JAPANESE MATSURI 2009

Θα ήθελα να γράψω κάτι για την πολιτική, για τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης, για όλα όσα έχουν διαδραματιστεί τις τελευταίες εβδομάδες τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στην ΝΔ. Θα ήθελα επίσης να γράψω για την οικονομική κρίση και το τι συμβαίνει στο Λονδίνο τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, το πως "ανοίγει" η αγορά, το τι λέγεται, το τι γραφεται κτλ. Ωστόσο έχω πήξει στην δουλειά. Οι μέρες που πηγαίνω στη δουλειά μετά τις 7 το πρωί είναι μετρημένες και αυτές που επιστρέφω μετά τις 7 το απόγευμα ακόμα λιγότερες. Αν μέσα σε αυτές βάλεις και τς απαραίτητες εξοδους για χαλάρωση, ο χρόνος για blogging έχει περιοριστεί στο μεσημεριανό διάλλειμμα. Και ο περιορισμένος χρόνος κάνει αδύνατη τη συμμετοχή σε μία συζήτηση με επιχειρήματα που θα ακολουθήσει μία οικονομικού ή πολιτικού θέματος ανάρτηση. Οπότε ας κάνω ακόμα μία ανάρτηση για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται στο Λονδινάκι.

Πριν από περίπου 1 μήνα έλαβε χώρα το Japanese Matsuri 2009. Περισσσότερες πληροφορίες εδώ. Ο NdN φυσικά ήταν εκεί για να φάει το αγαπημένο του sushi, να πιει πολλά διαφορετικά είδη saki και να αξασκήσει τα ελάχιστα Ιαπωνικά που έμαθε. Το event λάμβανε χώρα στη spitalfields market για την οποία πρέπει κάποια στιγμή να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση. Εξέδρες είχαν στηθεί παντού όπου Γιαπωνέζοι σεφ παρέδιδιαν μαθήματα μαγειρικής



σκηνές που συγκροτήματα έπαιζαν Γιαπωνέζικη μουσική








δε θα μπορούσαν να λείπουν οι επιδείξεις πολεμικών τεχνων







ένας χάρτης στον οποίο ο επισκέπτης σημείωνε καρφώνοντας μία σημαιούλα από ποιο μέρο του νησιού είναι



Φυσικά πανηγύρι χωρίς πολύ φαί και ποτό δεν γίνεται και παρακάτω είναι κάποιες φωτογραφίες από πάγκους που πουλούσαν γιαπωνέζικες λιχουδιές και το παραδοσιακό ποτό τους το saki.







Ωστόσο εκεί που πέρασα τον περισσότερο χρόνο ήταν στην έκθεση με τα καρτούν. Για όσους δεν το γνωρίζουν οι Γιαπωνέζοι έχουν μεγάλη παράδοση στα κινούμενα σχέδια. Η Κάντυ αλλά και ο πασίγνωστος Καμπαμαρού είναι Γιαπωνέζικα καρτούνς.









Νομίζω πως όποιος ζει στο Λονδίνο έχει πολλές ευκαιρίες να γνωριστεί με διαφορετικές κουλτούρες. Αυτές οι ευκαιρίες δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες. Οσο μπορούμε να το ζήσουμε γιατί από όλες τις εμπειρίες κάτι μαθαίνουμε.

Να είμαστε γεροί και του χρόνου!

Βοήθεια του κοινού

"You say you Greeks have the largest vocabulary on feelings. Prove it!"

Ταδε έφη Rathna, project tutor για την πρώτη μου εργασία στη σχολή: ένα Α1 ποστερ το οποίο να επικοινωνεί την ουσία της ελληνικής γλώσσας. Μπερδεύτηκα με δομές, κρυμμένα νοήματα, ιστορία, αλφάβητο... καθώς παρακολουθούσα τις παρουσιάσεις των άλλων κατάλαβα πόσο σοβαρά το είχα πάρει το θέμα όταν απλά, δεν έπρεπε. Στάθηκα περισσότερο στον διαχωρισμό της αγάπης από τον έρωτα, την σημασία του φιλότιμου, το πόσες λέξεις χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα πράγμα / κατάσταση / συναίσθημα, οταν η tutor μου πέταξε το παραπάνω. Blow us with words, συμπλήρωσε κι εγώ άρχισα σιγά - σιγά να βλέπω τι πρέπει να κάνω.

Και κάπου εδώ ζητάω την βοήθεια σου. Θελω να μου δώσεις όσα περισσότερα συνώνυμα μπορείς για τις παρακάτω λέξεις. Ότι σου'ρχεται, ότι έχεις ακούσει από φίλους, μαμά, θεία, ξάδελφο, γιαγιά... αν είναι και καμιά περίεργη διάλεκτος ακόμα καλύτερα. Δεν θέλω τόσο τον ακαδημαϊκό ορισμό του συνώνυμου όσο αυτόν που έχεις ζήσει.

Αγάπη / Έρωτας / Μίσος / Οργή / Δυστυχία / Χαρά / Πόθος / Απογοήτευση / Λατρεία / Πάθος / Φόβος / Τρέλα / Έξαψη / Πόνος / Απόγνωση / Εκτίμηση / Εμπιστοσύνη / Θλίψη / Οίκτος / Περιφρόσυνη / Συμπόνια / Συγκίνηση

Αν σε βοηθάει, κάντα και στο α' πρόσωπο. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Και να θυμάσαι, θέλουμε λέξεις που να πηγάζουν από μέσα σου, όχι μέσα από λεξικό.

Ευχαριστώ. :-)

Ο Γιάννης Πλούταρχος στο Λονδίνο

Προχθές Κυριακή το βράδυ ο εξαίρετος Έλληνας καλλιτέχνης Γιάννης Πλούταρχος έδωσε συναυλία στην Αρένα του Wembley στο ΒΔ Λονδίνο.

Τη συναυλία οργάνωσαν με άρτιο τρόπο οι φίλοι μας Άγγελος Χρηστίδης και Παναγιώτης Αργυρού.

Όπως καταλαβαίνετε είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, ως φιλοξενούμενοι, την όμορφη αυτή μουσική εορτή, που μεταμόρφωσε το χώρο σε ευχάριστο ελληνικό πανηγύρι.

Σε προσωπικό επίπεδο είχα τη χαρά να δω και να μιλήσω -μετά από πολλές δεκαετίες- με τον παλιό μου συμμαθητή από το Ναύπλιο Δημήτρη Κορδατζή.

Ο Δημήτρης ήταν βασικό μέλος της ορχήστρας, αφού είναι σπουδαίος και διακεκριμένος οργανοπαίχτης (στο μπουζούκι), ο οποίος είναι αχώριστος φίλος και συνεργάτης του Πλούταρχου τα τελευταία 4 χρόνια.

Στο πρόγραμμα έλαβε μέρος και η γνωστή από ελληνική τηλεοπτική εκπομπή ταλέντων Αναστασία, η οποία με την υπέροχη φωνή της τραγούδησε ελληνικά αλλά και κλασικά τραγούδια. Επίσης, τραγούδησε και μια άλλη νεαρή τραγουδίστρια, της οποίας όμως δεν γνωρίζω το όνομα.

Οπωσδήποτε όμως το αστέρι της εκδήλωσης ήταν αναμφισβήτητα ο Γιάννης Πλούταρχος, ο οποίος με την γλυκύτατη φωνή του, τα υπέροχα και ποιοτικά τραγούδια του και με την καλλιτεχνική εμπειρία του κατάφερε να φέρει σε πέρας ένα απαιτητικό μουσικό πρόγραμμα και να ευχαριστήσει όλους τους παρευρεθέντες (περίπου 3000 Έλληνες και ξένους).

Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης για την σκληρή δουλειά και το θαυμάσιο αποτέλεσμα που πέτυχαν.

Φάνηκε δε καθαρά πως ο Ελληνισμός του Λονδίνου διψά για τέτοιες ωραίες μουσικές εκδηλώσεις. Και εις άλλα τέτοια, με υγεία!

Χρήσιμο λεξιλόγιο

Για όσους έρχονται στην Αγγλία για πρώτη φορά, έχω φτιάξει μια λίστα με λέξεις που συνήθως δεν γνωρίζουν οι καινούριοι ή δεν είναι σίγουροι πώς να τις προφέρουν. Ελπίζω να σας βοηθήσει.

Όποιος από τους "παλιούς" έχει στο νου του κάποια άλλη ας την προσθέσει στα σχόλια της ανάρτησης.

Cheers - λέξη μαϊντανός που χρησιμοποιείται για να πούμε "ευχαριστώ", "γεια μας" (όταν πίνουμε) και "γεια" (όταν φεύγουμε).

Crisps - πατατάκια

Chips ή fries - πατάτες τηγανιτές (chips είναι οι χοντροκομμένες, fries οι λεπτές)

Hamburger - προφέρεται χάμ-μπέργκερ, όχι χάμπουργκερ.

Pudding (πούντιν) - δεν σημαίνει (μόνο) την "πουτίγκα" που είναι σαν κέικ, αλλά "επιδόρπιο" (συνώνυμο του dessert)

Retail therapy (ρίτειλ θέραπι) - έτσι λέγεται στα αγγλικά το σόπινγκ θέραπι που λέτε στην Ελλάδα ;-)

Matrix - προφέρεται Μέιτριξ και όχι Μάτριξ

Trafalgar Square - προφέρεται Τραφάλγκαρ Σκουέρ και είναι η κεντρική πλατεία του Λονδίνου

Leicester Square - προφέρεται Λέστερ Σκουέρ

Derby - προφέρεται Ντάρμπι

Quid (κουίντ) - έτσι λέγεται αλλιώς η λίρα. Δεν έχει πληθυντικό (one quid, two quid) ενώ η λέξη pound (πάουντ) έχει κανονικό πληθυντικό (one pound, two pounds)

Penny (πένυ) - πέννα, αλλιώς p (πι). Έχει πληθυντικό κανονικά (one penny, two pence), αλλά όχι όταν χρησιμοποιείται συντομευμένα (one p, two p). Spend a penny είναι ιδιωματισμός που σημαίνει ότι πας για πιπί.

Fiver (φάιβερ) - έτσι λέγεται το πεντάλιρο.

Tenner (τένερ) - έτσι λέγεται το δεκάλιρο. Το 20λιρο λέγεται twenty pounds.

Pants - δεν σημαίνει παντελόνι, αλλά εσώρουχο. Επίσης χρησιμοποιείται στην καθομιλούμενη αντί για τη λέξη χάλια (this is pants!).

Concession (κονσέσιον) - ειδική έκπτωση (π.χ. για φοιτητές) - μια πάρα πολύ χρήσιμη λέξη!

Building Society - είδος τράπεζας (καμία σχέση με κατασκευαστικές εταιρίες)

Tea - σημαίνει τσάι, αλλά πολλοί λένε tea το βραδυνό γεύμα, ειδικά όταν είναι ελαφρύ.

Coke (προφ. κόουκ και όχι κοκ, το οποίο είναι κάτι τελείως διαφορετικό γκουχ γκουχ). Η Coca-Cola light λέγεται Diet Coke (ντάιετ κόουκ).

Black/White coffee - καφές σκέτος/καφές με γάλα.

Mate - είναι αυτό που λέμε εμείς "φίλε" (how are you doing mate? = πώς πάει φίλε;). Xρησιμοποιείται και από/για άντρες και από/για γυναίκες, αλλά μόνο από ανθρώπους ίδιας ηλικίας (π.χ. δεν θα το πείτε στους καθηγητές σας).

Love (προφ. λαβ και όχι λοβ) - είναι προσφώνηση που χρησιμοποιείται ακόμα και όταν ο άλλος σου είναι αγνωστος (π.χ. από πωλητή προς πελάτη - "Is that all, love?"). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άντρα προς γυναίκα, γυναίκα προς άντρα, ενήλικα προς παιδί, νέο προς γέρο κ.λπ.

Bloke - άντρας (π.χ. he's a good bloke = είναι καλό παιδί). Προφέρεται μπλόουκ όπως το κόουκ.

Fag - στην Αμερική σημαίνει (προσβλητικά) "αδερφή", αλλά στην Αγγλία σημαίνει τσιγάρο (π.χ. I'm going out to have a fag = πάω έξω να καπνίσω). Είναι μια λέξη που καλύτερα να μην την χρησιμοποιήσετε, γιατί η ελληνική προφορά την κάνει να ακούγεται σαν μια άλλη λέξη που αρχίζει από f και έχει τέσσερα γράμματα, και μπορεί να δημιουργήσετε λάθος εντυπώσεις.

Pint (πάιντ) και half-pint (χαφ πάιντ) ή σκέτο half - μονάδες μέτρησης της μπύρας! Ένα half είναι ίσο με ένα κανονικό ποτήρι, ένα pint είναι ίσο με ένα μεγάλο ποτήρι σαν αυτό.

Lager (λάγκερ) - η ξανθιά μπύρα που πίνουμε κατά κόρον στην Ελλάδα, π.χ. Amstel, Mythos κ.λπ. Αν παραγγείλετε beer θα σας ρωτήσουν "what kind of beer". Beer είναι γενική λέξη που περιλαμβάνει lagers και ales (έιλς). Τα ales είναι πιο σκουρόχρωμα και πιο γλυκά στη γεύση.

Ελληνικό χρώμα

...στην Ολυμπιάδα του 2012 στο Λονδίνο;

Ένα πολύ ενδιαφέρον διμηνιαίο περιοδικό κυκλοφορεί με συνεργασία του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων και του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Είναι το περιοδικό «Ελληνική Διασπορά». Το τελευταίο τεύχος (Νο. 117), Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου 2009 φιλοξενεί συνέντευξη του γνωστού και διακεκριμένου Έλληνα μουσικού και δάσκαλου έγχορδων μουσικών οργάνων (μπουζουκιού, τζουρά, μπαγλαμά) Γιάννη Πολυκανδιώτη.

Ο «δάσκαλος», όπως είναι γνωστός στην Ελληνική Παροικία του Λονδίνου, δραστηριοποιείται τα τελευταία 13 χρόνια στο χώρο της Ελληνικής Εκπαίδευσης στο Λονδίνο, διδάσκοντας στα Παροικιακά Σχολεία την ελληνική μουσική και κυρίως μπουζούκι.

Η συνέντευξη αυτή, εκτός των άλλων, έδωσε και μια είδηση: Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης διεκδικεί με τους μαθητές του μια θέση στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα της Ολυμπιάδας του Λονδίνου το 2012. Η ομάδα του «δάσκαλου» αποτελείται από 50 ελληνόπουλα, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας 9 έως 32 ετών, που παίζουν μπουζούκι και έχουν ήδη παρουσιασθεί σε διάφορες εκδηλώσεις της Ομογένειας, με επικεφαλής το δάσκαλο και μαέστρο τους. Ας ευχηθούμε η προσπάθεια διεκδίκησης μιας θέσης στην επικείμενη Ολυμπιάδα του Λονδίνου να είναι επιτυχημένη. Σίγουρα θα προβάλλει την Πατρίδα και τον Πολιτισμό μας.

When in Rome...

...do as the Romans do, λέει μια σοφή αγγλική παροιμία.

Ξαναδημοσιεύω μια ανάρτηση με υποδείξεις για τους φοιτητές που έρχονται να σπουδάσουν στο Λονδίνο ή για όσους έρχονται να ζήσουν εδώ. Όποιοι έρχονται ως τουρίστες, μπορούν να διαβάσουν εδώ την τουριστική εκδοχή της ίδιας ανάρτησης.

Υπόδειξη 1η
Στην Αγγλία λέμε πολλά ευχαριστώ. Περίπου 5 ανά συναλλαγή. Εκτός από thank you και thanks, μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε τις λέξεις ta και cheers.

Υπόδειξη 2η
Λέμε επίσης πολλά sorry, είτε φταίμε, είτε όχι. Αν σας πατήσει κάποιος κατά λάθος, ή σας σπρώξει, η σωστή αντίδραση είναι να του πείτε sorry. Το ίδιο θα κάνει κι αυτός.

Υπόδειξη 3η
Λέμε πολλά please. Ό,τι και να ζητάτε, λέτε please, εκτός αν στην αρχή έχετε πει excuse me (οπότε μπορείτε να παραλείψετε το please). Όταν σας προσφέρουν κάτι και το θέλετε, η σωστή απάντηση είναι "yes, please". Όταν δεν το θέλετε, λέτε "no, thank you". Αν πείτε "yes, thank you" κινδυνεύετε να μην γίνετε κατανοητοί.

Υπόδειξη 4η
Ξεχάστε την καθαριότητα, η ευγένια είναι μισή αρχοντιά. Όπερ σημαίνει: στις κυλιόμενες σκάλες στεκόμαστε πάντα στη δεξιά μεριά, αφήνοντας διάδρομο στα αριστερά μας για να περάσουν όσοι βιάζονται. Στις πλατφόρμες του μετρό και του τρένου, περιμένουμε υπομονετικά να βγουν όλοι από το βαγόνι, και μετά μπαίνουμε εμείς (ξεχάστε αυτά που έχετε μάθει στο Αττικό Μετρό). Εννοείται ότι ποτέ δεν σπρώχνουμε. Στα μαγαζιά, όταν παίρνουμε ή δίνουμε ρέστα, τα βάζουμε στο χέρι του άλλου, δεν τα ακουμπάμε στον πάγκο. Όταν βγαίνουμε από ένα δημόσιο χώρο και ακολουθούν άλλοι πίσω μας (π.χ. σε ένα μαγαζί) κρατάμε την πόρτα ανοιχτή για τον επόμενο από εμάς. Όταν στεκόμαστε σε μια διάβαση και τα αυτοκίνητα σταματήσουν για να περάσουμε (που θα σταματήσουν, μην έχετε καμία αμφιβολία γι' αυτό), κάνουμε ένα νεύμα με το κεφάλι ή σηκώνουμε το χέρι για να τους ευχαριστήσουμε.

Υπόδειξη 5η
Ρίχνετε το χρησιμοποιημένο χαρτί τουαλέτας *πάντα* μέσα στην λεκάνη και ποτέ στο καλαθάκι, το οποίο είναι μόνο για σερβιέτες, βαμβάκια, και "καθαρά" χαρτιά. Μην φοβάστε, δεν θα βουλώσουν. Οι αποχετευτικοί σωλήνες έχουν μεγαλύτερη διάμετρο από τους δικούς μας (σας) στην Ελλάδα.

Υπόδειξη 6η
Στις παμπ παραγγέλνουμε στο μπαρ, δεν έρχεται σερβιτόρος στο τραπέζι. Αυτό ισχύει είτε παραγγέλνουμε φαγητό είτε ποτό. Τα ποτά συνήθως τα παίρνουμε οι ίδιοι, ενώ το φαγητό θα μας το φέρουν στο τραπέζι όταν ετοιμαστεί. Στα τραπέζια υπάρχουν νούμερα, και δίνοντας το νούμερό μας στον μπάρμαν, ξέρει ο σερβιτόρος σε ποιο τραπέζι να φέρει την παραγγελία.

Υπόδειξη 7η
Στα εστιατόρια, δεν χρειάζεται να αφήσετε πουρμπουάρ. Τις περισσότερες φορές, πουρμπουάρ της τάξεως του 10-12% (ενίοτε παραπάνω) προστίθεται στον λογαριασμό πριν καν φτάσει στο τραπέζι. Αν δεν έχει προστεθεί, στο κάτω μέρος της απόδειξης γράφει με κεφαλαία γράμματα SERVICE NOT INCLUDED. Τότε συνηθίζεται να αφήνουμε 10% αλλά δεν είναι απαραίτητο.

Πολλά εστιατόρια και μαγαζιά κοντά στο πανεπιστήμιό σας ενδέχεται να σας κάνουν έκπτωση στο λογαριασμό με επίδειξη του φοιτητικού σας πάσου (NUS). Αν ισχύει αυτό συνήθως έχουν ανακοινώσεις είτε πάνω στην τζαμαρία τους είτε κοντά στο ταμείο.

Υπόδειξη 8η
Αν χαθείτε ή δεν ξέρετε πώς να πάτε κάπου, μην φοβάστε να σταματήστε κάποιον και να ρωτήσετε, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαζό, π.χ. προς τα πού είναι το ποτάμι (για να προσανατολιστείτε). Δεν πρόκειται να γελάσει κανείς μαζί σας, και ο κόσμος γενικά είναι φιλικός και πρόθυμος να βοηθήσει. Στο Λονδίνο πολλοί δρόμοι δεν έχουν πινακίδες με τις ονομασίες τους, και ο γρηγορότερος τρόπος να βρείτε πού είσαστε είναι να ρωτήσετε κάποιον που ξέρει. Αν δεν θέλετε να σταματήσετε κάποιον άγνωστο, ρωτήστε τους υπαλλήλους του μετρό ή κάποιον αστυνομικό ή community officer. Οι αστυνομικοί στην Αγγλία είναι πολύ εξυπηρετικοί.

Επίσης στις εξόδους του μετρό υπάρχουν πάντα αναλυτικοί χάρτες της περιοχής, με διάφορα σημεία μαρκαρισμένα (ξενοδοχεία, μουσεία, πρεσβείες κ.λπ.) ή πόστερ με οδηγίες για το πώς θα πάτε σε σημαντικά μουσεία ή μνημεία.

Υπόδειξη 9η
Στο Λονδίνο ζουν πάρα πολλοί ξένοι, και οι Άγγλοι γενικώς δεν έχουν κόλλημα με τις ορθές προφορές, ούτε απαιτούν από τους ξένους να μιλάνε με ευφράδεια. Συνεπώς μην διστάσετε να χρησιμοποιείστε τα αγγλικά σας, σε ό,τι κατάσταση και να είναι. Αν δεν σας καταλάβουν με την μία, ίσως είναι επειδή οι ίδιοι είναι ξένοι. Στην ανάγκη γράψτε τι ψάχνετε ή δείξτε τους στο χάρτη. Αν δεν τους καταλαβαίνετε, μην ανησυχείτε. Με τον καιρό θα συνηθίσετε.

Υπόδειξη 10η
Όταν εξηγείτε σε κάποιον πού είσαστε ή πού θέλετε να πάτε, μην κόβετε το όνομα, αλλά πείτε το ολόκληρο. Άλλο πράγμα η Oxford και άλλο η Oxford Street. Άλλο πράγμα το Leicester και άλλο η Leicester Square, άλλο το Leeds κι άλλο το Leeds Castle κ.λπ. Αν δεν προσέξετε, μπορείτε να βρεθείτε σε εντελώς άλλο μέρος (ξέρω Έλληνες που την έχουν πατήσει έτσι).

Υπόδειξη 11η
Στην Αγγλία οδηγάμε ανάποδα. Συνεπώς και ως πεζοί πρέπει να προσέχετε διπλά γιατί τα αυτοκίνητα εμφανίζονται από εκεί που δεν τα περιμένετε. Πάντα να κοιτάζετε και δεξιά και αριστερά. Στα δύσκολα σημεία, γράφουν οδηγίες στο δρόμο (LOOK RIGHT ή LOOK LEFT). Αποφύγετε να διασχίζετε το δρόμο όπου να 'ναι. Είναι πολύ επικίνδυνο σπορ. Προτιμήστε τα φανάρια και τις διαβάσεις. Όταν υπάρχει διάβαση χωρίς φανάρια, τα αυτοκίνητα σταματάνε αν σταθείτε στην άκρη της διάβασης. Κατά τ' άλλα, μην ξεχνάτε ότι η θέση των πεζών είναι στο πεζοδρόμιο και όχι πάνω στο δρόμο.

Υπόδειξη 12η
Όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι στην Βρετανία είναι αποκλειστικά και δια νόμου χώροι μη καπνιστών. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να καπνίσετε σε εστιατόρια, καφέ, μουσεία, ξενοδοχεία, αεροδρόμια, αλλά ούτε και στους σταθμούς των λεωφορείων και των τρένων, παρόλο που είναι ημι-υπαίθριοι.

Αν είσαστε σε εστιατόριο, μπαρ κ.λπ. και θέλετε να καπνίσετε, θα πρέπει να βγείτε έξω και να σταθείτε δίπλα από την πόρτα του μαγαζιού. Αν είσαστε σε σταθμό θα πρέπει να βγείτε έξω από το σταθμό. Υπάρχουν ειδικές πινακίδες εκεί που αρχίζει ο χώρος μη καπνιστών. Σε τέτοια μέρη μην πετάτε τα τσιγάρα κάτω, αλλά στα ειδικά τασάκια. Αν είσαστε άτυχοι και σας δουν υπάλληλοι του δήμου, μπορεί να φάτε πρόστιμο.

Τα τασάκια αυτά συνήθως είναι πάνω σε τοίχους και έχουν μικρές τρυπίτσες για τα τσιγάρα. Μην πετάτε χαρτάκια μέσα στις τρυπίτσες γιατί με το που θα ρίξει κάποιος το τσιγάρο του, τα χαρτάκια πιάνουν φωτιά και καπνίζουν.

Υπόδειξη 13η
Από πλευράς εγκληματικότητας, το Λονδίνο είναι αρκετά ασφαλές, αλλά στο μετρό (και σε μέρη που υπάρχουν πολλοί τουρίστες) κυκλοφορούν πορτοφολάδες. Τα πανεπιστήμια και οι εστίες επίσης προσελκύουν κλέφτες. Όπου και να είσαστε στην Αγγλία να ξέρετε ότι από 11-1 τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου είναι οι πιο επικίνδυνες ώρες για να κυκλοφορείτε έξω ανέμελοι και ωραίοι, γιατί αυτή είναι η ώρα που κλείνουν οι παμπ και βγαίνουν όλοι μεθυσμένοι στους δρόμους.

Υπόδειξη 14η
Ο καιρός είναι γενικά ήπιος και ευμετάβλητος. Μπορεί τη μια μέρα να κάνει κρύο και την επόμενη περισσότερο κρύο. Γενικά πάντως όσο πιο πολλή συννεφιά έχει, τόσο περισσότερη ζέστη (λέμε τώρα) κάνει. Οι ηλιόλουστες μέρες, ειδικά τον χειμώνα, είναι πιο κρύες. Χιονίζει σπάνια, και βρέχει συχνά, λίγο και επίμονα. Έχετε πάντα μαζί σας μια ομπρελίτσα ακόμα κι αν η πρόγνωση είναι για ήλιο. Γαλότσες δεν θα χρειαστείτε, ειδικά στο Λονδίνο, αλλά μην φέρετε και καστόρινες μπότες (για τη βόρεια Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκωτία, δεν παίρνω όρκο). Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβετε πόσο θα μουλιάσετε είναι να κοιτάξτε γύρω σας: όσο πιο πολλές πρασινάδες δείτε, τόσο χειρότερη η πρόγνωση του καιρού.

Υπόδειξη 15η
Οι ώρες του φαγητού είναι διαφορετικές απ' ό,τι στην Ελλάδα. Το πρωινό είναι στις 8-9 πμ, το μεσημεριανό στις 12-2 μμ και το βραδυνό συνήθως από τις 6-8 μμ. Τα εστιατόρια σερβίρουν ως τις 10 μμ περίπου, αλλά στις παμπ είναι δύσκολο να βρείτε φαγητό μετά τις 8-9 το βράδυ, και τα περισσότερα καφέ και σαντουιτσάδικα κλείνουν κατά τις 6.

Στο κέντρο του Λονδίνου θα βρείτε καφέ και μπαρ που μένουν ανοιχτά ως αργά. Εκτός κέντρου, η μόνη λύση για βραδυνή διασκέδαση είναι οι παμπ. Μερικές παμπ σερβίρουν και καφέ, αλλά οι περισσότερες μόνο μπύρες, κρασί και αναψυκτικά. Παμπ υπάρχουν παντού, σε κάθε γειτονιά, τόσο που όταν παίρνεις ταξί και ο ταξιτζής δεν ξέρει πού είναι ο δρόμος, μπορεί να το βρει αν του πεις την κοντινότερη παμπ (π.χ. it's near the Lion's Head).

Υπόδειξη 16η
Στα μαγαζιά μπορείτε να πληρώσετε με χαρτονομίσματα, ακόμα και για μικρά ποσά. Δεν θα στραβομουτσουνιάσει κανείς, ούτε θα σας ζητήσει ψιλά, εκτός αν πραγματικά δεν έχει ψιλά για τα ρέστα και είναι δύσκολο να βρει. Ούτε θα σας κλέψουν ποτέ στα ρέστα. Αν μπερδεύεστε με τις λίρες και τις πέννες, αντί να ψάχνεστε, απλώστε απλά το χέρι σας για να πάρει ο ταμίας όσα χρειάζονται.

Αυτά μου έρχονται τώρα. Αν σκεφτώ τίποτα άλλο, θα το προσθέσω.

Καλή εγκατάσταση!

Ο Marvin στο Λονδίνο- πέντε χρόνια μετα (ποστ νοσταλγικό)

(Προβληματίστικα λίγο για το αν θα έπρεπε να ανεβάσω και εδώ αυτό το ποστ, καθώς είναι αρκετά προσωπικό. Είδα όμως ότι κάποιοι φίλοι έχουν παρόμοιες αναμνήσεις από τον ερχομό τους εδώ, οπότε αποφάσισα ότι ίσως και να ταιριάζει με τη λογική του Greeks in London. Συγγνώμη για την έκταση!)

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μου φαίνεται σαν χτες. Ιούλιος του 2004, και έχοντας δουλειά αλλά μην έχοντας ιδέα τι θα κάνω με το μέλλον μου, αποφασίζω να τα παρατήσω όλα και να κανω αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Είχα μαζέψει δίδακτρα, κουράγιο και αντοχές.

Και μετά ενάς μήνας αβεβαιότητας. Τηλεφωνα, email, θα με πάρετε τελικα; Το proficiency μου ήταν παλιο. Το αίτημα έπρεπε να περάσει από μια επιτροπή. Κι από μια άλλη μετά. Και κάπως έτσι φτάσαμε τέλη Σεπτέμβρη. Χωρίς να έχω σίγουρη απάντηση, τα μαζεύω κι έρχομαι. Το γράμμα λέει είχε αποσταλεί. Και το μαστερ ξεκιναγε σε 4 μέρες. Προσφορά υπό προϋποθέσεις λέει. Θα ελέγξουν το επίπεδο των αγγλικών μου λέει. Βλακείες.

Και κάπως έτσι φτάνω στο Gatwick. Πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, εκτός της ζώνης ασφαλείας μου. Με δύο σακους και μια τσάντα στην πλάτη. Να διασχίζει το Gatwick Express τον Τάμεση και να απογοητεύομαι που δεν βλέπω το Big Ben με το καλημέρα.

Και μετά ο μικρός επαρχιώτης στην Oxford Street να ψάχνει το youth hostel. Στο δωμάτιο στο οποίο θα κοιμόταν με κάποιον άγνωστο. Αλλά που δεν ήρθε ευτυχώς. Και μετά βουρ στο σουπερμαρκετ για τα απαραίτητα. Ξυραφάκια, λιποζαν και ανταπτορας για το κινητο. Have you got Nectar card? Που να ξερω χρυσή μου τι είναι αυτο.

Γραμμή στο UCL. Στιφογυριστές σκάλες, παλια βαρια ασανσέρ, γραφεία, γραμματείς. Ναι με δέχτηκαν. Αλλά έπεσα στο lunch break που ολοι λειπαν. Ελάτε σε λίγο παρακαλω. Ευχαριστώ, θα πάω να βρω δωμάτιο σε εστία. Δεν υπήρχε. You are late, we'll put you down on the waiting list.. Άγχος. Δύσκολη η πρώτη μέρα. Κι άλλα τηλέφωνα,σπίτια, μεσίτες, ταξίδια από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, βρώμικα δωμάτια. Γιατί ήρθα εδω;

Δεύτερη μέρα. Νέο hostel, δωμάτιο μοιρασμένο με άλλους τρεις άγνωστους. Και εκείνο τον περίεργο παππού που θέλει να μας κεράσει όλους κέικ σοκολάτα. Και μετά οι ηλεκτρονικοί φίλοι αποκτούν σάρκα. Ξαφνικά δεν έιμαι και τόσο μόνος. Το μεσιτικό, το σπίτι στο Wood Green, with two nice greek guys. Τόσο nice που μου βούταγαν τον καφέ και τις μπύρες. Θα σου πάρω μωρέ, πως κάνεις έτσι. Το πάνω ντουλάπι αριστερά και το δέυτερο ράφι στο ψυγείο, δικά μου. Τα άπλυτα στο νεροχύτη για βδομάδες. Οι ζωή τους, οι φιλοι τους, καταστάσεις στις οποίες αναγκάζεσαι να συμμετεχεις.

Τα πρώτα πακέτα από την Ελλάδα. Να τρέχω στο Heathrow να τα φέρω. Κουβέρτα, σεντόνια, κάποια βιβλιά. Το μπουφαν μου το χοντρο, γιατι κάνει κρύο εκεί. Και δυό κιλά μήλα (τι άκουσε η κακομοίρα η μάνα μου για αυτα τα μηλα). Και νεσκαφε, να μη μου τελειώσει. Και τσουρέκι με μαστίχα.

Το μαγείρεμα. Τα πρώτα μου μακαρόνια. Με κέτσαπ. Και οι παχυντικές ομελέτες. Ρε μάνα, σε ποιο πρόγραμμα τα χρωματιστά; Το μαλακτικό τι το χρειάζομαι; Με χλωρίνη να καθαρίσω τη λεκάνη;

Η γραφειοκρατία. Να βρω γιατρό- μα δεν έχετε ήδη; Εμπλοκή. Να ανοίξω λογαριασμό στην τράπεζα. Σε μαύρη λίστα οι Έλληνες. Κάποια προηγούμενα λαμόγια μας δυσκολεύουν τη ζωη. Να βάλω ίντερνετ, κινητό.

Και οι συμφοιτητές. Το ψυχαναγκαστικό κόλλημα με τος Έλληνες του course. Και το επίσης ψυχαναγκαστικό socializing με τους υπόλοιπους. Στα Αγγλικά πανεπιστήμια πρέπει να έρθεις πιο κοντά με τους άλλους. Ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος. Γιατί μετά η ευκαιρία χάνεται. Πολύ εύκολα, αλήθεια. Why do you Greeks always go for coffee? Let's go to the pub!

Μετά, η μοναξιά. Το δωμάτιο σου, ο ζωτικός σου χώρος. Δύο σετ σεντόνια από το Argos για ποικιλία στο βλέμμα, να ταιριάζουν και με τις κουρτίνες. Ο υπολογιστής σου, ο διασκεδαστής σου μετά τις 8 το βράδυ. Οι επιδρομές στο σουπερμάρκετ σε αναζήτηση νέων λιχουδιών. Οι τοίχοι. Το ταβάνι. Το πρώτο μου πουλόβερ, 18 λίρες. Και το cd της Fourtado, 5 λίρες, προσφορά. Οι παρέες της ανάγκης, το σεξ της απελπισίας. Τα φράγματα στην επικοινωνία με τους Αγγλους, αλλά και η απρόσμενη επικοινωνία με τους υπόλοιπους λαούς. Ορμώμενοι από την ίδια μοναξιά, απελπισία. Θέλω να γυρίσω πίσω.

Οι πρώτοι επισκέπτες απο την Ελλάδα. Οι βόλτες με το χάρτη, το Βρετανικό, το Harrods, το Hard Rock Cafe. Δεν είναι και τόσο άσχημη η πόλη τελικά, αλλά θα ήθελα να γυρίσω πίσω.

Νοέμβρης, Δεκέμβρης. Σκοτάδι από τις 3.30 το μεσημέρι. Κρύο. Πώς θα συνηθίσω τον σκατόκαιρο; Τα πρώτα Χριστούγεννα κάτω. Οι φίλοι που σε ακούν με ενδιαφέρον. Καλά είναι κι εκεί, αλλά εδω είναι καλύτερα. Ποτε θα ανέβεις; Μου λείπεις, δεν το βλέπεις;

Νέα χρονιά, οι πρώτες εξετάσεις. Προσαρμογή στο νέο σύστημα. Νέο σπίτι. με συγκάτοικο έναν Άγγλο "φιλόσοφο". Πλην όμως πανβρώμικο. Και με νέα δουλεία! 7 λίρες την ώρα, να κατεβάζω cd από τα ράφια και να ετοιμάζω παραγγελίες. Τώρα όμως έχω λεφτά. Κι έρχεται η άνοιξη. Και μεγαλώνει η μέρα. Κι άλλοι φίλοι μπαίνουν στη ζωή. To Soho, το κουβανέζικο που έπινα μοχίτο, τα ξενύχτια στο Sanctuary, το κεμπαμπ στην Old Comptons, το South Bank. Ξημερώνει στις 4 το πρωι. Νυχτώνει στις 10.30. Μήπως τελικά να μείνω και του χρόνου;

Καλοκαίρι στην Αθήνα. Μα γιατί είναι όλοι τόσο αλλαγμένοι; Ένα χρόνο έλειψα. Δε βαριέσαι, ιδέα μου θα είναι. Και πάλι πίσω. Στην ίδια δουλειά, με περισσότερη ελπίδα. Και νέες παρέες. Και σύντροφο. Και θέατρα. Και όπερες. Και φτηνα ταξίδια. Και πικνικ. Μάλλον θα μείνω μου φαίνεται...

Και διδακτορικό αργότερα. Και πάλι διακοπές στην Αθήνα. Μα γιατι είμαι τόσο αλλαγμένος;. Και η σκληρή πραγματικότητα: δε μεγαλώνεις μόνο εσύ, αλλά και αυτοί που άφησες πίσω. Δρόμοι ανοίγονται, οι ανάγκες αλλάζουν. Δεν τους θες και δε σε θέλουν. Φίλοι εξαφανίζονται και απορείς. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι αλλού. Και δεν ξέρεις αν έχει επιστροφή πια. Και στα 5 χρόνια ακόμα αναρωτιέσαι. Μπα, μάλλον όχι.

Και η ειρωνία: οι φίλοι που έκανες κάτω όσο είσαι εδώ. Και δεν τους έχεις χαρεί, και μάλλον δεν πρόκειται. Τι καλά που θα ήταν να τους έβλεπες πιο συχνα... Ή μήπως δεν θα ήταν; Ποτέ δε θα μάθεις (;)

Η ζωή εδώ δεν είναι τόσο ωραία όσο την παρουσιάζουμε εμείς οι μπλογκερς. Ή μάλλον, αργεί να γίνει ωραία. Είναι δύσκολο να βρεθείς ξαφνικά σε μια τόσο διαφορετική πόλη. Πρέπει να αυτοσυντηρηθείς, να παλέψεις τη μοναξιά, να προσαρμοστείς. Μερικοί τα παρατάν, μερικοί σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν. Αλλά το πιο δύσκολο είναι να δεχτείς ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού. Ότι το ελληνικό αρχέτυπο δεν ισχύει εδώ. Ότι οι άνθρωποι είναι πιο απόμακροι, πιο συγκρατημένοι. Ότι οι υπηρεσίες δουλευουν αλλιώς. Ότι η διασκέδαση ξεκινάει νωρίς. Ότι γύρω σου υπάρχουν όλοι οι λαοί του κόσμου, και τελικά δεν έιναι τόσο χάλια όσο μας μάθαιναν. Ότι τα πανεπιστήμια δεν είναι γεμάτα με Έλληνες με θεόπνευστη αποστολή να μορφώσουν τους Ευρωπαίους με τα βελανίδια τους.

Ένας χρόνος δεν αρκεί για να καταλάβεις το πνεύμα της πόλης. Ούτε καν για να νιώσεις άνετα. Καμιά φορά ούτε δύο χρόνια δεν αρκούν. Και πάντα μέσα σου θα ζει η απορία: τι χάνω που δεν είμαι κάτω; Ξέρεις όμως τι κερδίζεις που είσαι εδώ. Και αυτό αρκεί...