Ο Marvin στο Λονδίνο- πέντε χρόνια μετα (ποστ νοσταλγικό)

(Προβληματίστικα λίγο για το αν θα έπρεπε να ανεβάσω και εδώ αυτό το ποστ, καθώς είναι αρκετά προσωπικό. Είδα όμως ότι κάποιοι φίλοι έχουν παρόμοιες αναμνήσεις από τον ερχομό τους εδώ, οπότε αποφάσισα ότι ίσως και να ταιριάζει με τη λογική του Greeks in London. Συγγνώμη για την έκταση!)

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μου φαίνεται σαν χτες. Ιούλιος του 2004, και έχοντας δουλειά αλλά μην έχοντας ιδέα τι θα κάνω με το μέλλον μου, αποφασίζω να τα παρατήσω όλα και να κανω αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Είχα μαζέψει δίδακτρα, κουράγιο και αντοχές.

Και μετά ενάς μήνας αβεβαιότητας. Τηλεφωνα, email, θα με πάρετε τελικα; Το proficiency μου ήταν παλιο. Το αίτημα έπρεπε να περάσει από μια επιτροπή. Κι από μια άλλη μετά. Και κάπως έτσι φτάσαμε τέλη Σεπτέμβρη. Χωρίς να έχω σίγουρη απάντηση, τα μαζεύω κι έρχομαι. Το γράμμα λέει είχε αποσταλεί. Και το μαστερ ξεκιναγε σε 4 μέρες. Προσφορά υπό προϋποθέσεις λέει. Θα ελέγξουν το επίπεδο των αγγλικών μου λέει. Βλακείες.

Και κάπως έτσι φτάνω στο Gatwick. Πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, εκτός της ζώνης ασφαλείας μου. Με δύο σακους και μια τσάντα στην πλάτη. Να διασχίζει το Gatwick Express τον Τάμεση και να απογοητεύομαι που δεν βλέπω το Big Ben με το καλημέρα.

Και μετά ο μικρός επαρχιώτης στην Oxford Street να ψάχνει το youth hostel. Στο δωμάτιο στο οποίο θα κοιμόταν με κάποιον άγνωστο. Αλλά που δεν ήρθε ευτυχώς. Και μετά βουρ στο σουπερμαρκετ για τα απαραίτητα. Ξυραφάκια, λιποζαν και ανταπτορας για το κινητο. Have you got Nectar card? Που να ξερω χρυσή μου τι είναι αυτο.

Γραμμή στο UCL. Στιφογυριστές σκάλες, παλια βαρια ασανσέρ, γραφεία, γραμματείς. Ναι με δέχτηκαν. Αλλά έπεσα στο lunch break που ολοι λειπαν. Ελάτε σε λίγο παρακαλω. Ευχαριστώ, θα πάω να βρω δωμάτιο σε εστία. Δεν υπήρχε. You are late, we'll put you down on the waiting list.. Άγχος. Δύσκολη η πρώτη μέρα. Κι άλλα τηλέφωνα,σπίτια, μεσίτες, ταξίδια από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, βρώμικα δωμάτια. Γιατί ήρθα εδω;

Δεύτερη μέρα. Νέο hostel, δωμάτιο μοιρασμένο με άλλους τρεις άγνωστους. Και εκείνο τον περίεργο παππού που θέλει να μας κεράσει όλους κέικ σοκολάτα. Και μετά οι ηλεκτρονικοί φίλοι αποκτούν σάρκα. Ξαφνικά δεν έιμαι και τόσο μόνος. Το μεσιτικό, το σπίτι στο Wood Green, with two nice greek guys. Τόσο nice που μου βούταγαν τον καφέ και τις μπύρες. Θα σου πάρω μωρέ, πως κάνεις έτσι. Το πάνω ντουλάπι αριστερά και το δέυτερο ράφι στο ψυγείο, δικά μου. Τα άπλυτα στο νεροχύτη για βδομάδες. Οι ζωή τους, οι φιλοι τους, καταστάσεις στις οποίες αναγκάζεσαι να συμμετεχεις.

Τα πρώτα πακέτα από την Ελλάδα. Να τρέχω στο Heathrow να τα φέρω. Κουβέρτα, σεντόνια, κάποια βιβλιά. Το μπουφαν μου το χοντρο, γιατι κάνει κρύο εκεί. Και δυό κιλά μήλα (τι άκουσε η κακομοίρα η μάνα μου για αυτα τα μηλα). Και νεσκαφε, να μη μου τελειώσει. Και τσουρέκι με μαστίχα.

Το μαγείρεμα. Τα πρώτα μου μακαρόνια. Με κέτσαπ. Και οι παχυντικές ομελέτες. Ρε μάνα, σε ποιο πρόγραμμα τα χρωματιστά; Το μαλακτικό τι το χρειάζομαι; Με χλωρίνη να καθαρίσω τη λεκάνη;

Η γραφειοκρατία. Να βρω γιατρό- μα δεν έχετε ήδη; Εμπλοκή. Να ανοίξω λογαριασμό στην τράπεζα. Σε μαύρη λίστα οι Έλληνες. Κάποια προηγούμενα λαμόγια μας δυσκολεύουν τη ζωη. Να βάλω ίντερνετ, κινητό.

Και οι συμφοιτητές. Το ψυχαναγκαστικό κόλλημα με τος Έλληνες του course. Και το επίσης ψυχαναγκαστικό socializing με τους υπόλοιπους. Στα Αγγλικά πανεπιστήμια πρέπει να έρθεις πιο κοντά με τους άλλους. Ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος. Γιατί μετά η ευκαιρία χάνεται. Πολύ εύκολα, αλήθεια. Why do you Greeks always go for coffee? Let's go to the pub!

Μετά, η μοναξιά. Το δωμάτιο σου, ο ζωτικός σου χώρος. Δύο σετ σεντόνια από το Argos για ποικιλία στο βλέμμα, να ταιριάζουν και με τις κουρτίνες. Ο υπολογιστής σου, ο διασκεδαστής σου μετά τις 8 το βράδυ. Οι επιδρομές στο σουπερμάρκετ σε αναζήτηση νέων λιχουδιών. Οι τοίχοι. Το ταβάνι. Το πρώτο μου πουλόβερ, 18 λίρες. Και το cd της Fourtado, 5 λίρες, προσφορά. Οι παρέες της ανάγκης, το σεξ της απελπισίας. Τα φράγματα στην επικοινωνία με τους Αγγλους, αλλά και η απρόσμενη επικοινωνία με τους υπόλοιπους λαούς. Ορμώμενοι από την ίδια μοναξιά, απελπισία. Θέλω να γυρίσω πίσω.

Οι πρώτοι επισκέπτες απο την Ελλάδα. Οι βόλτες με το χάρτη, το Βρετανικό, το Harrods, το Hard Rock Cafe. Δεν είναι και τόσο άσχημη η πόλη τελικά, αλλά θα ήθελα να γυρίσω πίσω.

Νοέμβρης, Δεκέμβρης. Σκοτάδι από τις 3.30 το μεσημέρι. Κρύο. Πώς θα συνηθίσω τον σκατόκαιρο; Τα πρώτα Χριστούγεννα κάτω. Οι φίλοι που σε ακούν με ενδιαφέρον. Καλά είναι κι εκεί, αλλά εδω είναι καλύτερα. Ποτε θα ανέβεις; Μου λείπεις, δεν το βλέπεις;

Νέα χρονιά, οι πρώτες εξετάσεις. Προσαρμογή στο νέο σύστημα. Νέο σπίτι. με συγκάτοικο έναν Άγγλο "φιλόσοφο". Πλην όμως πανβρώμικο. Και με νέα δουλεία! 7 λίρες την ώρα, να κατεβάζω cd από τα ράφια και να ετοιμάζω παραγγελίες. Τώρα όμως έχω λεφτά. Κι έρχεται η άνοιξη. Και μεγαλώνει η μέρα. Κι άλλοι φίλοι μπαίνουν στη ζωή. To Soho, το κουβανέζικο που έπινα μοχίτο, τα ξενύχτια στο Sanctuary, το κεμπαμπ στην Old Comptons, το South Bank. Ξημερώνει στις 4 το πρωι. Νυχτώνει στις 10.30. Μήπως τελικά να μείνω και του χρόνου;

Καλοκαίρι στην Αθήνα. Μα γιατί είναι όλοι τόσο αλλαγμένοι; Ένα χρόνο έλειψα. Δε βαριέσαι, ιδέα μου θα είναι. Και πάλι πίσω. Στην ίδια δουλειά, με περισσότερη ελπίδα. Και νέες παρέες. Και σύντροφο. Και θέατρα. Και όπερες. Και φτηνα ταξίδια. Και πικνικ. Μάλλον θα μείνω μου φαίνεται...

Και διδακτορικό αργότερα. Και πάλι διακοπές στην Αθήνα. Μα γιατι είμαι τόσο αλλαγμένος;. Και η σκληρή πραγματικότητα: δε μεγαλώνεις μόνο εσύ, αλλά και αυτοί που άφησες πίσω. Δρόμοι ανοίγονται, οι ανάγκες αλλάζουν. Δεν τους θες και δε σε θέλουν. Φίλοι εξαφανίζονται και απορείς. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι αλλού. Και δεν ξέρεις αν έχει επιστροφή πια. Και στα 5 χρόνια ακόμα αναρωτιέσαι. Μπα, μάλλον όχι.

Και η ειρωνία: οι φίλοι που έκανες κάτω όσο είσαι εδώ. Και δεν τους έχεις χαρεί, και μάλλον δεν πρόκειται. Τι καλά που θα ήταν να τους έβλεπες πιο συχνα... Ή μήπως δεν θα ήταν; Ποτέ δε θα μάθεις (;)

Η ζωή εδώ δεν είναι τόσο ωραία όσο την παρουσιάζουμε εμείς οι μπλογκερς. Ή μάλλον, αργεί να γίνει ωραία. Είναι δύσκολο να βρεθείς ξαφνικά σε μια τόσο διαφορετική πόλη. Πρέπει να αυτοσυντηρηθείς, να παλέψεις τη μοναξιά, να προσαρμοστείς. Μερικοί τα παρατάν, μερικοί σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν. Αλλά το πιο δύσκολο είναι να δεχτείς ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού. Ότι το ελληνικό αρχέτυπο δεν ισχύει εδώ. Ότι οι άνθρωποι είναι πιο απόμακροι, πιο συγκρατημένοι. Ότι οι υπηρεσίες δουλευουν αλλιώς. Ότι η διασκέδαση ξεκινάει νωρίς. Ότι γύρω σου υπάρχουν όλοι οι λαοί του κόσμου, και τελικά δεν έιναι τόσο χάλια όσο μας μάθαιναν. Ότι τα πανεπιστήμια δεν είναι γεμάτα με Έλληνες με θεόπνευστη αποστολή να μορφώσουν τους Ευρωπαίους με τα βελανίδια τους.

Ένας χρόνος δεν αρκεί για να καταλάβεις το πνεύμα της πόλης. Ούτε καν για να νιώσεις άνετα. Καμιά φορά ούτε δύο χρόνια δεν αρκούν. Και πάντα μέσα σου θα ζει η απορία: τι χάνω που δεν είμαι κάτω; Ξέρεις όμως τι κερδίζεις που είσαι εδώ. Και αυτό αρκεί...