complicit

Μια φίλη έκλεισε εισητηρια να δούμε θέατρο στο Old Vic. Παρόλο που δεν είχα ιδέα τι θα έβλεπα, είχα πει ναι αφού γενικά τρελαίνομαι να πηγαίνω στο θέατρο. Όπως και στο σινεμά, όπως και σε συναυλίες, όπως και σε εκθέσεις... Γενικά όπου θέαμα κι εγώ. 

Πριν μπούμε μου είπε ότι το έργο που θα βλέπαμε λεγόταν "Complicit". Εκτός από αυτό, δεν είχα ιδέα περι τείνος πρόκειται.

Πριν πω για το τι είναι το έργο θέλω να κάνω ένα σχόλιο για την σκηνή. Είχαν αλλάξει το που ήταν οι καρέκλες και είχαν βάλει μια σκηνή στο κέντρο της αίθουσας. Εμείς, φυσικά είχαμε σχεδόν τα πιο φτηνά εισητήρια (£14.5), έτσι ήμασταν στον δεύτερο όροφο, σχεδόν από πάνω από τη σκηνή. Αλλά επειδή ήμασταν σχεδόν από πάνω οι θέσεις μας ήταν πραγματικά φανταστικές. Σαν να είμαστε πάνω στην σκηνή. Να η θέα μου:

Το έργο άρχισε λοιπόν. Τρεις ηθοποιοί. Ένα αντρόγυνο (ο Ben και η Judith) και ο δικηγόρος του άντρα (o Roger). Ο Ben είναι δημοσιογράφος και έγραψε ένα άρθρο opinion στο οποίο έλεγε πράγματα που δεν άρεσαν και στους γύρω του αλλά και στην κυβέρνηση η οποία τον έβαλε να δικαστεί. Ίσως ήταν καλύτερο ότι δεν ήξερα την υπόθεση του έργου, ειδικά το τι είχε πει ο Ben στο άρθρο αυτό, γιατί είχε πιο suspense. Αλλά μπορείτε να το διαβάσετε παντού το τι έλεγε στο άρθρο έτσι λέω να σας το πω. Αν δεν θέλετε να ξέρετε, μην διαβάσετε την επόμενη παράγραφο. :-)

Έγραψε μετα το 9/11 ότι δεν είναι σωστό η Αμερικάνικη κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το ίδιο σκληρά βασανιστήρια με τον "εχθρό" έτσι ώστε να αποσπάσει πληροφορίες από τον "εχθρό" για τον "εχθρό". Αυτό μέσα στην τρέλα του πατριωτισμού που έπεσε στην Αμερική με το 9/11 θεωρήθηκε απαίσια γνώμη και αυτός κατηγορείτο είτε για treason εναντίον της ίδιας του της πατρίδας είτε ως spy του εχθρού και μπορεί να έκανε μέχρι και 20 χρόνια φυλακή.

Το έργο κάνει deal με πολλά ζητήματα: για την ελευθερία του λόγου, για το σωστό και το λάθος, για το θεό, για το πόσο κανείς πρέπει να κρατάει τα πιστεύω του όταν απειλεται όλη του η ζωή, για τα βασανιστήρια που γίνονται την σήμερον ημέρα, για τον πατριωτισμό και πότε καταλαβαίνουμε ότι αυτός ξεφεύγει, για τις διαφορές ανάμεσα στην αμερική και τον εχθρό κτλ κτλ

Στο διάλειμμα συνεπαρμένη από το έργο (επειδή ήταν όλοι αμερικάνοι καταλάβαινα ΌΛΑ όσα λέγανε το οποίο ήταν φοβερή ανακούφιση) πήγα και πήρα το  πρόγραμμα (£4 - δεν ξέρω τι με έχει πιάσει και βάζω παντού τις τιμές - αν σας ενοχλέι πείτε το μου). Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Γιατί κατάλαβα γιατί αυτή η παγκόσμια πρεμιέρα ήταν τόσο φοβερής ποιότητας:

σκηνοθέτης: Kevin Spacey: 2 oscars για The Usual Suspects (1995) και American Beauty (1999) - δεν νομίζω να χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. 

δημοσιογράφος: Richard Dreyfuss: 1 oscar για το The Goodbye Girl (1977), αλλά έγινε γνωστός από το Jaws (1975) και το Close Encounters of the Third Kind (1977). 

δικηγόρος: David Suchet: αυτός δεν έχει πάρει Oscars αλλά δεν είναι άλλος από τον γνωστό σε όλους Agatha Christie's suave Belgian super-sleuth Hercule Poirot. Ναι πήγα στο θέατρο και έπαιζε ο Poirot!!! 

συγγραφέας: Joe Sutton η προηγούμενη δουλειά του οποίου ήταν nominated για Pulitzer Prize.

Oscars, Pulitzers... φυσικά και ήταν καλό το έργο. Και όχι μόνο ήταν καλό αλλά σε έβαζε και σε σκέψεις μετά. Τι θα έκανες εσύ στη θέση του δημοσιογράφου; Τι είναι για σένα το σωστό και το λάθος στην συγκεκριμένη περίπτωση; Υπάρχει ελευθερία του λόγου ή απλά νομίζουμε ότι υπάρχει; κτλ κτλ Είχαμε πολύ ενδιαφέρον συζητήσεις μετά το έργο με τα παιδιά.

Αν θέλετε να πάτε πρέπει να βιαστείτε γιατί τελειώνει στις 21 φεβρουαρίου. Εισητήρια θα βρείτε εδώ.

Μια συνέντευξη του Kevin Spacey και του Richard Dreyfuss στο BBC και να και μερικά reviews: guardian, independent, telegraph

Το post δημοσιεύθηκε στο liomenoxamogelo.blogspot.com.