ΤΗ 2058

Είχα καιρό να πάω στην Tate Modern γιατί δεν μου άρεσε πολύ ο καλλιτέχνης της προηγούμενης έκθεσης (Rothko). Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Πήγα λοιπόν μετά από μερικούς μήνες για βόλτα από εκεί και για μια στιγμή νόμιζα ότι γύρισα πίσω στο 2000, στην πρώτη μου χρονιά στην Αγγλία, που ο 17χρονος εαυτός μου έφτασε σε αυτό το παράξενο τεράστιο μουσείο να δει μοντέρνα τέχνη χωρίς να ξέρει τι να περιμένει. Και τι είδε; Μια τεράστια αράχνη:

Αν προσπαθούσε η καλλιτέχνης (Louise Bourgeois) να με κάνει να μείνω με ανοιχτό το στόμα το κατέφερε. Ήταν ένα τέρας αυτό το ακίνητο έντομο στο Turnbine hall της Tate Modern. Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει η καλλιτέχνιδα αλλά ήταν από τα πιο απίστευτα πράγματα που είχα δει ποτέ μου.

Flash forward τώρα, 8 και κάτι χρόνια μετά. Ο 26-χρονος εαυτός μου κοιτάει πάλι το Turnbine hall. Και τι βλέπει;

Πάλι μια τεράστια κατασκευή η οποία περιέχει εκτός από την ίδια την αράχνη, μια futuristic ρέπλικά της. Το deva vu με κοκάλωσε. Όταν επιτέλους το μυαλό μου τελείωσε ένα έκτατο ταξίδι στο χρόνο (το που ήμουν, το που είμαι, το τι πέρασε, τι άλλαξε, τι έμεινε το ίδιο, μπλα, μπλα, μπλα), είδα ότι η εγκατάσταση ως σύνολο είναι σαν από το μέλλον. Συγκεκριμένα, 50 χρόνια μετά, αντί για 8 και κάτι χρόνια πριν.

ΤΗ.2058

Ο καλλιτέχνης Dominique Gonzalez-Foerster κοιτάει στο μέλλον, οταν 50 χρόνια από τώρα οι κάτοικοι του Λονδίνου βρίσκουν καταφύγιο στο Turbine Hall από την ατέλειωτη βροχή.

Η αίθουσα είναι γεμάτη με κρεβάτια κουκέτες,

το καθένα από τα οποία έχει και ένα βιβλίο.

τεράστια φοβιστικά ζώα,

παράξενα αγάλματα εμπνευσμένα από αγάλματα γνωστών καλλιτεχνών,

και μια τεράστια οθόνη LED που παίζει κομμάτια από ταινίες επιστημονικής φαντασίας και του πειραματικού κινηματογράφου.

Και αυτή η εγκατάσταση είχε το wow factor. Επειδή η ιδέα με τα βιβλία μου άρεσε, κάθισα σε ένα από τα - πολύ άβολα - κρεβάτια και άρχισα να διαβάζω ένα από τα βιβλία για μερικά λεπτά. Και αφού τέλειωσα την τρίτη σελίδα, κοίταξα πάνω και γέμισα φόβο και τρόμο για το απαίσιο μέλλον που μας περιμένει. Είχα μπει μέσα στο έργο - ήμουν κομμάτι του.

Δεν θέλω να είναι έτσι το μέλλον. Θέλω να είναι καλύτερο από το παρόν, όχι χειρότερο. Οι περισσότερες ταινίες για το μέλλον (π.χ. 28 days later κτλ κτλ κτλ κτλ) και τα παρόμοια βιβλία είναι όλα μαύρα. Δεν θέλει κανείς να είναι έτσι όπως το λένε αυτοί όμως. Έχει ακόμα την αισιοδοξία να πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι δεν θα γίνει η κλιματική καταστροφή (γι'αυτό και κλείνει τα φώτα όταν δεν είναι σπίτι, κάνει ανακύκλωση, αποφεύγει να παίρνει αεροπλάνα, δεν χρησιμοποιεί αυτοκίνητο, κτλ κτλ), ότι δεν θα υπάρξει παγκόσμια πείνα, ούτε, ούτε, ούτε...

Όντας εκεί μέσα όμως σου φεύγει αυτή η αισιοδοξία, όσοι τρελοί τουρίστες και να είναι δίπλα σου, όσα παιδάκια να ουρλιάζουν γύρω σου, όσο και να λες στον εαυτό σου ότι αυτό είναι απλά μια έκθεση.

Και μετά επιστροφή στο παρόν...

Το post δημοσιεύτηκε στο liomenoxamelo.blogspot.com.