Ένας ασυνήθιστα θεατρικός μήνας! (+τι προκειται να δω)

Ομολογώ ότι τον περασμένο μήνα το παράκανα ελαφρώς. Εϊδα τέσσερις παραστάσεις ήδη, έχω κλείσει άλλη μια και έχω βάλει στο μάτι κανα-δυό ακόμα. Τι να κάνεις, πολύ ενδιαφέρων ο φετινός θεατρικός χειμώνας (σε αντίθεση με τον χλυαρό περσινό). Άσε που είχα καιρό να πάω και έπρεπε να βγάλω τα σπασμένα :) . Για να δούμε λοιπόν:

Ξεκινάω με τις παραγωγές του λατρεμένου Εθνικού, που ποτέ δε με έχει απογοητεύσει- το οποίο επίσης παρέχει και τα εισιτήρια των £10 για τις εξαιρετικές παραγωγές του. Είναι να μη γίνεις τακτικός θαμώνας;

Το πρώτο έργο που είδα, και αυτό καθαρά από περιέργεια, ήταν το Nation. Η ιστορία του Mau, του γιου του αρχηγού ενός μικρού εξωτικού νησιού, και τις Daphne, μιας αγγλιδούλας που διέσχιζε τον Ατλαντικό για να συναντήσει τον πατέρα της. Τα δύο παιδιά συναντώνται εξαιτίας ενός φοβερού γεγονότος; ενός τεράστιου κύματος, που πνίγει τους συμπατριώτες του Mau και τους συνταξιδιώτες της Daphne. Τα δυο παιδιά επιβιώνουν σε ένα έρημο νησί, και παρόλο που αρχικά δεν μπορούν να συνεννοηθούν, καταφέρνουν να χτίσουν ένα καινούργιο έθνος, μαζί με αλλα θύματα του κύματος που καταφτάνουν στο νησί. Ένα πολύ όμορφο παραμύθι που προφανώς απευθύνεται σε οικογένειες, με πολύ καλή σκηνοθεσία και ερμηνείες, και εκπληκτική σκηνογραφία και φωτισμό. Συστήνω ανεπιφύλακτα αν ανεβεί ξανα!

Every good boy deserves a favour: Ένα ιδιόμορφο και σκληρό έργο σχετικά με την καταπίεση των αυταρχικών καθεστώτων. Ένας κατήγορος του σταλινικού καθεστώτος εγκλείεται σε ψυχιατρική κλινική ως "έχοντας ψευδαισθήσεις επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο". Συγκρατούμενός του ένας σχιζοφρενής, που εχει την εμμονή ότι μια ορχήστρα τον περιβάλλει. Και η ορχήστρα είανι εκεί, πάνω στη σκηνή, σχολιάζει μουσικά τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Και συμμετέχει. Συγκλονιστική η σκηνή που τα μέλη της ορχήστρας υποβάλλονται σε βασανιστήρια από τους καθεστωτικούς. Ένα έργο-σπουδή στην (εσωτερική) ελευθερία και στις θυσίες που αυτή απαιτεί.

The power of Yes: Μόλις εχτές είδα το εξαιρετικό αυτό έργο του David Hare. Ο συγγαφέας συνδιαλέγεται με το κοινό και προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς μας οδήγησε σε αυτή την οικονομική κρίση-και ποιο είναι το πραγματικό μέγεθός της. Στην προσπάθειά του να γράψει ενα θεατρικό για την κρίση, συμβουλεύεται μεγάλες προσωπικότητες της διεθνούς οικονομικής σκέψης που παρελαύνουν στη σκηνή και μας αναλύουν το ιστορικό αυτής της κατάστασης. Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, με την απότομη ανάπτυξη των χρηματαγορών (και κυρίως του Λονδίνου), μέχρι τα μέσα των '00, με την ανεξέλεγκτη απληστία που οδήγησε τον τομέα σε απερισκεψίες, και μέχρι τα τελευταια 2-3 χρόνια, με την κατάρρευση τνω τραπεζών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Εξαιρετικά επίκαιρο, ειδωμένο από την πλευρά ενός ανθρωπου που δεν καταλαβαίνει καλα το σύστημα (όπως και πολλοί από εμάς), είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σας. (NdN μην τολμήσεις να το χάσεις!!!!)

Waiting for Godot: Ήθελα να το δω πέρσυ, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν όσο οργανωμένος θα έπρεπε, και όταν αποφάσισα να ψάξω για εισητήρια δεν είχε μείνει ούτε σκαμπό. Ευτυχώς το ανέβασαν ξανα φέτος πάντα με τον λατρεμένο Ian McKellen αλλά με τον Rogert Rees να αντικαθιστά τον Patrick Stewart. Δύσκολο έργο, και το ήξερα πριν πάω γιατί είχα ξεκινήσει να το διαβάζω. Η πρώτη πράξη μοιάζει ασύνδετη χωρίς νοήμα, σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός αυτού του έργου. Δύο γεροντάκια τσακώνονται, φιλοσοφούν και περιμένουν έναν κάποιο Godot. Και μετά;

Με τη δεύτερη πράξη το έργο αποκτά νόημα, τουλάχιστον για εμένα. Δεν θα επεκταθώ γιατί μπορεί κάποιοι να θέλετε να το δείτε. Αν πάντως ο σκοπός του θεάτρου είναι να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς για το νόημα της ζωής και την αξία των πραγμάτων, τότε έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο Μπέκετ είναι σπουδαίος δραματουργός. Από την άλλη, μπορεί να το ερμήνευσα εγώ λάθος-μάλλον, όπως ήθελα εγώ να το ερμηνεύσω. Μα αυτή δεν είναι η μαγεία της τέχνης...;

Εξαιρετικός ο Ian McKellen στο ρόλο του γκρινιάρη Estragon. Δείτε αποσπάσματα εδώ

Προσεχώς:

Κείμενο του Alan Bennett (The History Boys) με πρωταγωνιστή τον Richard Griffiths? Μόνο καλό μπορεί να είναι! Ραντεβού τον Απρίλη!

Πρέπει να κλείσω τη δόση μου από Tenesse Williams φέτος, και το αυτό το ανέβασμα της Λυσσασμένης Γάτας θεωρείται πολλά υποσχόμενο. Έχει πάει κανείς; Να κλείσω;

Τον Simon Russell Beale τον είδα πέρσυ στο Βυσσινόκηπο και ήταν πολύ καλός. Επίσης δε συγχώρησα στον εαυτό μου ότι έχασα τη Mother Courage της Fiona Shaw πέρσυ, όπότε να μια καλή ευκαιρία να εξιλεωθώ! Ένα πολύ "Αγγλικό" έργο, που φαίνετια θα παρασυρθώ!

Για όλες τις παραγωγές του Natinal Theatre δείτε εδώ