PLAGUE OVER ENGLAND

Ενα από τα πράγματα για τα οποία φημίζεται το Λονδίνο είναι τα πολλά Θέατρικά εργα και Musicals που ανεβαίνουν στην περιοχή του West End στο κέντρο της πόλης. Προσπαθώ να πηγαίνω σε όσες περισσότερες παραστάσεις μπορώ. Οταν πρωτοήρθα στην πόλη πήγαινα συχνότερα, τώρα για λόγους που δεν έχω εντοπίσει δεν πηγαίνω τόσο συχνά. Προσπαθώ όμως και πάλι να βλέπω 6 παραστάσεις το χρόνο.

Οι τιμές των εισητηρίων του θεάτρου δεν είναι πολύ ακριβές (των musicals είναι συνήθως αρκετά ακριβότερες). Για τα έργα θα πληρώσει κάποιος γύρω στις 30 λίρες για μία σχετικά καλή θέση ενώ στα musicals η τιμή αυτή είναι γύρω στις 45 λίρες. Πάντως ενδέχεται να βρει κάποιος εισητήρια ακόμα και με 20 ή σπανιότερα και με 10 λίρες.

Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να ανεβάσω στο blog ανάρτηση για τις παραστάσεις που είδα καθότι δεν ήξερα τι να γράψω. Είδα όμως ότι κάποια παιδιά που φτιάξαμε μαζί το blog των Ελλήνων Londoners αναβέζουν τέτοιες αναρτήσεις και σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου. Λίγο πριν φύγω λοιπόν πήγα στην παράσταση “Plague Over England” στο Duchess Theatre.

Η υπόθεση τους έργου έχει ως εξής. Το 1953 ο διάσημος ηθοποιός John Gielgud, ο οποίος είχε προσφάτως τιμηθεί με τον τίτλο του Ιππότη, συλλαμβάνεται μέσα σε δημόσιες τουαλέττες στην περιοχή του Chelsea με την κατηγοορία της παρενόχλησης νεαρού με σκοπό της σύναψη ομοφυλοφιλικών σχέσεων (persistently importuning male persons for immoral purposes). Σκεπτόμενος τις αντιδράσεις του κόσμου αποφασίζει να σταματήσει τις παραστάσεις του στο θέατρο, αλλά με τον καιρό διαπιστώνει ότι οι θαυμαστές του τον στηρίζουν, αποδέχονατι τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και τον τιμούν με την αγάπη τους. Η Αγγλία έχει αρχίσει να αποδέχεται το διαφορετικό στις σχέσεις.


Το έργο έχει γραφτεί από τον Nicholas de Jongh, επί χρόνια κριτικού Θεάτρου της εφημερίδας Evening Standard (καταλαβαίνεται και αντιδρασεις που δέχτηκε από ανθρώπους τους οποίους «έθαψε» με την κριτική του όλα αυτά τα χρόνια) και αποτελεί το πρώτο του μεγάλης διάρκειας έργο. Σκοπός του είναι να μας δείξει την αλλαγή στις ζωές των gay κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων. Το 1953 ο τότε διοικητής της αστυνομίας Sir David Maxwell Fyffe, κύρηξε πόλεμο εναντίον των gay. Η αστυνομία κατά τη διάρκεια εκείνου του χρόνου έκανε 10,000 συλλήψεις gay χρησιμοποιώντας κυρίως νεαρούς αστυνομικούς (“pretty policeman”) ντυμένους με πολιτικά που υποκρίνονταν ότι ζητούν αντρική παρέα στα πάρκα του Λονδίνου. Ωστόσο από ότι δείχνει και το έργο, αλλά και από άλλα άρθρα που έχουν γραφτεί για εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλοφιλους. Προμοιώδης θα μείνει η φράση του Winston Churchill, όταν άκουσε ότι ένας βουλευτής των Συντηρητικών «πιάστηκε στα πράσα» με έναν φρουρό στο St James’s Park. Ο ευφυέστατος πολιτικός αποκρίθηκε: “On one of the coldest nights of the year? Makes you proud to be British.”

Η Αγγλική κοινωνία μπορεί σε σειρά θεμάτων να είναι συντηρητική, αλλά στο θέμα του σεβασμού της διαφορετικότητας είναι αιώνες μπροστά από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλικότητα, αλλά και τη θρησκεία, το χρώμα, τη μετανάστευση κτλ.

Ο Michael Feast είναι πάρα πολύ καλό στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρακάτω ο πρωταγωνιστής σε μία φωτογραφία από τους Times.




Εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ μπορείτε να διαβάσετε κριτικές για το έργο. Επίσης διαβάστε σας παρακαλώ αυτήν την κριτική για να δείτε τι σημαίνει «βγάζω χολή».

Οποιος βρεθεί στο Λονδίνο και μιλάει ανεκτά Αγγλικά, πιστεύω ότι θα πρέπει να παρακολουθήσει μία παράσταση musical ή θεάτρου.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι από την wikipedia

Αυτή η ανάρτηση υπάρχει και εδώ