει να την ξέραν κιόλας γιατί αρχίσαν να γελάνε πριν καν αυτή αρχίσει να μιλάει. Έλεγε κι αυτή κάτι μπαρούφες. Ήταν τόσο κλισέ τα πράγματα που έλεγε, δεν μπορείς να φανταστείς! Και νομίζω ότι αυτή είναι καλλιτεχνική σύμβουλος για τον Δήμο. Τέτοιο δούλεμα δεν το έχω ξανακούσει γιατί ήταν πολύ απλά από πάρα πολλά άτομα συγχρόνως. Ο κινηματογράφος ήταν τεράστιος, άρα παρόλο που δεν ήταν γεμάτος, ήταν εκεί πάρα πολύς κόσμος. Όλος αυτός ο κόσμος να γιουχάει την κυρία. Τέτοιο πράγμα δεν το είχα ξαναζήσει. Αναρωτιέμαι τι έχει κάνει αυτή η κυρία - εκτός από το ότι είναι αμόρφωτη και άρα έχει μια θέση που δεν της αξίζει!

Μετά εμφανίστηκε στην οθόνη ένα μήνυμα που έλεγε Heads Dirty: use cleaning lense. Εντάξει κρύο το αστειάκι και για παιδάκια του Γυμνασίου αλλά έτσι όπως μπήκε πάνω στον κύριο από το περιοδικό Σινεμά είχα πλάκα.

Και τέλος αφού τέλειωσαν οι ομιλίες και δείχναν τις διαφημίσεις σταμάτησε ο ήχος. Τι έκανε λοιπόν το κοινο; 1. χτύπησε παλαμάκια, 2. φώναξε "ήχος" σε διάφορες version, 3. έκανε τις φωνές των ανθρώπων που ήταν μέσα στις διαφημίσεις (αυτό είχε το μεγαλύτερο γέλιο), 4. μια κοπέλα - μετά από αρκετή ώρα - είπε "μας δουλεύετε ρε παιδιά;" και επειδή εκείνη την στιγμή η ταινία που διαφημιζόταν ήταν το "Μίλα μου βρώμικα" κάποιος από την άλλη άκρη της αίθουσας της είπε "Μην μου μιλάς βρώμικα σου λέω!" 5. χτυπήσαν παλαμάκια όταν ξαναήρθε ο ήχος.

Αρχίσαμε λοιπόν την ταινία μέσα στο γέλιο, παρόλες τις καταθλιπτικές - λόγω ηλιθιότητας - ομιλίες, τις καθυστερήσεις και τα τεχνικά προβλήματα. Αυτό δεν είναι εξάλλου ένα μεγάλο συστατικό του Ελληνικού χιούμορ; Ο αυτοσαρκασμός! Και αν αυτός σημαίνει ότι ο κόσμος δεν τσαντίζεται, εμένα μου φτάνει.

Πόσο μου έλλειψε να πηγαίνω σινεμά στην Ελλάδα......

ΥΓ Η ταίνια ήταν τέλεια. An education λεγόταν. Ίσως όμως εμένα να μου άρεσε γιατί ήταν γυρισμένη στην Αγγλία και είχε μάλιστα σκηνές από την Οξφόρδη μου. Αλλά και οι άλλοι νομίζω συγκινήθηκαν.

(To post αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο λιωμένο χαμόγελο)

The Observer, National Theatre, London

Ας αφήσουμε για λίγο τα πολιτικά και ας μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό. Συχνά παρακολουθώ παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στο Λονδίνο. Συνήθως σε αυτές συμμετέχουν ηθοποιοί όχι ιδιαίτερα γνωστοί στο ευρύ κοινό και γι αυτό τον λόγο τα εισητήρια είναι αρκετά φτηνότερα από ότι σε άλλες παραστάσεις. Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα το “The Observer” ένα έργο που σηκώνει μεγάλη συζήτηση.

Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής. Η Fiona Russell είναι απεσταλμένη της «Επιτροπής για Δίκαιες Εκλογές» του ΟΗΕ σε μία πρώην Βρετανική αποικία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά οι πολίτες της μιλάνε Igbo, γλώσσα μίας από εκ των τριών μεγαλύτερων φυλών της Νιγηρίας. Στη χώρα κυβερνάει ένας καταπιεστικός και διεφθαρμένος πρόεδρος ο οποίος όμως είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί καθότι εικάζεται ότι στις εκλογές θα προσέλθουν μόνο οι υποστηρικτές του.

Την Fiona σπεύδει να βοηθήσει ένας νεαρός κάτοικος της χώρας ο οποίος θέλει να ζήσει την εμπειρία των πρώτων ελεύθερων εκλογών στη χώρα του και ταυτόχρονα πιστεύει ότι η αντιπολίτευση μπορεί να κερδίσει, αν ψηφίσει το σύνολο της χώρας και ιδιαίτερα οι κάτοικοι που ζουν στις φτωχότερες αγροτικές περιοχές. Επίσης στην πλοκή του έργου συμμετάσχει ένας κυνικός ρεπόρτερ του BBC που απλά ενδιαφέρεται για οτιδήποτε θα αυξήσει την θεαματικότητα και θα τονώσει τη θέση του στο κανάλι, αλλά και ένας υπάλλληλος της Βρετανικής Πρεσβείας που παρακολουθεί τις κινήσεις, αλλά και τα τηλεφωνήματα και emails της Fiona.

Η πρώτη Κυριακή των εκλογών δεν βγάζει νικητή και η Fiona κάνει το παν για να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους να συμμετάσχουν στον δεύτερο γύρο, όχι επειδή θέλει να χάσει ο νυν Πρόεδρος, αλλά επειδή η αυξημένη συμμετοχή κάνει τις εκλογές δικαιότερες. Ωστόσο επειδή η αυξημένη συμμετοχή γέρνει την πλάστιγγα προς την αντιπολίτευση κατηγορείται για μεροληψία και παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Αυτό ωστόσο φαίνεται να είναι αληθές, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη της Fiona ενός χωριού στο οποίο γίνεται μάρτυρας βιαιοπραγιών εις βάρος οπαδών της αντιπολίτευσης από οπαδούς του νυν Προέδρου. Εκεί μιλώντας στην ομάδας της αναφέρει «...People walked for six miles to vote. I’ve been doing this job for ten years and I’m telling you that for the first time in what feels like a lifetime we can do something real here».

Το τέλος του έργου βρίσκει την Fiona να μαζεύει τα πράγματα της για να επιστρέψει στην βρετανία, ενώ έξω επικρατούν ταραχές ανάμεσα σε οπαδούς του νυν και του πρώην Προέδρου.των δύο υποψήφιων. Ταυτόχρονα ο μεταφραστής, ο οποίος ήταν και αυτός που ουσιαστικά έπεισε τη Fiona, την κατηγορεί που δεν έκανε καλά τη δουλειά της και άφησε το συναίσθημα να την κυριεύσει.

Το έργο πραγματεύεται το ερώτημα «πόσο δίκαιο είναι να επεμβαίνει εξωγενής παράγοντας στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους, ακόμα και αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις». Αναμφισβήτητα ο νυν Πρόεδρος ήταν ένας δικτάτορας, αλλά αν δεν επενέβαινε η Fiona το πιο λογικό είναι να εκλεγόταν. Δηλαδή επί της ουσίας δεν αποφάσισαν οι κάτοικοι της χώρας, αλλά η Fiona που με τις κινήσεις της άλλαξε τους συσχετισμούς των εκλογών και τελικά επικράτησε ο υποψήφιος Πρόεδρος της αντιπολίτευσης.

Το ίδιο ερώτημα έχει τεθεί πολλάκις και για τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Πράγματι οι μουλάδες του Αφγανιστάν ήταν από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα. Το ίδιο και ο ζάμπλουτος Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος ζούσε μέσα στα λούσα ενώ ο λαός του δεν είχε να φάει. Και στις δύο χώρες οι γυναίκες ζούσαν καταπιεσμένες, δεν επιτρέπονταν να βγουν έξω από το σπίτι χωρίς τη συνοδεία αρσενικού μέλους της οικογενείας τους, τα εγκλήματα τιμής και οι κανονισμένοι γάμοι χωρίς τη συγκατάθεση των γυναικών ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ωστόσο ήταν αυτοί ικανοί λόγοι για να εισβάλλουν οι Αμερικάνοι με πρόσχημα την «εγκατάσταση της δημοκρταίας»; (ασχετα αν όλοι γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος έγινε για τα πετρέλαια).

Δύσκολο ερώτημα και ομολογώ πως κανείς μας δεν έχει σαφή απάντηση. Πάντως ομολογώ ότι αν ήμουν στη θέση της Fiona και έβλεπα οπαδούς του Προέδρου να βιάζουν γυναίκες και να κόβουν τα αυτιά όσων ψήφισαν τον αντίπαλο υποψήφιο δεν θα μπορούσα να μείνω απαθής.

Σε ότι αφορά το θεατρικό έργο, πιστεύω ότι ήταν αρκετά καλό. Σίγουρα άξιζε να ξοδέψει κάποιος 2 ώρες για να το παρακολουθήσει. Κάποιες κριτικές για το έργο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

*Η φωτογραφία είναι από το google pictures.

Off to a good start

Η ανάρτηση αυτή αναφέρεται στις ετοιμασίες που μπορεί να κάνει κανείς όσο είναι στην Ελλάδα ώστε να διευκολυνθεί τους πρώτους μήνες μετά την άφιξή του στη Γηραιά Αλβιόνα.

Off to a good start = καλή αρχή!

Μια λίστα με διάφορα πράγματα που καλό θα ήταν να κάνετε πριν μπείτε στο αεροπλάνο

1. Μαθήματα Αγγλικών

Όσο κι αν οι Έλληνες πιστεύουμε ότι η γλωσσομάθεια μας περισσεύει, η πικρή αλήθεια είναι ότι τα αγγλικά των περισσότερων που έχουν πάρει ένα Lower ...στα 15 είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Όσοι έχετε πάρει Proficiency είσαστε σε λίγο καλύτερη μοίρα, αλλά μην περιμένετε θαύματα. Κυρίως μην περιμένετε να τους καταλαβαίνετε. Όταν πρωτοήρθα στην Αγγλία η πιο συνηθισμένη φράση που άκουγα από Έλληνες φοιτητές στα μαγαζιά γύρω από το πανεπιστήμιο ήταν: "τι λέει αυτή ρε μαλ*κα;" (Σημ: δεν αναφέρονταν σε μένα, αλλά στις πωλήτριες).

Το να σας καταλαβαίνουν είναι πιο εύκολο, ειδικά στο Λονδίνο που υπάρχει κόσμος και κοσμάκης και τα αυτιά όλων είναι συνηθισμένα σε διαφορετικές προφορές. Όσο πιο βόρεια πάτε, τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα, γιατί οι πληθυσμοί είναι πιο αμιγείς, λιγότερο συνηθισμένοι στους τουρίστες και τα τοπικά ιδιώματα πιο έντονα.

Η καλύτερη συμβουλή που έχω να σας δώσω είναι να κρατήσετε όσο το δυνατόν μια επαφή με τη γλώσσα - και δεν εννοώ μόνο να βλέπετε αμερικάνικες σειρές. Όπου έχετε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσετε τα αγγλικά σας, να το κάνετε. Διαβάστε αγγλικά βιβλία, εφημερίδες (π.χ. στο ίντερνετ), ιστολόγια. Μιλήστε με ξένους στις διακοπές σας. Ζητήστε σε φίλους σας που μένουν στην Αγγλία να σας γράψουν στο βίντεο μερικές εκπομπές από την τηλεόραση για να συνηθίζετε την προφορά. Κάντε μερικά μαθήματα σε φροντιστήριο ή (και αυτό είναι το καλύτερο) βρείτε κάποιον Άγγλο ή Αγγλίδα να σας κάνει μερικά ιδιαίτερα για να λυθεί η γλώσσα σας. Αν τα αγγλικά σας είναι ήδη σε καλό επίπεδο, είναι καλύτερα να κάνετε 5 ιδιαίτερα με κάποιον που μιλάει τη γλώσσα ως μητρική και έχει ζήσει πρόσφατα στην Αγγλία, παρά 5 μήνες μαθήματα σε φροντιστήριο με Έλληνα καθηγητή. Αν τα αγγλικά σας είναι μέτρια, παρακολουθήστε μια τάξη Proficiency. Εναλλακτικά, ψάξτε για κάποιο podcast με μαθήματα αγγλικών. Στα iTunes έχει αρκετά, αλλά προσέξτε να μην είναι αμερικάνικα.

Αν πηγαίνετε για μεταπτυχιακά, διαβάστε βιβλία ή άρθρα πάνω στο αντικείμενο των σπουδών σας για να συνηθίζετε την ορολογία.

2. Ενημερωθείτε για τη χώρα

Αν έρθετε απροετοίμαστοι, θα σας φανούν όλα ανάποδα, και δεν εννοώ μόνο στην οδήγηση. Κακά τα ψέμματα, η Βρετανία είναι διαφορετική από την υπόλοιπη Ευρώπη, και σε πολλά πράγματα εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα. Ακόμα κι αν έχετε ξανάρθει για τουρισμό, το πιθανότερο είναι ότι δεν έχετε δει το πραγματικό πρόσωπο της χώρας. Αν περιμένετε να το ανακαλύψετε όλα αφού φτάσετε εδώ, στην καλύτερη περίπτωση δεν θα βγάζετε νόημα τους πρώτους μήνες, στην χειρότερη δεν θα βγάλετε νόημα ποτέ.

Πώς μπορείτε να ενημερωθείτε; Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ο απλούστερος είναι να διαβάσετε τις σχετικές αναρτήσεις από ιστολόγια Ελλήνων που μένουν στην Αγγλία και γράφουν για τη ζωή εδώ. Οι περισσότεροι αναφέρονται σε πράγματα καθημερινά, που δεν θα τα βρείτε στους τουριστικούς οδηγούς τύπου Rough Guides ή Lonely Planet, και ενδεχομένως δεν θα σας τα πουν ούτε οι φίλοι σας που έχουν έρθει για διακοπές ή έχουν σπουδάσει εδώ. Εμάς μας βρήκατε, αλλά υπάρχουν και άλλοι.

Προσωπικά θα σας συμβούλευα στη φάση αυτή (πριν φύγετε από την Ελλάδα) να προτιμήστε ιστολόγια που βλέπουν τη Βρετανία και τους Βρετανούς με καλό μάτι, γιατί η ουσία είναι να μάθετε κάτι χρήσιμο, όχι να ακούσετε πόσο στραβά και ανάποδα είναι όλα. Η προσαρμογή σε μια ξένη χώρα δεν είναι εύκολο πράγμα και θα μάθετε περισσότερα από αυτούς που έχουν θετική σκέψη παρά από αυτούς που είναι αρνητικοί (αν και οι αρνητικοί πολλές φορές γράφουν πιο αστεία κείμενα).

Υπάρχουν επίσης πολλές ιστοσελίδες με χρήσιμες πληροφορίες για επίδοξους και μελλοντικούς φοιτητές. Στα ελληνικά υπάρχουν οι Σπουδές στην Αγγλία, μια ιστοσελίδα με πληροφορίες περισσότερο για αυτούς που σκέφτονται να πάνε στην Αγγλία για σπουδές και όχι τόσο για αυτούς που το έχουν αποφασίσει ή είναι ήδη εδώ. Υπάρχει και φόρουμ για ερωτο-αποκρίσεις. Όταν διαβάζετε τέτοια φόρουμ στα οποία γράφει ο καθένας όχι μόνο για πράγματα που έχει ζήσει αλλά και για αυτά που έχει ακούσει από δεύτερο και τρίτο χέρι, να έχετε πάντα υπόψην σας ότι θα διαβάσετε πολλές χαζομάρες. Χρυσός κανόνας: αν διαβάσετε κάτι που φαίνεται τελείως χαζό, κατά πάσα πιθανότητα είναι. Διασταυρώστε την πληροφορία με τουλάχιστον άλλα δύο άτομα τα οποία να έχουν ζήσει στην Αγγλία, και όχι με τον Γιάννη που το άκουσε από τον φίλο του τον Λευτέρη, του οποίου η κοπελιά είχε μια ξαδέρφη που η κολλητή της είχε πάει ένα καλοκαίρι στην Αγγλία για να παρακολουθήσει μαθήματα αγγλικών για 2 εβδομάδες σε ένα άγνωστο χωριό στη μέση του πουθενά.

Στα αγγλικά σας προτείνω την ιστοσελίδα UK Student Life η οποία μπορεί να μην είναι τόσο εμφανίσιμη, αλλά το περιεχόμενό της είναι πραγματικό χρυσάφι και ανανεώνεται συνεχώς. Έχει και φόρουμ (στα αγγλικά). Μπορεί να μην βρείτε πληροφορίες ειδικά για Έλληνες φοιτητές, αλλά κερδίζετε την εξάσκηση της γλώσσας.

Εκτός από τα ηλεκτρονικά μέσα, κυκλοφορούν και αρκετά βιβλία που μπορούν να σας φανούν χρήσιμα. Αν πάτε στο Amazon και ψάξτε για βιβλία με τίτλο "Living in London" θα βρείτε πολλά και διαφορετικά. Αν έρχεστε για πρώτη φορά, ψάξτε κάποιο ειδικά για φοιτητές ή τουρίστες. Η σειρά Lonely Planet έχει πολλά βιβλιαράκια που αναφέρονται σε θέματα γλώσσας ή πολιτισμού, όπως το British Phrasebook και το British Language and Culture. Επίσης πολύ καλά είναι τα βιβλία της σειράς Culture Smart! των εκδόσεων Kuperard. Όλα αυτά είναι βιβλιαράκια τσέπης, σχετικά φτηνά και ευκολοδιάβαστα. Δεν χρειάζεστε κάτι παραπάνω, εκτός αν είσαστε μελετητής διαπολιτιστικών διαφορών.

3. Μάθετε να μαγειρεύετε

Αν δεν ξέρετε να βράσετε ούτε αυγό, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να ζητήσετε από τη μαμά σας να σας δείξει κάποια πράγματα. Με την ευκαιρία ας σας δείξει και λίγο ξεσκόνισμα, χρήση ηλεκτρικής σκούπας, σφουγγάρισμα και πλύσιμο πιάτων.

Ακόμα κι αν μένετε σε εστία με μαγειρείο είναι σίγουρο πως δεν θα αντέξετε να τρώτε συνέχεια έτοιμο φαγητό και αρνίσια κεμπάμπ από τον Τούρκο της γειτονιάς. Αν παρόλα αυτά έρθετε στην Αγγλία χωρίς μαγειρικές ικανότητες, φροντίστε να γνωριστείτε με 2-3 άτομα που ξέρουν να φτιάχνουν τα βασικά (μπριάμ, πατάτες φούρνου, γεμιστά). Σας εγγυώμαι ότι θα τους χρειαστείτε.

4. Επισκευτείτε οδοντογιατρό & οφθαλμίατρο

Στην Αγγλία οι οδοντογιατροί είναι δυσεύρετοι και πανάκριβοι. Χρεώνουν δε ακόμα και το τσεκ απ, το οποίο ο οδοντογιατρός σας στην Ελλάδα θα το κάνει δωρεάν. Πολλά πανεπιστήμια έχουν οδοντιατρεία μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις (campus). Αν το δικό σας δεν έχει, και χρειαστεί να κάνετε π.χ. απονεύρωση σε ιδιώτη οδοντίατρο, να υπολογίζετε ότι θα ξοδέψετε μίνιμουμ 300 λίρες. Γι' αυτό αν έχετε ενοχλήσεις σε κάποιο δόντι, καλύτερα να μην το αφήσετε. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις ειπώθηκε το carpe diem.

Οι οφθαλμίατροι είναι ακόμα πιο δυσεύρετοι από τους οδοντίατρους, γιατί ο έλεγχος της όρασης γίνεται από οπτομέτρες που δουλεύουν σε μαγαζιά οπτικών. Γενικά το επίπεδο της περίθαλψης δεν είναι άσχημο, αλλά εξαρτάται και σε ποιον θα πέσεις. Αν φοράτε φακούς επαφής φέρτε τους από την Ελλάδα ή τουλάχιστον φέρτε μαζί τη συνταγή του γιατρού. Στην Αγγλία δεν μπορείς να αγοράσεις φακούς χωρίς συνταγή, ακόμα κι αν πρόκειται για τους απλούς της μιας χρήσης.

5. Κάντε δίαιτα

Ξεχάστε τι έχετε ακούσει για το πόσο χάλια είναι το αγγλικό φαγητό. Οι περισσότεροι φοιτητές παχαίνουν αντί να αδυνατίζουν, είτε επειδή ανακαλύπτουν ότι τελικά το φαγητό δεν είναι τόσο χάλια (και ειδικά τα γλυκά είναι αξιοπρεπέστατα) είτε γιατί όντως τους φαίνεται χάλια και έτσι οργανώνουν συνέχεια τσιμπούσια με ελληνικά εδέσματα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο έφαγα τον πρώτο χρόνο που ήμουν στην Αγγλία. Είχα πέσει και στην κατάλληλη παρέα βέβαια, αλλά μπορεί να πέσετε κι εσείς. Γι' αυτό αν έχετε περιττά κιλά, κάντε μια προσπάθεια να τα χάσετε τώρα που μπορείτε, ώστε να έχετε περιθώριο για όλα τα brownies, τα truffles, τα bread & butter puddings, τα tarts, τα pies... και τις μπύρες (γιατί δεν μπορεί, ή από τα γλυκά θα το βρείτε ή από τις μπύρες)!

6. Βγάλτε πιστωτική κάρτα

Για ώρα ανάγκης, καλό είναι να πάρετε μαζί σας μια πιστωτική κάρτα (που θα την πληρώνουν στην Ελλάδα οι γονείς σας). Αν δεν είσαστε καλοί στη διαχείρηση χρημάτων, φροντίστε να έχει μικρό όριο, ώστε να μην μπείτε στον πειρασμό να χαλάσετε τεράστια ποσά από την πρώτη εβδομάδα. Είπαμε, για ώρα ανάγκης την παίρνετε, όχι για να βγείτε στην Oxford Street για ψώνια και να τα σηκώσετε όλα.

7. Αλλάξτε τρόπο σκέψης

Επαναλαμβάνετε κάθε μέρα πρωί-μεσημέρι-βράδυ x10: "η Ελλάδα δεν είναι η γη της επαγγελίας". Εναλλάξ τα απογεύματα τις φράσεις: "στην Αγγλία δεν πεινάνε, άρα ξέρουνε να φάνε" και "η μαμά δεν είναι η μοναδική μαγείρισσα στον κόσμο". Αν έχετε στο μυαλό σας ότι σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά, ό,τι ετοιμασίες και να κάνετε θα πάνε χαμένες. Θα προσαρμοστείτε πολύ πιο εύκολα και θα περάσετε πολύ καλύτερα αν δεν προσπαθείτε συνέχεια να δημιουργήσετε γύρω σας μια μικρή Ελλάδα, αλλά ανοιχτείτε στον τρόπο σκέψης και ζωής της χώρας όπου θα ζήσετε τα επόμενα 1, 3, 4 ή περισσότερα χρόνια. Μια αγγλική παροιμία λέει: "when in Rome, do as the Romans do" και έχει απόλυτο δίκιο.

Everything but the kitchen sink

Πέρσυ τέτοιο καιρό μου είχε ζητήσει ο Writersblokc να πω κάποια πράγματα, σαν οδηγίες ας πούμε, για αυτούς που έρχονται στο Λονδίνο να σπουδάσουν, και αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά αναρτήσεων που έκαβα στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Το θέμα του είναι το πακετάρισμα ή όπως λένε οι Άγγλοι: θα πάρετε μαζί και το νεροχύτη;

(Διευκρινιστική σημείωση: kitchen sink σημαίνει νεροχύτης, αλλά χρησιμοποιείται ιδιωματικά με την έννοια του παραπάνω απ' ό,τι χρειάζομαι π.χ. ο τίτλος της ανάρτησης αυτής θα μεταφραζόταν στα ελληνικά: "μην αφήνεις τίποτα" ή "πάρτα όλα μαζί σου").

Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω είναι να πακετάρετε μόνο 1 βαλίτσα μεσαίου μεγέθους και μία χειραποσκευή. Ο λόγος είναι ότι μερικές αεροπορικές εταιρίες χρεώνουν έξτρα τη δεύτερη βαλίτσα, ανεξάρτητα από το μέγεθος και το βάρος, και επίσης δύο βαλίτσες δεν κουμαντάρονται με τίποτα, εκτός αν έχετε κάποιον να έρθει να σας πάρει με αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. Μην πάρετε αυτές τις τεράστιες βαλίτσες που χωράνε 40 κιλά πράγματα. Πρώτον, αν τη γεμίσετε θα πληρώσετε υπέρβαρο, δεύτερον θα πιάνει πολύ χώρο στην ντουλάπα σας και τρίτον τα Χριστούγεννα που θα θέλετε να πάτε Ελλάδα θα ψάχνετε να αγοράσετε μικρότερη βαλίτσα για να πάρετε μαζί σας.

Πάρτε βαλίτσα με ροδάκια, κατά προτίμηση αυτές με τα πολλά φερμουάρ που σας δίνουν τη δυνατότητα να πακετάρετε έξτρα αν χρειαστεί (που κάποια στιγμή σίγουρα θα χρειαστεί) ή σακίδιο πλάτης σαν αυτό που έχουν οι ξένοι τουρίστες. Το κλασικό σακ βουαγιάζ δεν βολεύει και θα ταλαιπωρηθείτε χωρίς λόγο.

Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα βάλετε στη βαλίτσα. Η σωστή απάντηση είναι: όσο το δυνατόν λιγότερα. Όσα και να νομίζετε ότι χρειάζεστε, θα μπορέσετε σίγουρα να τα βγάλετε πέρα και με τα μισά. Για φοιτητές πάτε, όχι για σταρ του σινεμά.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ - ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ

Ρούχα

Μερικά τζην, 1-2 πιο καλά παντελόνια, 2-3 πουκάμισα (ένα πιο καλό), 1-2 φούτερ, γενικώς ό,τι φοράτε και στην Ελλάδα. Κουστούμι δεν χρειάζεται να φέρετε, εκτός αν μεγαλοπιάνεστε ή αν έρχεστε για μεταπτυχιακά και υπολογίζετε να πάτε σε κυριλέ συνέδρια, παρουσιάσεις ή συνεντεύξεις, αν και συνήθως αυτά γίνονται στο τέλος του χρόνου. Από πανωφόρια, 1 μπουφάν και ένα χοντρό σακάκι είναι αρκετά. Δεν χρειάζεται να φέρετε και δερμάτινο, και ένα μπουφάν για καλό, και ένα παλτό και ένα αδιάβροχο. Άλλωστε το πιθανότερο είναι το δωμάτιό σας να είναι σε μέγεθος ντουλάπας, οπότε σκεφτείτε πόση θα είναι η ντουλάπα για τα ρούχα σας! Οι Άγγλοι, και ειδικά οι νέοι, και ειδικότερα οι φοιτητές, δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο κυριλέ ντύσιμο, στις μάρκες κ.λπ. οπότε αν έρθετε ντυμένοι πατώκορφα με Lacoste και Armani, παίζει να σας περάσουν για ψώνιο. Εννοείται ότι σε καμία περίπτωση δεν θα φέρετε ρούχα μάρκας Burberry με εμφανές το γνωστό καρώ. Στην Αγγλία θεωρείται μεγάλη βλαχιά. Αν πιάσετε φιλίες με άτομα που φοράνε το καρώ αυτό σε εμφανές σημείο, απομακρυνθείτε πριν σας βγει το όνομα.

Οι Άγγλοι συνήθως πάνε για ποτό απευθείας μετά τη δουλειά ή τη σχολή, οπότε μην περιμένετε ότι θα πηγαίνετε σπίτι να βάλετε τα καλά σας για να βγείτε έξω. Με το τζην και ό,τι μπουφάν φορούσατε το πρωί θα πάτε και για ποτό. Άρα ένα-δύο πανωφόρια (ένα χοντρό και ένα πιο ελαφρύ, π.χ. σακάκι ή μπουφανάκι ή ακόμα καλύτερα φλις) είναι αρκετά. Στην πτήση από Ελλάδα θα φορέσετε το πιο χοντρό από τα πανωφόρια σας, αντί να το βάλετε στη βαλίτσα. Έτσι θα γλιτώσετε χώρο στη βαλίτσα, και θα έχετε κάτι να βάλτε πάνω σας όταν θα βγείτε από το αεροδρόμιο και θα σας χτυπήσει το δροσερό βοριαδάκι της Αλβιόνας. Μην σας φαίνεται παράταιρο να εμφανιστείτε στον Ελ. Βενιζέλο με χειμωνιάτικο μπουφάν ενώ έξω έχει 30 βαθμούς. Στην Αγγλία θα έχει τους μισούς (αν είσαστε τυχεροί) και το μπουφάν θα είναι το πρώτο πράγμα που θα χρειαστείτε. Αν τυχόν η βαλίτσα σας χαθεί ή μείνει στον Βενιζέλο, η ζακετούλα που πήρατε μαζί σας στο αεροπλάνο δεν θα σας προσφέρει καμία (μα καμία) παρηγοριά.

Αν έχετε ζήσει σε ορεινό μέρος της Ελλάδας, το Λονδίνο δεν θα σας φανεί ιδιαίτερα κρύο και μπορείτε άφοβα να αφήσετε τα πιο χοντρά σας πουλόβερ στην Ελλάδα. Αν είσαστε Αθηναίος, θα κρυώνετε σίγουρα, οπότε φροντίστε να αγοράστε μερικά χοντρά πουλόβερ, γάντια, κασκώλ κ.λπ. Έχετε υπόψην ότι εκτός Λονδίνου, και όσο πιο βόρεια πάτε, κάνει περισσότερο κρύο. Πάντως ο καιρός γενικά είναι σχετικά ήπιος. Δύσκολα το θερμόμετρο πέφτει κάτω από τους 5 βαθμούς και δύσκολα ανεβαίνει πάνω από τους 20, πολύ δύσκολα πάνω από τους 25. Τα φετινά προγνωστικά της ΕΜΥ μιλάνε για ήπιο και βροχερό χειμώνα, οπότε φέρτε μαζί σας και μια ομπρελίτσα.

Στους εσωτερικούς χώρους γενικά έχει ζέστη, ειδικά στα καινούρια σπίτια που έχουν καλή μόνωση και κεντρική θέρμανση με γκάζι. Οπότε φέρτε μαζί και 1-2 μακώ μπλουζάκια, ακόμα και κοντομάνικα - μην σας φαίνεται παράξενο, μπορεί να σας χρειαστούν. Αν είσαστε κρυουλιάρηδες, μπορείτε να τα φοράτε κάτω από τα πουκάμισα ή τα πουλόβερ σας. Πάντως όσο περνάει ο καιρός και συνηθίζετε το κρύο και την υγρασία, θα δείτε ότι όλο το χρόνο θα φοράτε λίγο-πολύ τα ίδια ρούχα και η μόνη διαφορά είναι ο αριθμός των "στρωμάτων" (αγγλιστί layers). Π.χ. το φθινόπωρο θα φοράτε κοντομάνικο, πουκάμισο, πουλόβερ, σακάκι, το χειμώνα τα ίδια συν μπουφάν, την άνοιξη τα ίδια πλην σακάκι, το καλοκαίρι (αν έρθει) τα ίδια πλην σακάκι και πουλόβερ.

Παπούτσια

Ισχύουν τα ίδια που είπαμε για τα ρούχα. Τρία ζευγάρια είναι αρκετά: αθλητικά, μποτάκια και παντόφλες ή ένα ζευγάρι για το σπίτι - εκτός αν φέρετε μαζί σας κουστούμι, οπότε θα χρειαστείτε και ένα ζευγάρι καλά. Τα πιο ογκώδη και πιο βαριά θα τα φοράτε στην πτήση, για να γλιτώσετε χώρο στις αποσκευές. Πέδιλα δεν χρειάζεται να φέρετε, αφού θα τα χρειαστείτε το νωρίτερο του χρόνου τον Ιούλιο.

Εσώρουχα - κάλτσες

Φέρτε πολλά ή κανονίστε να αγοράσετε εδώ. Το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιείτε κοινόχρηστα πλυντήρια μεγάλης χωρητικότητας (με το αζημείωτο φυσικά) και να μην μπορείτε να πλένετε ρούχα κάθε τρεις και λίγο, οπότε σας χρειάζονται αρκετές αλλαξιές για 1-2 εβδομάδες.

Καλλυντικά

Φέρτε γενικώς, αλλά μην το παρακάνετε. Πουλάνε κι εδώ και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές. Άλλωστε μια βόλτα στα Boots επιβάλλεται! Για όσους δεν ξέρουν, τα Boots είναι σαν το Hondos Center. Μια εξαίρεση υπάρχει μόνο: αν κάνετε αποτρίχωση με κερί στο σπίτι, φέρτε ό,τι προϊόν χρησιμοποιείτε από την Ελλάδα. Οι Αγγλίδες είναι άτριχες, και συνεπώς τα αποτριχωτικά σκευάσματα που κυκλοφορούν στην αγορά δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να ανταπεξέρθουν στο μεσογειακό DNA.

Κλινοσκεπάσματα

Μην φέρετε, εκτός ίσως από ένα κατωσέντονο και μια μαξιλαροθήκη για ώρα ανάγκης. Ο λόγος είναι τριπλός: πρώτον, τα σεντόνια πιάνουν χώρο και προσθέτουν βάρος στη βαλίτσα, δεύτερον το μέγεθος των μαξιλαριών και των κρεβατιών στην Αγγλία δεν είναι πάντα το ίδιο με της Ελλάδας (το πιθανότερο είναι οι μαξιλαροθήκες σας να είναι πολύ μικρές) και τρίτον στην Αγγλία δεν χρησιμοποιούμε σεντόνια και κουβέρτες, αλλά παπλώματα με παπλωματοθήκες, τα οποία είναι πολύ πιο βολικά. Και ούτε θα δυσκολευτείτε να βρείτε φτηνά σεντόνια. Με 20 λίρες παίρνετε ολόκληρο σετ (κατωσέντονο, μαξιλαροθήκη, μονή παπλωματοθήκη) και με άλλες 20 λίρες αγοράζετε ένα φτηνό πάπλωμα. 40 λίρες και καθαρίσατε, και αυτές είναι τιμές Marks & Spencer. Ενδεχομένως θα βρείτε και φθηνότερα. Δεύτερο σετ δεν χρειάζεται γιατί θα τα στεγνώνετε αυθημερόν στο στεγνωτήριο (αν τα απλώσετε έξω μπορεί να μην στεγνώσουν ποτέ).

Πετσέτες

Ελαφρές είναι, οπότε αν έχετε χώρο πάρτε 2-3 μαζί να σας βρίσκονται (μπορείτε να τυλίξετε εύθραυστα αντικείμενα). Αν όχι, στο M&S ένα σετ με 6 απλές πετσέτες (2 μικρές, 2 μεσαίες, 2 μεγάλες) κοστίζει λιγότερο από 10 λίρες.

Βιβλία

Μην φέρετε μαζί σας μια βιβλιοθήκη βιβλία. Εκτός του ότι είναι βαριά, δεν θα έχετε πού να τα βάλετε, ειδικά αν μένετε σε εστία που το πολύ να έχετε 2-3 ράφια στη διάθεσή σας. Να φέρετε οπωσδήποτε κάτι σε ελληνο-αγγλικό λεξικό (αγγλο-ελληνικό δεν είναι τόσο απαραίτητο, ειδικά αν ήδη μιλάτε αρκετά καλά τη γλώσσα γιατί μπορείτε να βολευτείτε με κάποιο αγγλο-αγγλικό στο διαδίκτυο). Επιπλέον το ελληνο-αγγλικό λεξικό χρησιμεύει και σαν ορθογραφικό για τις αποφράδες εκείνες μέρες που θα γράφετε το ψωμί πσομί από το πολύ greeklish. Σκεφτείτε επίσης αν θα σας χρειαστεί κάποιο ελληνο-αγγλικό λεξικό ορολογίας.

Χρήματα και τιμαλφή

Αν και ό,τι φέρετε, να έχετε υπόψην πως ποτέ δεν τα βάζουμε στις βαλίτσες - απαραίτητα μόνο στις χειραποσκευές γιατί κυκλοφορούν κλέφτες. Tο Heathrow λέγεται και Thiefrow. Μπορείτε να φανταστείτε από πού του βγήκε το όνομα.

Πολύμπριζο

Όχι το ελληνικό, αλλά ένα που να μετατρέπει τα ελληνικά φις για βρετανικές πρίζες. Μοιάζει κάπως έτσι και το πουλάνε στα αεροδρόμια. Αν δεν βρείτε στον Βενιζέλο, ψάξτε με το που θα φτάσετε στο Χίθροου. Ακόμα καλύτερα, για ηλεκτρικά που δεν καίγεστε να πάρετε μαζί σας από την Ελλάδα (π.χ. πιστολάκι για τα μαλλιά) προτιμήστε να τα πάρετε εδώ.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ - Άλλα πράγματα που ίσως σας φανούν χρήσιμα

Ένα τετράδιο με τις αγαπημένες σας συνταγές - αν είσαστε γκουρμέ τύποι και δεν έχετε κλείσει να μείνετε σε εστία με μαγειρείο. Τσελεμεντέ θα έλεγα να μην φέρετε. Είναι προτιμότερο να αγοράσετε έναν από εδώ και να μαγειρεύετε με υλικά που είναι εύκολο να τα βρείτε στο σούπερ μάρκετ και οδηγίες που αντιστοιχούν στα σκεύη και τα κουζινικά που θα χρησιμοποιείτε. Άλλωστε ελληνικές συνταγές μπορείτε να βρείτε άνετα στο διαδίκτυο.

Διαβατήριο - Μπορεί στην Ευρώπη να χρησιμοποιείτε την ταυτότητά σας, αλλά αν σας τύχει κανένα ταξιδάκι για Αμερική ή Ασία και χρειαστεί να πάτε στην Πρεσβεία μας για να βγάλετε διαβατήριο, θα καταραστείτε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκατε Έλληνας. Κρίμα είναι.

Ημερολόγιο με εορτολόγιο - για να θυμάστε πότε γιορτάζουν οι φίλοι σας, πότε έχουμε Τσικνοπέμπτη κ.λπ. Ηλεκτρονικό εορτολόγιο θα βρείτε στην ιστοσελίδα http://www.eortologio.gr/.

Φάρμακα - Τα περισσότερα φάρμακα στην Αγγλία χορηγούνται με συνταγή γιατρού και για να δείτε γιατρό πρέπει να έχετε μέσον. Συνεπώς αν δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς Ponstan ή παίρνετε αντισυλληπτικά, φέρτε τα από την Ελλάδα. Tο αναβράζον Depon έχει απείρως καλύτερη γεύση από το ανάλογο σκεύασμα στην Αγγλία. Αν το χρησιμοποιείτε, βάλτε ένα κουτάκι στην βαλίτσα σας. Επίσης δεν υπάρχουν Λυσοπαΐνες (μόνο Strepsils) και δεν έχω δει πουθενά μαντηλάκια Sneezy.

Καθαρό οινόπνευμα - Πωλείται μόνο στα φαρμακεία και με το σταγονόμετρο. Αν το χρησιμοποιείτε για απολύμανση, φέρτε ένα μπουκαλάκι από την Ελλάδα.

Τσιγάρα - Αν καπνίζετε, πάρτε την μεγαλύτερη βαλίτσα που μπορείτε να βρείτε. Βάλτε μέσα μόνο 1 τζην, ένα καλό παντελόνι, 2 πουκάμισα, ένα σακάκι και 1 ζευγάρι παπούτσια, και γεμίστε στον υπόλοιπο χώρο με κούτες τσιγάρα. Στην ανάγκη τα πουλάτε και με το κέρδος αγοράζετε καινούρια γκαρνταρόμπα. Ακόμα καλύτερα κόψτε το κάπνισμα πριν έρθετε και θα γλιτώσετε την ταλαιπωρία του να βγαίνετε συνέχεια έξω για να καπνίσετε, αφού το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά στους κλειστούς χώρους (και χωρίς εξαιρέσεις όπως στην Ελλάδα).

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ - ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ

Ας υποθέσουμε ότι ακολουθήσατε τις οδηγίες κατά γράμμα, πακετάρατε ελαφρά και έχετε χώρο στη βαλίτσα σας. Τι άλλο τρελό και περίεργο μπορείτε να φέρετε μαζί σας;

Ελιές - Δύσκολο να βρείτε καλές ελιές εδώ, απίθανο να τις βρείτε σε τιμή που να μπορείτε να αγοράσετε 200 γραμμάρια χωρίς να πουληθείτε. Όσο πιο ψηλά πάτε, τόσο χειρότερα. Φημολογείται ότι στην Σκωτία δεν γνωρίζουν καν τι είναι οι ελιές.

Λάδι - Ισχύουν τα ίδια με τις ελιές, αλλά πρέπει να το πακετάρετε πολύ προσεκτικά για να μην βρεθείτε προ εκπλήξεως ανοίγοντας τη βαλίτσα σας στην Αγγλία. You have been warned.

Λεμόνια - Στην Αγγλία έχουν από 30 έως 60 πένες (50 έως 80 λεπτά) το ένα. Όχι το ένα κιλό, αλλά το ένα λεμόνι. Αν σκοπεύετε να μαγειρέψετε ελληνικά, φέρτε μερικά λεμόνια μαζί σας. Τι έχετε να χάσετε; Μπορείτε να τα στύψετε σε παγοθήκη και να τα βάλετε στην κατάψυξη. Έτσι κι αλλιώς παγάκια δεν θα χρειαστείτε στο εγγύς μέλλον.

Μυρωδικά - κυρίως ρίγανη και φύλλα δάφνης (που δύσκολα βρίσκεις εδώ). Ρίγανη φυσικά βρίσκεις, αλλά *δεν είναι σαν την ελληνική*.

Λεπτό κριθαράκι - Επειδή στην Αγγλία δεν βάζουν ζυμαρικά στις σούπες, θα δυσκολευτείτε να βρείτε κριθαράκι, και ειδικά τις λεπτότερες ποικιλίες (π.χ. αστράκι, πεπονάκι). Καμιά φορά φέρνω και ρύζι για γεμιστά, αλλά αυτό παραδέχομαι ότι αγγίζει τα όρια της υπερβολής. Αν σας αρέσει το παστίτσιο, φέρτε μακαρόνια από Ελλάδα γιατί στα σούπερ μάρκετ εδώ έχουν μόνο σπαγγέτι.

Υλικά ζαχαροπλαστικής - Θα δυσκολευτείτε να βρείτε μπαχάρια για "ανατολίτικα" γλυκά και βανίλιες σκόνη (θα βρείτε όμως 15 διαφορετικά είδη ζάχαρης). Επίσης στην Αγγλία δεν υπάρχει κρέμα Γιώτης, ούτε κάτι που να μοιάζει. Αν σας αρέσει η ζαχαροπλαστική, φροντίστε να φέρτε μαζί σας τα απαραίτητα.

Μέλι - Δεν είναι εντελώς αδύνατο να βρείτε καλό μέλι στην Αγγλία, αλλά αν σας βρίσκεται κανένα βαζάκι σπιτικό μέλι, βάλτε το κι αυτό στην βαλίτσα. Μερικοί φέρνουν από την Ελλάδα ουίσκι που αγοράζουν στα duty free. Λίγοι σκέφτονται να φέρουν μαζί τους μέλι. Το μέλι έχει κοινωνικές προεκτάσεις: αν μαθευτεί ότι κερνάτε ψωμί με βούτυρο και μέλι, όλοι οι Έλληνες συμφοιτητές σας θα θέλουν να σας κάνουν παρέα, οπότε θα διευρύνετε τον κύκλο σας χωρίς να το καταλάβετε. Οι Άγγλοι θα νομίζουν απλά ότι είστε περίεργοι, αλλά αυτό θα το νομίζουν έτσι κι αλλιώς, οπότε μην σας ανησυχεί. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τους κεράσετε καμιά μπύρα.

Σπανακόπιτα - ή ό,τι άλλο στερεό φαγώσιμο μπορείτε να πείσετε τη μαμά σας να σας φτιάξει. Όχι μόνο θα έχετε κάτι ωραίο να φάτε τις πρώτες μέρες στην ξένη χώρα, αλλά θα νιώσουν και οι γονείς σας πιο ήσυχοι και δεν θα έχουν έννοια μήπως πεθάνετε από την πείνα (πράγμα που δεν έχει συμβεί σε κανέναν Έλληνα φοιτητή ως τώρα, αλλά γιατί να το ρισκάρετε;)

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ - DUTY FREE

Πράγματα που μπορείτε να προμηθευτείτε στο αεροδρόμιο:

Μερικές καρτ-ποστάλ από ελληνικές παραλίες για να στολίσετε το δωμάτιό σας. Γλυκά του κουταλιού. Παστέλια. Σοκοφρέτες. Πουράκια Caprice (υπάρχουν κι εδώ, αλλά είναι δύσκολο να τα βρείτε). Σοκολάτες ΙΟΝ για κεράσματα και για να σας περνάει ο πόνος της ξενητιάς. 1-2 μπουκάλια καλό κρασί, αν είσατε πολύ πατριώτες, αλλιώς στην Αγγλία θα βρείτε εξαιρετικά κρασιά από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Τσιγάρα, αν καπνίζετε. Ουίσκι, μόνο αν σκοπεύετε να το πιείτε μόνος. Ελληνικά βιβλία και περιοδικά (αντί να τα πάρετε από πριν και να τα βάλετε στη βαλίτσα σας όπου προσθέτουν επιπλέον βάρος). Τυρόπιτα, για να την φάτε επί τόπου, καθότι στην Αγγλία θα βρείτε όλα τα είδη πίτας που γνωρίζετε και μερικά που δεν τα έχετε φανταστεί, εκτός από τυρόπιτα φτιαγμένη με σφολιάτα και φέτα, χωρίς κρεμμύδι. Άλλη μια τυρόπιτα.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΕΜΠΤΗ - ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ

Φέτα - Αυτή που πουλάνε στην Αγγλία ή δεν τρώγεται ή σας τρώει το πορτοφόλι. Δυστυχώς είναι δύσκολο να την μεταφέρετε από Ελλάδα. Ίσως είναι καλύτερα να προπονηθείτε τρώγοντας μόνο φέτα Κολιός για τουλάχιστον 2 εβδομάδες πριν μπείτε στο αεροπλάνο, ώστε να εξασκήσετε τους γευστικούς σας κάλυκες και να έχουν χαμηλότερες απαιτήσεις.

Αλάτι ιωδιούχο - Τα περισσότερα αλάτια στην Αγγλία είναι ορυκτά. Αν σας χρειάζεται έξτρα ιώδιο, βάλτε ένα ΚΑΛΑΣ στη βαλίτσα σας. Θάλασσα έτσι κι αλλιώς δεν θα δείτε, ας παίρνετε ιώδιο από το φαγητό σας!

Γαλατάκια Νουνού σε μερίδες - Δεν υπάρχουν πουθενά. Αν τα χρησιμοποιείτε και για οποιονδήποτε λόγο δεν βολεύεστε με κουτάκια (τα οποία θα βρείτε σχεδόν παντού) φέρτε μερικά μαζί σας από την Ελλάδα.

Αν σκεφτώ τίποτα άλλο, θα σας πω!

Ο Καποδίστριας στο Λονδίνο

Μια μεγάλη μορφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι αναμφισβήτητα ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας. Ο βίος και τα έργα του παρουσιάζονται με ωραίο, απλό και εικονικό τρόπο στο ιστολόγιο του π. Βασιλείου Βολουδάκη.

Από εκεί αντλούμε και τις παρακάτω ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις επισκέψεις του Καποδίστρια στην πόλη που μας φιλοξενεί, το Λονδίνο.

Στο Λονδίνο έφθασε τον Αύγουστο του 1819. Τον παρέπεμψαν στον υπουργό των Αποικιών στον φιλότουρκο λόρδο Bathurst (Τα Επτάνησα εθεωρούντο αποικίες από τους Άγγλους) για να εκθέσει τις απόψεις του. Ανέλυσε την κατάσταση στα Επτάνησα και ζήτησε να γίνει σεβαστή η συνθήκη του Παρισιού. Ο υπουργός δεν φάνηκε να έδωσε και μεγάλη σημασία και ο Καποδίστριας έφυγε λέγοντας «ο Μέτλαντ μεταχειρίζεται τους συμπατριώτες μου ως Ινδούς. Αλλ’ ούτοι θα αντιδράσουν και θα έχετε λίαν σοβαράς δυσχέρειας εις ην στιγμήν δεν θα το περιμένετε». Αλλά και το υπόμνημα που του απέστειλε ο Καποδίστριας ενώ ήταν στο ταξίδι της επιστροφής του, δεν είχε διαφορετική τύχη. Η απάντηση του Bathurst ήταν υποτιμητική και επιθετική. Έφυγε από την Αγγλία με το Ρωσικό πλοίο του πολεμικού ναυτικού «Έκτορα» για την Αγία Πετρούπολη. Έφθασε τον Οκτώβριο του 1819 μετά από στάσεις στη Δανία και τη Βαρσοβία.

Στις 15 Αυγούστου 1827 έφθασε στο Λονδίνο, σαν ο εκλεγμένος κυβερνήτης της Ελλάδος. Δυστυχώς έφθασε λίγες μέρες μετά το θάνατο του Γεωργίου Κάννιγκ. Ο μοναδικός Άγγλος πολιτικός που στήριξε την Ελλάδα είχε πεθάνει ξαφνικά. Το κλίμα στο Λονδίνο ήταν πάρα πολύ ψυχρό. Η Κυβέρνηση της Αγγλίας δεν τον ενθάρρυνε στην αποδοχή της εκλογής του ως Κυβερνήτη και απέρριψε κάθε αίτησή του για οικονομική βοήθεια. Ακόμα και ο Αγγλικός τύπος δημοσίευε άρθρα με επιθετικό περιεχόμενο. Επόμενος σταθμός του ήταν το Παρίσι.