Ας αφήσουμε για λίγο τα πολιτικά και ας μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό. Συχνά παρακολουθώ παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στο Λονδίνο. Συνήθως σε αυτές συμμετέχουν ηθοποιοί όχι ιδιαίτερα γνωστοί στο ευρύ κοινό και γι αυτό τον λόγο τα εισητήρια είναι αρκετά φτηνότερα από ότι σε άλλες παραστάσεις. Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα το “The Observer” ένα έργο που σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής. Η Fiona Russell είναι απεσταλμένη της «Επιτροπής για Δίκαιες Εκλογές» του ΟΗΕ σε μία πρώην Βρετανική αποικία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά οι πολίτες της μιλάνε Igbo, γλώσσα μίας από εκ των τριών μεγαλύτερων φυλών της Νιγηρίας. Στη χώρα κυβερνάει ένας καταπιεστικός και διεφθαρμένος πρόεδρος ο οποίος όμως είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί καθότι εικάζεται ότι στις εκλογές θα προσέλθουν μόνο οι υποστηρικτές του.
Την Fiona σπεύδει να βοηθήσει ένας νεαρός κάτοικος της χώρας ο οποίος θέλει να ζήσει την εμπειρία των πρώτων ελεύθερων εκλογών στη χώρα του και ταυτόχρονα πιστεύει ότι η αντιπολίτευση μπορεί να κερδίσει, αν ψηφίσει το σύνολο της χώρας και ιδιαίτερα οι κάτοικοι που ζουν στις φτωχότερες αγροτικές περιοχές. Επίσης στην πλοκή του έργου συμμετάσχει ένας κυνικός ρεπόρτερ του BBC που απλά ενδιαφέρεται για οτιδήποτε θα αυξήσει την θεαματικότητα και θα τονώσει τη θέση του στο κανάλι, αλλά και ένας υπάλλληλος της Βρετανικής Πρεσβείας που παρακολουθεί τις κινήσεις, αλλά και τα τηλεφωνήματα και emails της Fiona.
Η πρώτη Κυριακή των εκλογών δεν βγάζει νικητή και η Fiona κάνει το παν για να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους να συμμετάσχουν στον δεύτερο γύρο, όχι επειδή θέλει να χάσει ο νυν Πρόεδρος, αλλά επειδή η αυξημένη συμμετοχή κάνει τις εκλογές δικαιότερες. Ωστόσο επειδή η αυξημένη συμμετοχή γέρνει την πλάστιγγα προς την αντιπολίτευση κατηγορείται για μεροληψία και παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Αυτό ωστόσο φαίνεται να είναι αληθές, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη της Fiona ενός χωριού στο οποίο γίνεται μάρτυρας βιαιοπραγιών εις βάρος οπαδών της αντιπολίτευσης από οπαδούς του νυν Προέδρου. Εκεί μιλώντας στην ομάδας της αναφέρει «...People walked for six miles to vote. I’ve been doing this job for ten years and I’m telling you that for the first time in what feels like a lifetime we can do something real here».
Το τέλος του έργου βρίσκει την Fiona να μαζεύει τα πράγματα της για να επιστρέψει στην βρετανία, ενώ έξω επικρατούν ταραχές ανάμεσα σε οπαδούς του νυν και του πρώην Προέδρου.των δύο υποψήφιων. Ταυτόχρονα ο μεταφραστής, ο οποίος ήταν και αυτός που ουσιαστικά έπεισε τη Fiona, την κατηγορεί που δεν έκανε καλά τη δουλειά της και άφησε το συναίσθημα να την κυριεύσει.
Το έργο πραγματεύεται το ερώτημα «πόσο δίκαιο είναι να επεμβαίνει εξωγενής παράγοντας στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους, ακόμα και αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις». Αναμφισβήτητα ο νυν Πρόεδρος ήταν ένας δικτάτορας, αλλά αν δεν επενέβαινε η Fiona το πιο λογικό είναι να εκλεγόταν. Δηλαδή επί της ουσίας δεν αποφάσισαν οι κάτοικοι της χώρας, αλλά η Fiona που με τις κινήσεις της άλλαξε τους συσχετισμούς των εκλογών και τελικά επικράτησε ο υποψήφιος Πρόεδρος της αντιπολίτευσης.
Το ίδιο ερώτημα έχει τεθεί πολλάκις και για τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Πράγματι οι μουλάδες του Αφγανιστάν ήταν από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα. Το ίδιο και ο ζάμπλουτος Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος ζούσε μέσα στα λούσα ενώ ο λαός του δεν είχε να φάει. Και στις δύο χώρες οι γυναίκες ζούσαν καταπιεσμένες, δεν επιτρέπονταν να βγουν έξω από το σπίτι χωρίς τη συνοδεία αρσενικού μέλους της οικογενείας τους, τα εγκλήματα τιμής και οι κανονισμένοι γάμοι χωρίς τη συγκατάθεση των γυναικών ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ωστόσο ήταν αυτοί ικανοί λόγοι για να εισβάλλουν οι Αμερικάνοι με πρόσχημα την «εγκατάσταση της δημοκρταίας»; (ασχετα αν όλοι γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος έγινε για τα πετρέλαια).
Δύσκολο ερώτημα και ομολογώ πως κανείς μας δεν έχει σαφή απάντηση. Πάντως ομολογώ ότι αν ήμουν στη θέση της Fiona και έβλεπα οπαδούς του Προέδρου να βιάζουν γυναίκες και να κόβουν τα αυτιά όσων ψήφισαν τον αντίπαλο υποψήφιο δεν θα μπορούσα να μείνω απαθής.
Σε ότι αφορά το θεατρικό έργο, πιστεύω ότι ήταν αρκετά καλό. Σίγουρα άξιζε να ξοδέψει κάποιος 2 ώρες για να το παρακολουθήσει. Κάποιες κριτικές για το έργο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
*Η φωτογραφία είναι από το google pictures.
No comments:
Post a Comment