Why would I want to be anywhere else....

Εχει καλοκαιριάσει για τα καλά δυο-τρεις μέρες τωρα! Μπύρες στο ποτάμι, βόλτες στο Borough market και ηλιοθεραπεία στα πάρκα συνοψίζουν αυτό το τριήμερο! Ας το απολαύσουμε όσο κρατήσει! Πες τα κι εσύ βρε Lilly...


Sun is in the sky, oh why, oh why,
Would I want to be anywhere else...

Η Αθήνα στο Λονδίνο [Β΄]

Φίλος αναγνώστης που διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση που είχα αφιερώσει στην εκδήλωση προβολής της Αθήνας, ως τουριστικού προορισμού, που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, από τις 22 μέχρι τις 25 Μαΐου τ.έ., ζήτησε να μάθει λίγα περισσότερα. Επειδή έτυχε να επισκεφθώ την εκδήλωση την περασμένη Κυριακή 24 Μαΐου το απόγευμα, δίνω παρακάτω φωτογραφίες, βίντεο και μια σύντομη περιγραφή.

Ήταν οπωσδήποτε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση, στην οποία συμμετείχαν πολλοί άνθρωποι, είχαν ξοδευτεί αρκετά χρήματα (δεν γνωρίζω το ακριβές ποσό), έβλεπε κανείς διάφορα στοιχεία που αφορούσαν αποκλειστικά την Αθήνα, και μην ξεχνάμε ότι έλαβε χώρα σε κεντρικότατο σημείο του Λονδίνου, δίπλα από το Δημαρχείο της πόλης, στις όχθες του Τάμεση.

Η περίφημη σφαίρα, στην οποία προβάλονταν διάφορα τοπία και συνθήματα ήταν κάτι διαφορετικό, που κανείς το έβλεπε με ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος ότι το βράδυ, με το σκοτάδι, το θέαμα θα ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Πολλοί νέοι και νέες (όλοι Έλληνες) κινούνταν στο χώρο, φορώντας ειδικά διαφημιστικά φανελάκια, και προσέφεραν οδηγίες με χαμόγελοκαι ευγένεια.

Σε υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας μπορούσες να δεις υπέροχες φωτογραφίες από την Αθήνα. Άκουγα γύρω μου τους επισκέπτες να βλέπουν και να θαυμάζουν τις όμορφες αυτές φωτογραφίες. DJ έπαιζε συνέχεια εύηχα ελληνικά μουσικά κομμάτια. Καφενείο, στην ουσία «τραπεζάκια έξω», είχε στηθεί σε κάποιο σημείο του πάρκου. Εμείς δεν είδαμε να προσφέρονται κεράσματα, ίσως να δόθηκαν σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές.

Πολλά και διάφορα διαφημιστικά φυλλάδια είχαν κυκλοφορήσει (μάλλον) ειδικά για την εκδήλωση. Υπήρχε ένα γενικό, με τίτλο «Athens», ενώ άλλα με ειδικό περιεχόμενο είχαν τίτλους όπως: «Athens nightlife», «Athens gastronomy» και «Athens culture».

Ας ευχηθούμε, στις δύσκολες αυτές ημέρες που βιώνουμε, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, η έκθεση αυτή να συμβάλλει στην αύξηση του τουρισμού στη χώρα μας.

Blue Plaques

Oι μπλε πλάκες του Λονδίνου είναι μια πολιτιστική παράδοση της πρωτεύουσας του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε κάποια χαρακτηριστικά μέρη, κατοικίες και αλλού, εκεί που έζησαν κάποιες εξέχουσες προσωπικότητες αναρτώνται μπλε πλάκες για να δείξουν την παρουσία εκεί (έστω και κάποιο μικρό διάστημα) αυτών των ξεχωριστών ατόμων.

Η πρώτη πλάκα εμφανίστηκε στο Λονδίνο το 1867. Ήταν αφιερωμένη στον αγαπημένο των Ελλήνων ποιητή Λόρδο Βύρωνα. Το πρόγραμμα της ετοιμασίας και τοποθέτησης των πλακών αυτών το διαχειρίζεται σήμερα ο Οργανισμός Αγγλικής Κληρονομιάς, ενώ παλιότερα το είχαν στην ευθύνη τους άλλοι κρατικοί φορείς. Από την αρχή της εφαρμογής του προγράμματος αυτού έχουν αναρτηθεί μέχρι σήμερα περισσότερες από 800 πλάκες στο Λονδίνο.

Το πρόγραμμα αυτό δεν θα μπορούσε να μην συμπεριλάβει και Έλληνες. Έτσι έχουν τα τελευταία χρόνια αναρτηθεί δύο πλάκες με ελληνικό ενδιαφέρον, μία για τον ποιητή μας Ανδρέα Κάλβο (1998) και η άλλη για τον Νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη (2000). Και οι δύο βρίσκονται στην περιοχή του Δήμου του Westminster. Η πλάκα για τον Κάλβο βρίσκεται στην διεύθυνση: 182 Sutherland Avenue, Maida Vale, W9. Η πλάκα για τον Σεφέρη βρίσκεται στην διεύθυνση: 51 Upper Brook Street, W1. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σεφέρης είχε υπηρετήσει και ως Πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο.

Η Aθήνα στο Λονδίνο

Μια φανταστική εκδήλωση οργανώνεται αυτές τις ημέρες στο Λονδίνο (22-25 Μαΐου), στις όχθες του Τάμεση, δίπλα στην Tower Bridge, και συγκεκριμένα στο Potters Fields Park, London SE1 (κοντινότερος σταθμός μετρό το London Bridge). Η εκδήλωση αυτή είναι μέσα στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας για προβολή της Αθήνας μας. Οργανωτές είναι ο ΕΟΤ και το Υπουργείο Τουρισμού.

Μια ειδική σφαίρα, η οποία θα φαίνεται σαν τεράστιος τρούλος, θα κτισθεί ειδικά για την εκδήλωση. Σ’ αυτήν θα προβάλλονται βίντεο, εικόνες, γραφικά κ.ά., όλα σε σχέση και αναφορά με την Αθήνα. Τη νύχτα οι προβολές θα είναι ορατές και από έξω.

Η είσοδος στον χώρο της εκδήλωσης θα είναι δωρεάν. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ελληνική μουσική και χορούς, από το Λύκειο των Ελληνίδων, καθώς επίσης και παραδοσιακούς μεζέδες, στο ειδικά διαμορφωμένο Ελληνικό Καφενείο.

Η Διευθύντρια του ΕΟΤ για την Βρετανία και Ιρλανδία κα. Σοφία Παναγιωτάκη είπε για την εκδήλωση: "We are thrilled to be bringing the attractions of Athens to London to showcase what a superb destination our capital is to holiday in. Not only does Athens have historical attractions, culture and cuisine but the past decade has seen huge investment in infrastructure from our metro system to the city’s airport making it better than ever to visit and only three hours’ travel time from London".

PLAGUE OVER ENGLAND

Ενα από τα πράγματα για τα οποία φημίζεται το Λονδίνο είναι τα πολλά Θέατρικά εργα και Musicals που ανεβαίνουν στην περιοχή του West End στο κέντρο της πόλης. Προσπαθώ να πηγαίνω σε όσες περισσότερες παραστάσεις μπορώ. Οταν πρωτοήρθα στην πόλη πήγαινα συχνότερα, τώρα για λόγους που δεν έχω εντοπίσει δεν πηγαίνω τόσο συχνά. Προσπαθώ όμως και πάλι να βλέπω 6 παραστάσεις το χρόνο.

Οι τιμές των εισητηρίων του θεάτρου δεν είναι πολύ ακριβές (των musicals είναι συνήθως αρκετά ακριβότερες). Για τα έργα θα πληρώσει κάποιος γύρω στις 30 λίρες για μία σχετικά καλή θέση ενώ στα musicals η τιμή αυτή είναι γύρω στις 45 λίρες. Πάντως ενδέχεται να βρει κάποιος εισητήρια ακόμα και με 20 ή σπανιότερα και με 10 λίρες.

Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να ανεβάσω στο blog ανάρτηση για τις παραστάσεις που είδα καθότι δεν ήξερα τι να γράψω. Είδα όμως ότι κάποια παιδιά που φτιάξαμε μαζί το blog των Ελλήνων Londoners αναβέζουν τέτοιες αναρτήσεις και σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου. Λίγο πριν φύγω λοιπόν πήγα στην παράσταση “Plague Over England” στο Duchess Theatre.

Η υπόθεση τους έργου έχει ως εξής. Το 1953 ο διάσημος ηθοποιός John Gielgud, ο οποίος είχε προσφάτως τιμηθεί με τον τίτλο του Ιππότη, συλλαμβάνεται μέσα σε δημόσιες τουαλέττες στην περιοχή του Chelsea με την κατηγοορία της παρενόχλησης νεαρού με σκοπό της σύναψη ομοφυλοφιλικών σχέσεων (persistently importuning male persons for immoral purposes). Σκεπτόμενος τις αντιδράσεις του κόσμου αποφασίζει να σταματήσει τις παραστάσεις του στο θέατρο, αλλά με τον καιρό διαπιστώνει ότι οι θαυμαστές του τον στηρίζουν, αποδέχονατι τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και τον τιμούν με την αγάπη τους. Η Αγγλία έχει αρχίσει να αποδέχεται το διαφορετικό στις σχέσεις.


Το έργο έχει γραφτεί από τον Nicholas de Jongh, επί χρόνια κριτικού Θεάτρου της εφημερίδας Evening Standard (καταλαβαίνεται και αντιδρασεις που δέχτηκε από ανθρώπους τους οποίους «έθαψε» με την κριτική του όλα αυτά τα χρόνια) και αποτελεί το πρώτο του μεγάλης διάρκειας έργο. Σκοπός του είναι να μας δείξει την αλλαγή στις ζωές των gay κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων. Το 1953 ο τότε διοικητής της αστυνομίας Sir David Maxwell Fyffe, κύρηξε πόλεμο εναντίον των gay. Η αστυνομία κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου έκανε 10,000 συλλήψεις gay χρησιμοποιώντας κυρίως νεαρούς αστυνομικούς (“pretty policeman”) ντυμένους με πολιτικά που υποκρίνονταν ότι ζητούν αντρική παρέα στα πάρκα του Λονδίνου. Ωστόσο από ότι δείχνει και το έργο, αλλά και από άλλα άρθρα που έχουν γραφτεί για εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλοφιλους. Προμοιώδης θα μείνει η φράση του Winston Churchill, όταν άκουσε ότι ένας βουλευτής των Συντηρητικών «πιάστηκε στα πράσα» με έναν φρουρό στο St James’s Park. Ο ευφυέστατος πολιτικός αποκρίθηκε: “On one of the coldest nights of the year? Makes you proud to be British.”

Η Αγγλική κοινωνία μπορεί σε σειρά θεμάτων να είναι συντηρητική, αλλά στο θέμα του σεβασμού της διαφορετικότητας είναι αιώνες μπροστά από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλικότητα, αλλά και τη θρησκεία, το χρώμα, τη μετανάστευση κτλ.

Ο Michael Feast είναι πάρα πολύ καλό στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρακάτω ο πρωταγωνιστής σε μία φωτογραφία από τους Times.




Εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ μπορείτε να διαβάσετε κριτικές για το έργο. Επίσης διαβάστε σας παρακαλώ αυτήν την κριτική για να δείτε τι σημαίνει «βγάζω χολή».

Οποιος βρεθεί στο Λονδίνο και μιλάει ανεκτά Αγγλικά, πιστεύω ότι θα πρέπει να παρακολουθήσει μία παράσταση musical ή θεάτρου.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι από την wikipedia

Αυτή η ανάρτηση υπάρχει και εδώ

Τα θέατρα του καλοκαιριού

Βάλθηκαν να μας τρελάνουν τα θέατρα. Πληθώρα αξιόλογων παραστάσεων με κορυφαίους συντελεστές. Άντε να διαλέξεις. Για να δούμε τι θα δούμε (πιθανότατα)με δύο λόγια...

Ξεκινώ με μια παράσταση που μάλλoν θα χάσω (αν και έτσι νόμιζα και για τη Madame de Sade και να η έκπληξη που λέγαμε)

Hamlet @ Wyndham's theatre



O Jude Law παίρνει τη σκυτάλη από τη Judi Dench στο Wyndham's για να ανεβάσει Shakespeare. Ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά και μεγάλη πρόκληση για τον Jude φαντάζομαι, που τον έχουμε συνηθίσει σε αλλους ρόλους. Τα εισιτήρια έχουν ήδη εξαντληθεί. Ας προκύψει κάποια ακύρωση πάλι, ΠΛΙΙΙΙΖΖΖΖ


Waiting for Godot @ Haymarket Theatre Royal



Οι Ian McKellen και Patrick Stewart πρωταγωνιστούν στο περίεργο έργο του Beckett, στο οποίο "δεν συμβαίνει τίποτα". Η παραγωγή έχει λάβει μέτριες κριτικές προς το παρόν (Time out, Guardian), οι οποίες θεωρούν το ανέβασμα πιο "χαρούμενο" απο ό,τι θα έπρεπε να είναι. Θα κοιτάξω να πάω για να έχω ιδία γνώμη. Εξάλλου, μου αρέσει πολύ ο Ian McKellen (The DaVinci Code, Lord of the Rings), και σαν ηθοποιός και σαν gay activist (με τον τρόπο του, είναι και 70 χρονών).

The Cherry Orchard @ The Old Vic


Αφού από βλακεία έχασα το "Dancing in Luhnasa" (γμτ,γμτ,γμτ) πρέπει να δράσω άμεσα για τις υπόλοιπες παραγωγές του Old Vic. Ο Βυσσινόκηπος ξεκινάει τον άλλο μήνα με σκηνοθέτη τον Sam Mendes (American Beauty) και με τη δεύτερη έπληξη του καλοκαιριού: τον Ethan Hawke να παίζει Chekhov! Ειλικρινά δεν ξέρω τι να περιμένω, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό είναι λιγότερο ριψοκίνδυνο από τον Shakespeare του Law. Ίδωμεν.

ΥΓ: Να υπενθυμίσω στους Λονδρέζους γειτόνους ότι όσοι είμαστε δημότες Lambeth ή Southwark δικαιούμαστε εισιτήρια των £5 για Τετάρτες απόγευμα!

A winter's tale @ The Old Vic


Δεύτερη παραγωγή του Old Vic, με τον ίδιο σκηνοθέτη αλλά δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος για το καστ, το οποίο στο website είναι βλακωδώς ανακατεμένο με το καστ της απο πάνω παράστασης. Τέσπα, λίγος Shakespeare ποτέ δεν έβλαψε κανένα, και για πέντε λίρες θα του κάνω τη χάρη, παρόλο που δεν είμαι φαν.

A doll's house @ Donmar Warehouse

Το εξαιρετικο Donmar Warehouse ανεβάζει αγαπημένο Ίψεν. Καλά μέχρι εδώ; Καλά. Ποια πάιζει τη Νόρα λες; Όχι μάντεψε...



Κι επειδη δεν θα το βρεις, αυτη:


Ποια είναι αυτή; Τι δεν την αναγνώρισες; Η πράκτωρ Σκάλλυ σου λέει τίποτα;

Η τρίτη κουλαμάρα του καλοκαιριού λοιπόν, η Gillian Anderson το γυρνάει στην ποιότητα και πρωταγωνιστεί στο Κουκλόσπιτο. Αυτό κι αν έχω περιέργεια να το δω...

Phèdre @ The National Theatre

H Helen Mirren ενσαρκώνει τη Φαίδρα του Ρακίνα, σε μια παράσταση που θα παρουσιαστεί και στην Επίδαυρο το καλοκαίρι. Επίσης πολύ ενδιαφερουσα πρόταση, αλλά μάλλον έχουν ήδη εξαντληθεί τα εισιτήρια...


Αυτά προς το παρόν... (μα που έχω βάλει την πιστωτική μου;;;)

The Hellenic Times

Ένα νέο ελληνικό περιοδικό ποικίλης ύλης κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες στο Λονδίνο. Εκδότρια είναι η γνωστή κι επιτυχημένη δημοσιογράφος κα. Μάρθα - Μαρία Χρυσομάλλη, που κατάγεται από την Καλαμάτα. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας, που βρίσκεται στο κεντρικό Λονδίνο και αποτελεί το εκκλησιαστικό και κοινωνικό επίκεντρο της Ελληνικής Ομογένειας του Λονδίνου.

Ανάμεσα στα πλούσια περιεχόμενά του βρίσκουμε αφιερώματα στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου, στην Εθνική Ομοσπονδία Κυπρίων Ηνωμένου Βασιλείου, στην έναρξη της παρουσίας των Ελλήνων στο Λονδίνο, στα 60-χρονα του Καθεδρικού Ναού Αγίων Πάντων Λονδίνου, στην Έκθεση για το Βυζάντιο που πραγματοποιήθηκε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών και πολλά άλλα.

Το περιοδικό θα διατίθεται στα καταστήματα του κεντρικού και του βορείου Λονδίνου, τα οποία πωλούν ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά. Επίσης δε, θα μπορεί όποιος επιθυμεί να γίνει και συνδρομητής.

Αξίζουν θερμότατα ευχαριστήρια και συγχαρητήρια στην κα. Χρυσομάλλη, για την ωραία αυτή πρωτοβουλία της. Ευχόμαστε το περιοδικό αυτό να βρει την ανταπόκριση που του πρέπει ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφερόμενα για τέτοιες εκδόσεις μέλη της Ελληνικής Ομογένειας στη Μεγάλη Βρετανία.

Madame de Sade, Wyndham's Theatre

Το ευχάριστο γεγονός της εβδομάδας (θα έλεγα και του μήνα, αλλά μόλις άρχισε!) ήταν οτι την τελευταία στιγμή (μόλις προχτες) ενημερώθηκα ότι λόγω ακύρωσης υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια για την παράσταση Madame de Sade, με πρωταγωνίστριες μεταξύ άλλων τη Judi Dench και τη Rosamund Pike. Και φυσικά έσπευσα να τα κλείσω, ήθελα να δω αυτή την παράσταση από πέρσυ που ανακοινώθηκε, αλλά τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί ταχύτατα.

Η ιστορία λοιπόν του Μαρκησίου ντε Σαντ ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από τις αφηγήσεις τεσσάρων γυναικών που τον είχαν ζήσει, μεταξύ των οποίων και η σύζυγός του (Rosamund Pike) , η οποία παρά την κακή φήμη και τα σκάνδαλα που σχετίζονταν με το Μαρκήσιο εξακολουθούσε να του είναι πιστη, προς απογοήτευση της μητέρας της (Judi Dench). Όσο προχωράει το έργο, ενδιαφέροντα ερωτήματα γεννιούνται: ως που μπορεί να φτάσει η αφοσίωση ενός συντρόφου, τι τελικά είναι θεμιτό και τι δεν είναι, ποια είναι τα όρια του ανθρώπου όσον αφορά τη σαρκική απόλαυση, πόσο αυθεντικός είναι τελικά ο άνθρωπος όταν συμμορφώνεται με τις κοινωνικές νόρμες σχετικά με το τι είναι ηθικό, τι είναι επιτρεπτο, ακόμα και το τι είναι ωραίο και τι άσχημο. Ομολογώ ότι το πρώτο κομμάτι του έργου δε με είχε προιδεάσει για όλα αυτά τα ζητουμενα που θα έθετε. Δεν σας λέω περισσότερα, βρείτε το βιβλίο, κι εγώ αυτό θα κάνω!

Από πλευράς ερμηνειών, άλλη μια έκπληξη: παρόλο που πήγαμε προιδεασμένοι να εντυπωσιαστούμε από το παίξιμο της Judi Dench, ομολογουμένως δεν έκλεψε την παράσταση. Ίσως ήταν ο ρόλος της καθωσπρέπει αριστοκράτισσας μητέρας που δεν επέτρεπε ιδιαίτερες εξάρσεις. Ήταν η Rosamund Pike που μας άφησε άφωνους με το πάθος και το βάθος της ερμηνείας της, ιδιάιτερα στην τελευταία σκηνή, όπου η ένταησ την οποία έβγαζε ήταν τόσο πηγαία και αυθεντική, που το πρόσωπο και η φωνή της αλλοιώθηκαν.Εξαιρετική.





Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Πρωτομαγιά και γαϊντανάκια

Παρόλο που η Πρωτομαγιά καθαυτή (και δη η εργατική) περνάει λίγο-πολύ απαρατήρητη στη σύγχρονη Αγγλία, υπάρχουν αρκετά έθιμα που συνδέονται με τη μέρα αυτή και έχουν τις ρίζες τους σε προ-χριστιανικές παραδόσεις των Δρυίδων. Οι Δρυίδες ήταν Κέλτες πολυθεϊστές που ευημερούσαν στη Βρετανία πριν την εξάπλωση των Ρωμαίων, και οι οποίοι γιόρταζαν την Πρωτομαγιά ως τη μεσαία μέρα του χρόνου (αφού για τους Κέλτες ο τελευταίος μήνας του χρόνου ήταν ο Οκτώβριος). Όταν έφτασαν στην Βρετανία οι Ρωμαίοι, έφεραν μαζί τους τα δικά τους έθιμα, και συγκεκριμένα μια πενθήμερη γιορτή των λουλουδιών, τα Floralia, που γιορταζόταν γύρω στην Πρωτομαγιά. Με τα χρόνια, τα ρωμαϊκά Floralia συνδιάστηκαν με τα υπάρχοντα κελτικά έθιμα, τα οποία στη συνέχεια καταπιέστηκαν από τους Χριστιανούς ως παγανιστικά, επανήλθαν τον Μεσαίωνα, αλλά όχι δριμύτερα, και κατέληξαν στις μέρες μας να γιορτάζονται κυρίως σε προαύλια Δημοτικών σχολείων και σε παραδοσιακές εκδηλώσεις κυρίως στην επαρχία.


Το αγγλικό γαϊντανάκι λέγεται Maypole, δηλαδή Μαγιάτικο Κοντάρι, και είναι από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα της Πρωτομαγιάς. Παλιά οι άνθρωποι συνήθιζαν να κόβουν μικρά δέντρα σε κοντάρια και να τα καρφώνουν στους κήπους τους ως ένδειξη ότι το καλοκαίρι πλησιάζει. Τα κοντάρια τα στόλιζαν με λουλούδια που μάζευαν την Πρωτομαγιά, και χόρευαν γύρω τους γιορτάζοντας έτσι την αναγέννηση της φύσης. Γύρω στον 19ο αιώνα, πρόσθεσαν τις πολύχρωμες κορδέλες, μάλλον επηρεασμένοι από τις ιταλικές θεατρικές παραστάσεις τις εποχής, που χρησιμοποιούσαν πολύχρωμες κορδέλες στα χορευτικά τους. Κάπως έτσι το Μαγιάτικο Κοντάρι, μια παράδοση με ρίζες στις αρχαίες ιεροτελεστίες γονιμότητας, με επιρροές από Δρυίδες, Ρωμαίους και άλλους ευρωπαίους, έφτασε στις μέρες μας να είναι μια πολύχρωμη γιορτή για παιδιά. Κι επειδή μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, και μια κινούμενη εικόνα ακόμα περισσότερο, δείτε αυτό το βιντεάκι που τράβηξα πέρσυ τέτοια εποχή.



Άλλες μαγιάτικες παραδόσεις που δεν συνηθίζονται πια είναι ο στολισμός των σπιτιών με φρεσκοκομμένα λουλούδια, οι αγώνες τοξοβολίας, το "στεφάνωμα" μιας νεαρής κοπέλας ως May Queen και τα μαγιάτικα στεφάνια. Αντίθετα, μια παράδοση που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας είναι οι παραδοσιακοί χοροί Morris dancing που χορεύονται κυρίως (αλλά όχι μόνο) από άντρες με λουλούδια στα κεφάλια και κουδούνια στα πόδια.


Η φωτογραφία είναι από την περσυνή Westminster Day of Dance. Απ' όσο ξέρω, φέτος δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη εκδήλωση στο Λονδίνο μέσα στο τριήμερο. Για την ακρίβεια, ο δήμαρχος αυτή την Κυριακή γιορτάζει το Vaisakhi, δηλαδή την Πρωτοχρονιά των Σιχ. Αν θέλετε να ζήσετε την εμπειρία μιας παραδοσιακής αγγλικής Πρωτομαγιάς, σας προτείνω το Sweeps Festival που γίνεται στο Rochester από 2-4 Μαΐου: χορευτικές παραστάσεις, παρελάσεις, ζωντανή μουσική, ψησταριές, μπύρες, λούνα παρκ και άπλετος χώρος για πικ νικ γύρω από τον καθεδρικό ναό και το κάστρο. Ευτυχώς φέτος φαίνεται ότι θα μας ευνοήσει και ο καιρός.

Στο Rochester μπορείτε να πάτε με τρένο από το London Bridge. Υπάρχουν 2 τρένα την ώρα, η διαδρομή είναι 1 ώρα και το εισιτήριο κοστίζει 14 λίρες με επιστροφή. Περισσότερα εδώ. Happy bank holiday!

Αν είσαστε στο Λονδίνο το Σάββατο 9 Μαΐου, μπορείτε να δείτε Morris dancing στην φετεινή Day of Dance που γίνεται όπως πάντα στην Trafalgar Square. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο Time Out.