matter και Trentemoller

Είχαν έρθει κάτι φίλοι το σαββατοκύριακο για να πάνε να δούν τον Trentemoller (δανός DJ) στο matter το club του O2 arena. Μπορεί να έχω πάει σε φεστιβάλ και φεστιβάλ, σε δεκάδες (μην πω εκατοντάδες) συναυλίες και σε club πολλών διαφορετικών μεγεθών στην ζωή μου, αλλά σε ένα τέτοιο είδους club που παίζει μόνο "ηλεκτρονική" μουσική (το βάζω σε quotes το ηλεκτρονική γιατί είμαι σίγουρη ότι αν δεν το έβαζα οι πολύ πιο ειδικοί σε αυτή τη μουσική μπορεί να θύμωναν) δεν είχα ξαναπάει. Έτσι παρόλο που δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτός ο DJ, παρόλο που δεν είναι αυτό το είδος μουσικής το αγαπημένο μου, πήγα και για να είμαι με τους φίλους μου αλλά και γιατί πίστευα ότι, από την στιγμή που μόνο στο Λονδίνο και άλλες τέτοιες τεράστιες πόλεις μπορεί κανείς να πάει σε κάτι τέτοιο, έπρεπε να έχω και αυτή την εμπειρία. Αυτό το post λοιπόν θα είναι μια περιγραφή της βραδιάς από ένα άτομο χωρίς εμπειρίες σε τέτοια μαγαζιά - έτσι αν μιλήσω για τα obvious πράγματα μην με παρεξηγήσετε.

Το μέρος είναι γύρω στα 15 λεπτά περπάτημα από το North Greenwich station - ένας από τους φίλους μου είχε ξαναπάει και ήξερε που ήταν και πάλι καλά γιατί αν ήμουν μόνη μου δεν θα είχα ιδέα που να πάω. Δεν πρόσεξα και πολύ αλλά δεν είδα και πάρα πολλές ταμπέλες.

(την φωτογραφία αυτή την πήρα εγώ από κάπου για το οποίο θα μιλήσω σε ένα άλλο post - η κόκκινη βούλα είναι εκεί που ΝΟΜΙΖΩ ότι είναι το club και η μπλε διαδρομή είναι η διαδρομή που ΝΟΜΙΖΩ ότι κάνει κανείς - και τονίζω το νομίζω γιατί είναι τόσο αχανές το μέρος εκεί που χάνεις τον προσανατολισμό σου)

Η διαδρομή είναι ιδιαίτερη γιατί από κάποια στιγμή και πέρα περπατάς δίπλα στο ποτάμι. Και επειδή δεν πας και πάρα πολύ νωρίς στο club (για αγγλικά standards να αρχίσεις την βραδινή σου έξοδο στις 11 είναι αργά - όχι όπως στην Ελλάδα που πηγαίνεις στις 11 για καφέ), όταν κανεις αυτή τη μικρή διαδρομή είναι πίσα σκοτάδι έξω, αν εξαιρέσεις τα φώτακάτι μακρινών των κτηρίων. Λίγο το ότι ήμασταν ακριβώς δίπλα στο ποτάμι το οποίο μέσα στο σκοτάδι έμοιαζε για θάλασσα, λίγο τα φώτα των κτηρίων από μακριά, βρήκα αυτό το λίγο περπάτημα ονειρικό.

Για να μπούμε στο club έπρεπε να μας ψάξουνε. Και δεν μιλάμε για ψάξιμο σε στυλ αεροδρόμιο. Μιλάμε για κανονικό ψάξιμο. Όλους τους άντρες τους ψάχνανε από κάτω μέχρι πάνω με τα χέρια αφού είχαν περάσει από την "πόρτα" σαν αυτή των αεροδρομίων. Εμένα δεν μου κάναν body search αλλά μου ψάξανε την τσάντα. Μου έβγαλε όλα τα πράγματα από μέσα, κοίταξε ακόμα και μέσα στο πορτοφόλι. Μου πέταξε και τις τσίχλες (μμμ τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί). Δεν μου πολυάρεσε το γεγονός ότι το ψάξιμο ήταν τόσο εξονυχιστικό. Βλέποντας όλα τα πράγματα της τσάντας μου, τα πράγματά ΜΟΥ, πάνω στο τραπέζι να τα κοιτάει μια άγνωστη, αισθάνθηκα μεγάλο invasion of privacy (μήπως γίνομαι πολύ αγγλίδα ή είναι φυσιολογικό;).

Αφού πληρώνουμε (15 λίρες το μαλλί) βάζουμε τα πράγματα στην γκαρνταρόμπα και μπαίνουμε μέσα σε ένα club μα τι club παρόμοιο δεν έχω ξαναδεί. Εντελώς futuristic. Τα χρώματα ήταν όλα γκρι, μαύρα, άσπρα και μπλε. Δεν είμαι πολύ καλή στις περιγραφές γι'αυτό δεν θα επιχειρήσω να σας περιγράψω ακριβώς πως ήταν. Θα πω μόνο ότι είχε 3 ορόφους.

Στον κάτω όροφο είναι το Room 1 που είναι και το μεγαλύτερο. Μια φωτογραφία από ψηλά είναι αυτή:

(εκτός από να σας δείξω με τι μοιάζει το Room 1 υπάρχει και ένας άλλος λόγος που βάζω αυτή τη φωτογραφία - είμαι και εγώ μέσα. Αντί βρείτε τον Wally, βρείτε την greekgirlinlondon χαχαχα - δεν είναι και τόσο αστείο).

Στο ισόγειο είναι και το μεγαλύτερο bar και το smoking area το οποίο είναι σαν ένα μαντρί έξω από το club: περνώντας την πόρτα με την ταμπέλα "smoking area" βγαίνεις έξω από το club σε έναν περιφραγμένο χώρο. Συν: η θέα είναι απίστευτη, αναπνέεις καθαρό αέρα. Πλυν: δεν επιτρέπεται να πάρεις μαζί το ποτό σου, κάνει ψωφόκρυο ιδιαίτερα επειδή είσαι δίπλα στο ποτάμι.

Το ένα κομμάτι του δεύτερου ορόφου είναι το μπαλκόνι το οποίο σου επιτρέπει να κοιτάς κάτω αυτούς που χορεύουν (από εκεί πήρε κάποιος την από πάνω φωτογραφία). Εκεί περάσαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της βραδιάς γιατί κάτω γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός που όχι μόνο δεν μπορούσες να χορέψεις αλλά σου σπάγαν και τα νεύρα μετά από 3 λεπτά με όλον αυτόν τον κόσμο να σπρώχνει για να περάσει. Και για να μην μου πείτε ότι φταίει το ότι μεγάλωσα - είμαι πια 26 χρονών τρομάρα μου - θα σας πω ότι μερικά από τα άτομα που ήμουν μαζί ήταν 19 και αυτά τα πήραν με το σπρώξιμο. Άρα δεν είναι θέμα ηλικίας...

Το αστείο είναι ότι όταν ήμασταν κάτω (τότε ήταν που μας πήραν την απο πάνω φωτογραφία) κάτι μου θύμιζε όλο αυτό το σπρώξιμο αλλά δεν θυμόμουν εκείνη την στιγμή. Μετά όμως θυμήθηκα! Μου θύμιζε Αθήνα! Τόσα χρόνια εδώ πάνω (στην Αγγλία) είχα ξεχάσει τι είναι να είσαι στριμωγμένος σαν στρείδι σε ένα bar/club στην Αθήνα. Εκεί όλα τα μέρη είναι τόσο μικρά που πάντα γίνεται κάτι τέτοιο. Εκεί το θεωρείς δεδομένο ότι θα πέσεις πάνω σε κάποιον καθώς χορεύεις. Και είναι ΟΚ. Μπορεί να σε ενοχλεί λίγο καμιά φορά - εξαρτάται και ποιος είναι αυτός που πέφτει πάνω σου ;-) - αλλά είναι ΟΚ γιατί έτσι είναι παντού. Εδώ έχεις συνηθίσει να έχεις τον χώρο σου έτσι όταν κάποιος τον κάνει invade τα παίρνεις. Ίσως έχω γίνει πολύ αγγλίδα τώρα που το σκέφτομαι.

Συνεχίζω όμως. Το υπόλοιπο κομμάτι του ορόφου αυτού είναι το Room 2 το οποίο θα μπορούσε μόνο του να είναι ένα club - αν και πιο μικρό είχε ένα μεγάλο dance floor. Για ελληνικά δεδομένα αυτό θα θεωρείτο μεγάλο club ίσως. Και πριν τελειώσω με αυτόν τον όροφο πρέπει να πω κάτι για τις τουαλέτες και κάτι για το νερό.

Οι τουαλέτες είναι μικτές - ήταν ένας ενιαίος χώρος σαν ανάποδο Τ. Έχω την εντύπωση ότι αριστερά ήταν για τις κοπέλες και δεξιά για τους άντρες - το τι είχε ευθεία δεν έχω ιδέα. Βασικά είδα τα cubicles στα αριστερά μου και πήγα κατευθείαν εκεί. Από την άλλη γινόταν χαμός και δεν κοίταξα ούτε την μία φορά ούτε την άλλη. Να πω την αλήθεια αισθάνθηκα λίγο άβολα να κοιτάξω. Επίσης αν και δεν είμαι από αυτές τις κοπέλες που κάθονται με τις ώρες στον καθρέφτη να βάζουν μακιγιάζ, επειδή ήμουν έξω από τις 3 το μεσημέρι ήθελα να δω με τι μοιάζουν τα μούτρα μου μετά από τόσες ώρες, το οποίο ήταν δύσκολο στις συγκεκριμένες τουαλέτες αφού υπήρχε μόνο ένας μικρός σχετικά καθρέφτης. Πρέπει να πω όμως ότι όσες φορές και να πήγα στην τουαλέτα, οι τουαλέτες παρά τον χαμό ήταν καθαρότατες.

Και όσον αφορά το νερό, αν ζητούσες νερό της βρύσης σου δίναν sparkling water που εγώ το μισώ και οι άλλοι παραπονέθηκαν ότι δεν τους ξεδίψασε. Και αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν είναι conspriracy για να μας βάλουν να αγοράσουμε είτε νερό σε μπουκάλι είτε αλκοόλ αντι να πίνουμε νερό. Κάπως πρέπει να βγάλουν και αυτοί τα λεφτά τους I guess. Είδαμε (ή μάλλον άκουσα) τι έγινε με το Hacienda του Manchester....

Για τον πάνω πάνω όροφο δεν ξέρω να σας πω γιατί εκεί είναι το VIP κομμάτι - ένας φίλος που είχε πάει μια φορά εκεί μου είπε ότι έχει δικό του dancefloor και bar και ότι είναι πολύ πιο άνετα. Αλλά όταν κοιτούσες πάνω ο χώρος μου φαινόταν εμένα σαν κελί και ήταν πολύ ψηλά για να βλέπεις καθαρά κάτω. Δεν ξέρω - καλύτερα εκεί που ήμασταν εμείς νομίζω.

Τώρα θα μιλήσω για την μουσική. Δύο DJ θυμάμαι και τους θυμάμαι γιατί μου άρεσαν. Τον

και φυσικά το όνομα της βραδιάς τον Trentemoller:

Να σας πω την αλήθεια φοβόμουν πριν πάω στο club γιατί επειδή δεν ακούω τέτοια μουσική (ακούω indie/rock/electro-pop) δεν ήξερα πως θα άντεχα αν δεν μου άρεσε. Επίσης ήξερα ότι οι περισσότεροι που πηγαίνουν να ακούσουν αυτή τη μουσική παίρνουν χάπια και εγώ δεν θα έπαιρνα και δεν ήξερα κατα πόσο θα ήμουν αρκετά μεθυσμένη για να μπορέσω να κάνω follow αυτή τη μουσική. Και λέω αρκετά μεθυσμένη γιατί αισθάνομαι λιγάκι άβολα να χορεύω αυτή τη μουσική έτσι όπως την χορεύουν. Αισθάνομαι fake για κάποιο λόγο. Σαν να προσποιούμαι ότι είμαι κάτι που δεν είμαι.

Αλλά ήμουν τυχερή για δύο λόγους. Ο βασικός λόγος ήταν ότι μου άρεσε η μουσική. Ήταν γρήγορη, με ωραίο beat και πολλά από τα τραγούδια ήταν "remix" τραγουδιών που ήξερα μερικά από τα οποία μου αρέσουν πολύ. Έτσι πραγματικά μου άρεσε η μουσική. Έκανε και το πάτωμα τόσο vibrate που ήθελες δεν ήθελες έπρεπε να κουνιέσαι γιατί να μην είσαι σε δόνηση. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι μέθυσα λιγάκι - όχι πολύ - καμία σχέση. Μέθυσα με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσα να μεθύσω. Λίγο, για να χαλαρώσω αρκετά να μην αισθάνομαι άβολα να χορεύω με έναν τρόπο που δεν έχω συνηθίσει, άλλα όχι πολύ, για να μπορώ να ακούω την μουσική και να ξέρω τι μου γίνεται. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή! Αποτέλεσμα; Τέτοιο χορό έχω καιρό να ρίξω. Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 6 που έφυγα χόρευα όλη την ώρα. Ειλικρινά τέτοιο χορό έχω καιρόόόόό να ρίξω. Και όχι μόνο χόρευα αλλά μου άρεσε τόσο πολύ που χόρευα. Ευχαριστήθηκα χορό. Ήταν και καλή άσκηση! χαχαχαχα

Πριν κλείσω θα ήθελα να μιλήσω και για τον κόσμο που ήταν εκεί γιατί μου έκανε πολύ εντύπωση. Εγώ το περίμενα να είναι σαν ένα skins πάρτυ με λίγο πιο μεγάλα άτομα (18-23 χρονών) - ντυμένοι όλοι με new rave ρούχα, με electric χρώματα που λαμπιρίζουν στα φώτα.κάτι τέτοιο δηλαδή:

Αλλά δεν βρήκα αυτό. Ο περισσότερος κόσμος θα μπορούσε να μπει σε τρεις ισομέγεθεςκατηγορίες. 1) κυρίες 30-35 με το τακουνι manolo και το φουστάνι D&G και κύριοι με κουστούμι armani χωρίς γραβάτα βέβαια, 2) essex crowd τους οποίους επειδή δεν ξέρω πω να τους μεταφράσω βάζω φωτογραφίες:

είτε 3) άτομα 20-30 ντυμένα σχεδόν με αθλητικό τρόπο με μουντά χρώματα τα οποία δεν θα περίμενες να τα βρεις εκεί. Εγώ φαντάζομαι ήμουν στην τελευταία κατηγορία. Ενώ οι κατηγορίες δύο και τρία δεν με εξέπληξαν τόσο, η πρώτη κατηγορία με εξέπληξε. Για να το πω χοντρά "Τι κάνεις κυρία μου με τα τρία στρώματα μακιγιάζ, το μίνι φορεματάκι gucci και το τακουνάκι με το λεπτό λουράκι σε αυτό το club, που το πάτωμα κολάει από τα ποτά, ο κόσμος χτυπιέται στον χορό και μόνο με αθλητικά την βγάζεις ζωντανός?".

Επίσης δεν μπορώ παρά να κάνω ένα σχόλιο για το πόσα άτομα φορούσαν γυαλιά ηλίου μέσα στο μέρος. Ξέρω γιατί τα φοράγανε - γιατί είχαν πάρει χάπια και είναι πιο εύκολο για τις μεγαλωμένες κόρες των ματιών τους με τα γυαλιά ηλίου. Έχουν πρακτική δικαιολογία. Αλλά αναρωτιέμαι, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου το γεγονός ότι όλοι εκεί μέσα ξέρουν ότι έχουν πάρει χάπια; Και αν το κάνουν για να πουλήσουν μούρη πόσο ανώριμοι μπορεί να είναι; Πάντως τόσους πολλούς με γυαλιά ηλίου σε club δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου.

Κατά τις 6 λοιπόν έφυγα. Περπάτησα πάλι μέχρι τον σταθμό και άλλη μια φορά μου άρεσε πολύ αυτή η διαδρομή. Είναι το κάτι άλλο να βγαίνεις από το club και να βλέπεις το ποτάμι. Αν ήταν θάλασσα θα ήταν ακόμα καλύτερα αλλά απο το τίποτα καλή και η παναγιώταινα που λένε.

Αν και δεν περίμενα πάρα πολύ για το λεωφορείο - ούτε για το πρώτο ούτε για το δεύτερο - και αν και μένω σχετικά στο κεντρικό Λονδίνο (στα σύνορα με zone 1), μου πήρε 2 ώρες να γυρίσω πίσω. Λόγω απόστασης. Είναι στου διάολου την μάνα αυτό το μέρος. Είχα ξεμυθίσει και ξυπνήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, έτσι ήταν ΟΚ. Δεν έχω ιδέα τι κάνανε όλοι αυτοί που τους σέρνανε έξω από το club όταν εγώ έφευγα. Ειλικρινά να είσαι τύφλα σε εκείνο το μέρος είναι ότι χειρότερο. Είτε για σένα είτε για το πορτοφόλι σου γιατί για να πάρεις minicab από εκεί θα ήθελες μια περιουσία.

Είχα καιρό να πάρω nightbus. Τον τελευταιο καιρό επειδή βγαίνουμε με τους συγκατοικους παίρνουμε όλοι μαζί ταξί να γυρίσουμε γιατί βγαίνει φτηνό. Έτσι είχα ξεχάσει το πως είναι τα nightbuses. H ερώτησή μου είναι εξής: αφού όλα αυτά τα άτομα που ήταν στο λεωφορείο ήταν άτομα που είχαν περάσει την νύχτα στο club που ήμουν, άρα είχαν πιει, είχαν γελάσει, είχαν χορέψει, είχαν μιλήσει, είχαν περάσει όλη την νύχτα διασκεδάζοντας ρε παιδί μου. Δεν θα έπρεπε να είναι σε good mood; Ή τουλάχιστον σε sleepy mood; Γιατί τότε με το που μπήκαμε στο λεωφορείο αρχίσαν να τσακώνονται, να απειλούν ο ένας τον άλλο ότι θα πλακωθούνε και να ουρλιάζουν; Λυπήθηκα τον καημένο τον οδηγό ειλικρινά. Ο άνθρωπος δουλεύει όλη νύχτα - όσο αυτοί διασκεδάζανε - και αντί αυτός να τα έχει πάρει που δουλεύει όλη νύχτα, τα έχουν πάρει αυτοί που διασκεδάζανε όλη νύχτα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω που βρίσκουν όλον αυτό το θυμό.

Ένα καλό είχε αυτή η μεγάλη διαδρομή. Μετά από 5μιση χρόνια στο Λονδίνο είδα το Λονδίνο να ξυπνάει. Από το σπίτι μου και στην γειτονιά μου το έχω δει. Αλλά ποτέ δεν έχω δει το κεντρικό Λονδίνο. Έτυχε και περάσαμε από το Waterloo bridge την ώρα που ξημέρωνε. Ο Τάμεσης, ο Άγιος Παύλος, το South Bank, όλη αυτή τη περιοχή γύρω από τον τάμεση ανάμεσα στο westminster και στο London Bridge που εγώ θεωρώ Λονδίνο, ήταν όλα μια ροζ οπτασία. Ναι.... Μετά από 5μιση χρόνια στο Λονδίνο είδα το Λονδίνο να ξυπνάει. Και μόνο γι'αυτό άξιζε το ότι μου πήρε 2 ώρες να γυρίσω σπίτι.

Summary: Πηγαίνετε!!! Είναι εμπειρία αυτό το μέρος! Και αν φοβάστε ότι δεν είναι του στυλ σας, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ακόμα και εγώ, ένα άτομο το οποίο δεν είναι πολύ μέσα σε αυτή τη μουσική, και που αισθάνεται άβολα λίγο να χορεύει σαν "Eminem", και που όχι μόνο δεν πήρα χάπια αλλά ήπια μόνο 2 μπουκάλια μπύρα και ένα σφινάκι (ενδεικτικά £4 το μπουκάλι Stella και £4 το σφινάκι sambucca), πέρασα απίστευτα! :-) Είναι μια εμπειρία που πρέπει κάποιος να την πάρει από το Λονδίνο.

Το post δημοσιεύτηκε στο liomenoxamogelo.blogspot.com.